PERSSCHOUW

Bavrnck's vlucht in het „misverstand".

We meldden wat de H.H. Bavinek-Wiersinga c.s. in t'w^eede instantie aan de bladen schreven over (of liever: naar aanleiding van) hun revolutie — beschermend schrijven over Indië. Ook anderen blijken daartegen bezwaar te hebben. We lezen in de Nieuwe Drentsche Courant:

Wanneer Prof. Bavinck echter spreekt van een misverstand dat zou zijn gerezen, van een (onjuiste) meening, die zou hebben postgevat, alsof hij en de zijnen „aangaande de principieele zijde van dit vraagstuk denkbeelden zou koesteren, die geheel afwijken van wat gewoonlijk onder ons geleerd wordt", dan bestrijden wij dit.

Er is onzerzijds geen misverstand. Prof. Bavincks opvatting is inderdaad in strijd met de anti-revolutionnaire en christelijk-historische beginselen, die, naar onze vaste overtuiging, in de Heilige Schrift ge­

grond zijn. Misverstand is er alléén bij Prof. Bavinck en de predikanten die met hem hun sympathie betuigden met de brochure van Ds v. d. Brink. In dien zin namelijk, dat zij niet zien, hoezeer zij principieel de revolutie bijvallen.

De tirade over de ingeslopen „verkeerde voorstellingen" (moest men zich niet liever terugtrekken als men in een zóó critisch tijdsgewricht in een zóó principieel wereldgeding het christenvolk voor de revolutionairen heeft willen winnen onder argumentatie Sist verkeerde voorstellingen? ) kan de N. Dr. Crt.' ook niet bekoren:

Prof. Bavinck c.s. betreuren, dat er in bedoelde brochure „enkele verkeerde voorstellingen van zaken blijken te zijn

opgenomen". Welke verkeerde voorstellingen, dat wordt niet gezegd. We moeten er haar raden, en zullen wel niet ver mis zijn, als we denken aan de apert onjuiste beweringen over Nederlandsche uitbuiting, over knoeierij bij de rubberrestrictie e.d. Waarom noemt de schrijver deze onjuistheden niet met name? Eer is teer. Ook de eer van onze wettige Overheid, die werd aangetast.

Wat het principieele geding betreft:

Hoofdzaak is, dat- Ds v. d. Brink, nog wel met een beroep op Rom. 13, de revolutie goedpraatte en dat Prof. Bavinck en anderen hem daarin bijvielen.

Ds van den Brink redeneert aldus: Wij hadden in Indië gecapituleerd voor Japan. Ons gezag was er dus niet meer. Na de verdwijning van het Japaiische gezag kwam er een revolutionnaire groep, die naar de macht greep en in haar poging slaagde. Daarmee was het nieuwe bewind tot Overheid geworden en we moeten dit feit verdisconteeren in onze politiek.

Ds van den Brink vergist zich. Na de capitulatie zat onze wettige Overheid in Londen. En het door de Koningin aangestelde rechtstreeksche bestuur zat in Australië. Er was geen „gezagsvacuüm".

Als Ds V. d. Brink gelijk - had, dan moeten we maar nooit meer praten over de koninklijke belofte aan Indië op 7 December 104ê. Want dan had H. M. niets te beloven.

Dit laatste argument is verbluffend van eenvoud. Voor het overige trekt het blad dezelfde parallel als het onze destijds:

Als Ds V. d. Brink gelijk had, dan zou Mussert eer wettige regeering gevormd hebben, wanneer hij er bij aftocht van de Duitschers er in geslaagd was, met behulp van de aan zijn aanhangers afgestane wapenen, een staatsgreep te forceeren vóór onze regeering hier terug was. Dan zouden onze Koningin en Haar ministers in zoo'n geval door vreedzame onderhandelingen met de wettige Mussert-regeering tot een oplossing van het „Nederlandsche probleem" hebben moeten komen.

De parallel is duidelijk. We lezen verder:

Het spijt ons, dat Prof. Bavinck en de zijnen op dit cardinale punt, dat in tal van dag- en weekbladen is bestreden, niet principieel van gedachten zijn veranderd. Want wèl wordt gesproken van gezag, maar dan toch telkens zoo, dat de Soekarno-regeering gezien wordt als „het in Indonesië zelf gewortelde gezagsorgaan", waarmee het Nederlandsche gezag, aan hetwelk ook nog een zeker „aandeel in de gezagsstructuur" toekomt, tot samenwerking moet komen.

Dit noemt Prof. Bavinck „het gezagsprobleem juist stellen".

Erkend wordt, dat de zoogenaamde republikeinsche regeering geen einile kan maken aan het banditisme en terrorisme, waaronder de bewoners van Java thans zoo zwaar lijden. Met andere woorden, dat deze „regeering" machteloos is en dat het geboefte baas is.

Prof. Bavinck wil, dat onze jongens op Java nu dese scbijnregeering in het sadel zullen zetten. Ze moeten zegt hij, in samenwerking met drie groepen in de Republiek (met een hoofdletter 1), die hiertoe bereid zijn, aan de rtösstanden een einde maken. Wel te verstaan: na bereikte overeenstemming.

Tot zóó lang moet de geterroriseerde bevolking van Java maar geduld hebben.

Als onze jongens, die kerels van het Batavia- en het Soerabaja-front, het beste bloed dat Nederland bezit, dan onder zware offers de terreur gebroken hebben, dan zullen ze de resultaten van hun heldenmoed niet overdragen aan H. M. de Koningin en Hare dienaren, maar aan den strooman Sjahrir. En achter Sjahrir staat Soekarno, de dictator. En achter Soekarno, de sinistere figuur van Tan Mialaka, de man van Moskou.

Natuurlijk willen de heeren Bavinck, v. d. Brink, Verkuyl, Wiersinga, c.s. deze consequenties niet. Dat maakt in de uitkomst geen verschil. De revolutie ontwikl< elt zich altijd in de richting van den Jacobijn. De Girondijn, die het zoo goed bedoelde, wordt omvergeloopen.

Wie tegen dit vreeselijk uiterste stelling wil nemen, denke aan de oude spreuk: Wedersta het begin!

Dat begint hier in de dwaling omtrent het gezag, welke opnieuw blijkt uit Prof. Bavincks verklaring.

Het is volkomen juist. En het is zielig, de synodocratische pers bij dit alles te zien. Grootvorsten n het schorsen, en telegrafeeren en zoo, verzwijgen

de namen van Bavinck-Wiersinga ca. angstvallig. En de reeensenten durven niets. Ze hebben alleen

nog Ijun Toornvliet

Het dilemma.

Uit „Herrijzend Nederland": Het alternatief: „Soekarno of koloniale overheersing door de Nederlanders" is onjuist gesteld, en in de mond van hen, die het beter moesten weten opzettelijk verdraaid. Het ware alternatief is: Soekarno of Indonesische

Vrijheid! Soekarno of — kolonie.

Mussert of — Moskou.

Vind maar een dwaas dilemma uit, en het volk zakt door de knieën. In den staat (1940): Mussert of Moskou. En in de Kerk (1944): Voor of tegen het gezag der synodes. Of: zijn onze kinderen nu wedergeboren of heidenldnderen ? En zoo

meer.

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen