EVEN PARKEEREN.

Een merkwaardig gebed.

Het gebed van AbraJiam voor So'dom is het eerste „groote", plechtige gebed', , dat ons in den Bijbel is vermeld en opgeteekend. Daarhi treffen ons onder meer drie merkwaardige dingen.

Ten eerste, wij A^nden hier een landman, d'ie bidt voor de stad. Dit is iets zeer ongewoons. Van de oudste lijden af laat de onderlinge waai-deering tusschen stad en land ontzaggelijk veel te wenschen over. Onder chirislenen is dit over 't algemeen niet minder, maar e'rger. Diei stad is in 't oog van den geloovige van een dorp of uit ©en kleine stad, het inbegrip van zonde en boosheid. De stadskerk is in hun oog meestal een lialf dood licliaam, vol zieke plekken, arm in kennis en ijver en van een bedenkelijke slaplieid in den wandel. Vriendelijke woorden hoeft men voor de stad niet over, van een medeleven in liaar groote geestelijke worsteling wil men niet weten. Men gooit liever een steen naar dat So-dom! Lieten de kerkrechtelijke opvattingen het toe, dan zou men in de lij'n van 'de regeeringscommissarissen, wel een soort kerkdijken commissaris over zoo'n stadskerk willen aanstellen. Aan gegadigden voor die functie zou liet niet ontbreken!

Maar zie nu Abraham, die in tenten woont en door de step'pen trekt. Die als ik 't zoo mag zeggen, een bloedverwant aan de stad heeft verloren. Wat een gevaar bedreigde liem, zicli ais de bete're te gevoelen, de getrouwe, de strenge in den wandel len op de stad neer te zien. Doch, niet alzoo hij' dezen Man Go'ds. Het is een vurig pleiten voor het behoud van de steden en haar bewoners. Hier is niet een bij voorbaat liet slechte denken, maar bij' hem is waarlijk een oordeel der liefde: misschien zullen er vijftig gevonden worden!

O, als in ons lau'd meer de knieën gebogeii: werden voor de honderdduizendien die in onze : grooto sleden leven, als óns „groote gebed" er meer uitzag als het plechtige gebed Abrahams, het zou beter zijn!

Zelfs God de Alwetende, zegt: Ik zal afgaan om het te bezien, niet alsof Hij' niet alle dingen wist, maar om ons te vermanen tot een recht- A'aardig oordeel, zullen wij' dan maair voortrioid'- Idelen? Of zullen wij, schoon stof en asch van onszelven, medewerkers Gods wo'rden in Zijn Roepstemmen die nog tot een verloren we'reld

uitgaan? De tweede merkwaardigheid, die met de eerste samenhangt, is deze: hier vinden wij' een g'B 1 oiovige die bidt voor de wereld. Abraham iredeneert niet: Mijn tent is safe, wat gaan mij de oordeelen des Heeren aan? Nog minder in die vleescbelijke stemming, die zoo dikwijls onder de geloovigen gevonden wordt: de wereld heeft het !verdiend, het wordt tijd dat God ze nu eens eindelijk straft. O, die vloekb're hoogmoed van ons, als wij op den troon van God willen gaan zitten! Waarin wij vergeten, dat het eenigst ondei"sclieid 'dat er tusschen ons en de wereld bestaat, door God alleen is gemaakt in Zijn verldezing en Zijn Verbond. Waarin wij niet verstaan, dat dit Verbond niet alleen een scheidhig is, maareen binding, een verbintenis, vaster dan ©enige band op aalrde: in u zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden! Och, dat dan de huizen des gébeds waarlijk huizen des gebèds waren! Het Vreeselij'kste van dezen tijd acht ik wel de biddieloosheiid van Gods volk. Niet door kr'antenalrtikels zal de wereld gered worden, maar door de genade GodS. Om die ^genade moeten vvlj bidden. Om genade voor Duitschland en om genade voor Rusland, om genade voor Japan en dan oolk om genade voor onszelf. Dat werke Abrahams God in onze hal-ten. Zie deze Godsman deed maar niet een goed woordje voor Sodom, maar hij' wórsteide in het gebed met God. Daarin is hij een schaduw van het waarachtig en eenig Hoofd der Mensöhheid, 'der koningen Koning Jezus Cliristus, Die in dit ons vleesch de Voorspraak der creatuur is bij' den Vader, Die ons door Zijii Geest van geestelijke egoïsten maakt tot priesters Gods.

Ten 'derde vinden wij' hier een bondeling biddend voor een bondsbreker. In zijn bedte voor Sodom, dat is voor de menschheid door Gods belofte op zijn ziel gelegd, gedenkt Abraham in het bijzonder den ondankbaren Lot, die de grenzen heeft uitge'wischt, die op biet kantje leeft en ia de poorten van Sodom zit. Ook dit noem ik een merkwaardiglieid. Het klein beginsel deir gelhoorzaamheid, dat genade in ons hart welrkte> kan ons dikwijls zulk een groot gevoel van eigenwaarde en van meerwaatide geven. De leer des Verbonds, die Gode alleen de eere geeft, Hem als de Eerste roemt, kan zoo worden misverstaiaa, dat het vleesch er bij in zich zelf roemen gaat. Dan kan er dat liefdeloos oordeelen zij'n over anderen, met ons gedoopt in den Naam des Drieeenigen. Die is een dooie, die is leèn hypocri'St, die heeft ©en historisch geloof! Calvijti zegt, dat Cihristus dage-

lijks bezig is de vlekken der Icerk af te wissclien en haar plooien glad te strijken. Zijn wij' niet soms dagelijks bezig Iiaar te bekladden? Niet alzoo Abraham, door den Geest des Heel-en bezield tot het geloof in Gods TVouw, levende uit de vastigiheid dfis Verbonds, gelooft hij ook waar hel oog niet ziet. Zoo wil dte God des Verbonds he, t hebben, dat wij worstelen om het behoud van het gedoopte leven, met gebeden en tranen. O, wat «en zegen zou er ook voor onze stadskeirken zijh weggelegd, welk ©en ontferming zou < er komen over het verachterd en afdwalend zaad der- geloovigen, als wij dus den Heere smeekten om de verheerlijking van Zijn Genade in het volk des Veribonds!

Want niet de criliek en niet de twijfel, maar hot gebed is het voornaamste stuk der "dankbaarheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen