UIT DE SCHRIFT

Wij kunnen.

Jezus had voor de derde maal Zijh lijden en sterven aangekondigd, en het nu tocli wel heel duidelijk en ondubbelzinnig gezegd, dat Hij den overpriesters en den Sdmftgeleerden moest overgeleverd worden; dat zij Hem ter doo'd zouden veroordeelen; en Hem den heidenen overleveren; pn Hem bespotten; en Hem geeselen; en Hem bespuwen; en Hem dooden; en dat Hijl ten derde dage weer zou opstaan.

Maar de discipelen bleven zoozeer in hun eigen gedachtengang besloten, dat zij', nu ja, wel geloofden, dat er eenige moeite zou komen, doch dat Jezus daardoorhéén dan thans toch spoedig tot Zijn Koninklijke heerlijkheid zou geraken, en Zijn Koninkrijk in Israël zou opricliten. Jezus zag tegen !het lijden en strijden, tegen de crisis, die nood"zakelijk aan de vestiging van Zijn rijk vooraf moest gaan, wel zeer op; maar ziji, de discipelen, geloofden te vast aan Jezus' Messianiteit dan dat hun dit alles zorg kon baren. Öaar kwamen ze wel doorheen; en dan kwam het Koninkrijk van Christus! Hij zou spoedig overwinnen, en dan was alle lijden voorbij.

In dezen gedaclitengang is het wel te verstaan, dat Jacobus en Johannes het meer de moeite waard achtten, met Jezus te gaan spreken over Zijn komende heerlijkheid dan over de daaraan voorafgaande, kortstondige geboorteweeën van Zijn Koninlcrijk, die met enkele dagen overwonnen zouden zijn. Trouwens, wat Jezus van Zijn lijden en sterven zei, hebben ze tot het einde toe niet letterlijk opgevat, maar Oostersch-illustratief verstaan: door lijden tot heerlijkheid; door smaad tot eer; door sterven tot opstanding; door den ondtergang tot den opgang.

Jezus wijst de geloovige, zij het noig dwalende, VTagers-om-de-eereplaatsen-in-Zijn-Koninlmjk dan ook niet streng terug, maar wijst hen lankmoedig terecht. „Gij weet niet, wat gij begeert". Tot de heerschappij in Zijn Koninkrijk komt men alleen langs den weg van lijden en sterven. Dat geldt voor Jezus-Zelf allereerst. Maar dat geldt ook voor hen. „Kunt gij' den drinkbeker drinken, dien Ik drink, en met den doop gedoopt worden, waar Ik mee gedoopt word? "

Zoo verkondigt Jezus wéér Zijn lijden en sterven. Nu in beeld. In aansluiting bij de gedachtensfeer der discipelen. Hij spreekt van den drinkbeker des lijdens, en van den doop des doods. Kumien ze daaraan deelnemen? Kunnen ze met Hem lijden en met Hem sterven? Dit is de éérste vraag. Daarna pas kan de vraag aan de orde komen naar de eereplaatsen in het Koninkrijk. Dat is iets van d© toekomst. Maar het gaat n u om de vraag, of ze met Jezus kunnen lijden en sterven.

Do discipelen hebben op die vraag, met vreugdevol vertrouwen, in de kracht van hun geloof in en hun liefde tot Jezus, aanstonds vrijtooedig geantwoord: „Wij' kunnen". Daar twijfelen ze niet aan. Nu noch later. „Petrus zeide tot Hem: Al moest ik ook met U sterven, zoo zal ik U geensizins verloochenen! Desgelijks zeiden ook al de discipelen", Matth. 26:35. Ze waren Jezus volkokomen toegewijd. Ze kenden alleen de draagkracht van hun woorden niet. Ze zouden er straks niet aan kunnen be-ant-woorden. En toch wijst Jezus hen daar nu niet op, maar voorzegt hun, integendeel, dat zij metterdaad Zijn lijdensbeker zullen drinken en Zijn doodsdoop zullen ondergaan. Maar daar moesten ze dan thans ook mee bezig zijn: met het lijden en sterven van Christus en de Zijnen; en dat andere, het zitten aan Zijn rechter- en linkerhand, komt dan later wel, voor wien het bereid is. Dat is geen zaak van Jezus 'ini Zijn vernedering.

Kinderen des Koninlcrijks moeten hier op aarde niet uit zijn op heerschappij voeren, en macht uitoefenen over elkander, maar op het elkander dienen, en voor elkander leven; „want ook de Zoon Öes Menschen is niet gekomen, om gediend te worden, maar om te dienen, en Zijn ziel te geven tot een rantsoen voor velen". Dat moeten Jezus' discipelen lééren uit Z ij n lijden en sterven. Daarom moeten ze daar niet maar overheen gaan, maar dat voor alles leeren verstaan; en dkn Hèm volgen. Dat is tweeërlei, waar ze nu mee moeten bezig zijn.

Door de genade des Evangelies zijn wij nu, onder de leiding des Geestes, veel verder gekomen in het verstaan van het lijden en sterven van Chris-' tus dan het hier den discipelen nog mogelijk was. Toch raken we daar nooit over uitgedacht, en zijn ons de lijdensweken zeer noodig, om ons daarbij weer, elk jaar opnieuw, afzonderlijk te bepalen. Dat lijden was dienen. Het geschiedde (dat is de beteekenis van het hier gebezigde woord) om óns te dienen. Jezus stelt Zich daarmee in persoionlij'ke dienstverhouding tot ons, en dient ons met dat­ gene, waarmee nooit iemand and«i-s ons dienen kan; met de verzoening met God; en met het eeuwige leven. Maar daarvoor moest HIJ dienen; den drinkbeker des lijdens drinken en met den doop des doods gedoopt worden. Hij' sclirok er niet voor terug, maar hééft ons Zijh liefdedienst bewezen tot het einde, tot de volbrenging, tot den dood, totdat Hij Zijn ziel gegeven had tot een rantsoen voor velen.

Daar moeten we in deze weken vóór alles mee bezig zijn: Jezus diende ons, uit vrije genade, in volheid van liefde, met al Zijti Ujden en sterven. Het was alles voor ons. Daar moeten we eenvoudig, geloovig, biddend mee bezig zijtn. We moeten ihet niet moeilijk maken. Ook niet zeer ingewikkeld, en voor velen onverstaanbaar. Maar eenvoudig. Zoo sober als Jezus het hier zei. Vooral in onzen tij'd, die zwaar is van problemen, en moeizaam van denken. We worden zoo moe. Laten we althans rusten bij' het kruis. En stil zijn. En zalig.

Dan worden ze weer sterk. Zeer sterk. Door de gemeenschap met Christus, in Zijn lijiden en sterven. Stille, sterke, blijde geloofsgemeenschap. Bij Gods Woord. Dan leeren we ook het tweede: met Hem te lijden en met Hem te sterven; dienst en overgave.

De discipelen zeiden zoo gemakkelijk: „Wij kunnen" ; en ze meenden het goed en oprecht; maar stonden later beschaamd, toen het er op aankwam. „Toen vluchtten al de discipelen. Hem verlatende", Matth. 26:56.

; Als we hebben leeren verstaan wat lijdten en sterven met Christus is, zooals de discipelen dat later verstonden, zeggen we alleen in de levende gemeenschap met Christus: „wij kunnen". En inderdaad kunnen we dan. Maar dan ook alleen.

Dienen; steeds maar weer dienen; dienaai- zïjh; aller dienstknecht zijn; het is een ergernis en een dwaasheid, een onmogelijkheid en onwerkelijkheid, voor degenen, die buiten Christus zijn. En dat geldt ook van de overgave, de zelfverloochening, de opoffering, het zichzelf verliezen. Men ikant er zich tegen, en men gaat het schelden in onzen tijd. Het gaat dan ook in tegen al wat de natuurlijke mensch zoekt en bedoelt. Maar als we de vrucht van het lijden en sterven van Christus ontvangen, is het mogelijk te zeggen: „wij kunnen".

Wijl moeten daar nu mee bezig zijn. Als de discipelen; en méér dan zij'. Het moet bij ons zijn en in ons zijn. Wij moeten het toepassien en betrachten. En telkens weer zeggen, in den 'diepsten zin: „wij kunnen". Zalig dan, als we het ook doen. Heel eenvoudig. Zeer practisch. Dagelijks. Zonder omhaal. In eenvoudige geloofsgehoorzaamheid. Daar is behoefte aan. We snakken er naar. Dat is het leven. Ten diepste: het leven van Christus. „Ik ben met Christus gekruisigd; en Ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mijf'.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen