KORTE BERICHTEN

— TOT OPWEKKING YAN DE GEWETENS. De deputatea voor de Zenójig onder Heidenen en Mohammedanen hebben aan het adres van de Zendingsarbeiders en Predikanten van , , De Gereformeerde Kerken in Nederlandsch-Indië" een missivs gericht, waarin zij wijzen op den kerkelijken .strijd, die in de jaren 1942—1946 ons leven beroerd heeft, en die in 1944 geleid heeft tot onze vrijmaking. Zonder een uitvoerig resumé van den gang van zaken voor te leggen, willen zij de aandacht vragen voor het essentieele in dezen kerkelijken strijd.

In 1942 deed de Generale Synode der Geref.-Kerken een leeruitspraak aangaande „genade-verbond en zelfonderzoek". Volgens deze uitspraak — door de Synode nader toegelicht — moest als waarheid Gods beleden worden, dat de kinderen der geloovigen zijn te houden voor wedergeboren, totdat het tegendeel blijkt. Dit houden voor wedergeboren ïnoest dan geschieden op grond van het feit, dat het verbond der genade in feite is opgericht met de uitverkorenen en de sacramenten de aanwezige inwendige genade verzegelen.

Toen hiertegen gravamina werden ingediend, handhaafde de Synode in haar zgn. prae-advies haar leeruitspraak, verklaarde haar bedoelingen nader, en zeide, dat al wie hiermede niet ten voUe in overeenstemming was, in strijd kwam met de eenigheid der leer, en trouwbreuk pleegde aan zijn onderteekeningsformulier.

Daarbij nam de Synode het besluit, dat het kerkverband meebracht, dat ieder zich altijd de facto te onderwerpen heeft aan genomen besluiten der meerdere vergaderingen en verplicht is aan da uitvoering daarvan mede te werken, totdat een Generale Synode een genomen besluit intrekt. Niemand mocht dan ook iets leeren, wat niet ten voile mot 1842 in overeenstemming was.

Daarna gaf de Synode haar bekende „zestien punten", waarin nog weer eens haar 'leeruitspraak nader werd toegelicht, en tenslotte kwam zij in 1946 met haar „vervangingsformule", waarbij zij uitdrukkelijk uitsprak, dat de zalielijke inhoud van 1905 en 1942 hierin gehandhaafd was.

Overzien wij in vogelvlucht dezen gang van zaken, dan ontdekken wij, dat in 1942 geleerd moest worden, dat de kinderen der geloovigen zijn te houden voor (reeds) wedergeboren, (perfectum), en dat thans in' 1946 geleerd mag worden: a. dat de kinderen zijn te houden voor (reeds) wedergeboren, en b. ztjn te houden voor te zullen wedergeboren worden.

Nu is voor een ieder, die simpel deze feiten neemt, en den gang van za, ken overziet, duidelijk, dat een Synode nimmer binden mag aan een leeruitspraak, die een „toelichting" noodig heeft, daarna een „prae-advies", daarna „zestien punten", en tenslotte vervangen woi; dt door een geheel nieuwe formule. Als

men zooveel wow-flen noocjig heeft om precies (iuidelijk te maken, wat dan als waarheid Gods beledan moet worden] dan Is daarmee de leeruitspraali op zichzelf "reeds veroordeeld. Zulk een leeruitapraak verbindt niet, maar verstrooit.

Voorts is het ook ieder duidelijk, dat 1942 met den el^ch van houden voor wedergeboren iets anders is dan 1946, met de mogelijkheid van houden voor wedergeboren (perJectijm) ot houden voor te gullen wedergeboren worden (futurum).

De Synode maakte, volgens haar eigen verklaring, een nieuwe wet des gelooljj maar har.dhaafde ondertussohen cie schorsingen en afsiettirigen, op grond van de in 1942/3 geldende wet des geloofs uitgesproken. Rit zal ongetwijfeld een ieder bevreemden, omdat toch, wanneer de gronden voor een vonnis vervallen zijn, daarmee het voimis zeil zijn rechtsgeldigheid verloren heelt.

Maar deze hangeUvijze van de Synode hangt samen met het feit, dat zij — zooals reegs gezegd ^. een bindende interpretatie gaf van Art: gi K.O. aien moet, volgens de Synode', altijd Iserkelijk gehoorzaam zyp, ^.at is: men moet te allen tijde alle genomen besluiten voor vast en bonflig houden. Daarom blijven wij toch als „openbaïe scheurmakers" gevoimist, omdat iemand altijd kerkelijk gehoorzaam moet zün, ook al gaan genomen besl, uiten, zooals in dit geval, in tegen poda Woord en de Belijdenis en de Kei-kenorde, en ook al blijkt achteraf, dat een Synode zelf een genomen besluit weer loslaat. Het behoeft geen betoog, dat met ifi\^ een kerkwet de hiërarchie de kerk is binnengekomen en (Je mogelijkheid yan reformatie uitgesloten is.

Tot zoover het stuk. '^e hebben geen riiimte voor verdere Citater^. Maar men ? ou fi^t < ^°^ dichtbij kurmen gebruiken. E.v. te yrkj al§ medicijn te|éri het lierkeraadsopium. (Zie hierqyer onder Kerlceiijk leven „Wachter, wat is er van den nacht? ”).

- AVONDMAALSVIERING. ge k§rkeraad van tam. everwoog de mogelijkheid van „meerdere avondmaalsviering''. Hier volgt een verslag van de bespreking;

Volgens sommiger meening wer^ door de schaarsehe Avondmaalsviering dit Sacrament teveel tot een iets aparts gemaakt, en krijgt de Avondmaals-Zondag daardoor teveel het karakter van een speoialen dag, onderschelden van öe gewone Zondagen en wordt zoodoende teveel uit het oog verloren dat ook het Avondmaal teeken en zegel is van het verkondigde Woord en dus feitelijk bij eiken, gewonen Woorddienst behoort. Anderen waren van meening, aat een vaker herhaalde Avondmaalsviering — zooals die thans gebruikelijk is, dus met formulier-en Schriftlezing — teveel dèn dienst des Woords zou belemmeren ea bekorten; er zpu öan dus een geheel andere Avondmaalspractijk mbeten komen, een eenvoudiger viering, direct in aansluiting aan den Woorddienst.

Tot zoover het yerslag. Laat ons ons wachten voor sacramentalisme, en vooral yoor inkorting van de preek. Die blijft het kernpunt, het kraphtsoentrum van ons leven. Ze heeft tóch al schade gepoeg geleden de laatste jaren; en de gedwongen Inkorting, vaak, van öen ervoor beschikbaren tijd dreigt tot onherstelbare sohaSe te lelden.

— HET eRAKEL VAN SCHEE, Martlnus sehryft \n peret. Eb. (Leiden)-:

Ds Schep plaatst de OhrlstehJlM Gereformeerde kerk en de gereformeerde Kerken (onderhoudend Art. 31) naast elkaar en zegt dan maar heel gewoon, dat zij zonder noodzaak apart zijn gaan staan en dus het liehaam van Shriatus scheuren.

Tot zooyer Martlnus. Ds Schep meent du? dat b.v. te 5ergschenhoek geen dienst des Woords had mogen gehouden weraéh, en geen doop beSend en geen avondmaal gehouden totdat eventueel zijn „synode'' had besloten, de huiten-wrband-plaatslng op te heffen, ZUn orakel is delphisch: je kunt er een anderen keer weer 'iets anders uit halen. Hoe denkt hij over öe Indische domiirees, 4Be preeken in een ander i^èrkverband, wat de K.O. letterlijk kerkscheuring noemt?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen