PLAN 1939.

Ds G. Visée schrijft in de „Kamper Kerkbode" over : „Onze plaats als Vr ij gemaakte n". In zijn tweede artikel, in het nummer van 13 Sep£ j.l., handelt hij over doodsche, dorre prediking omstreeks 1920, en over het minder goede leven der studenten aan de Vrije Universiteit destijds. Maar daarna kwamen de professoren Vollenhoven en Dooyeweerd. „Op hun college's voelde men weer den band aan het Woord Het optreden van deze mannen is in en buiten den imiversitairen kring van groote beteekenis geweest. Door hun arbeid werd de verwereldlijking van het Gereformeerd studentenleven zoo niet geheel weggenomen, dan toch krachtig gestuit". Ook begon in dien tijd de Heer A. Janse zijn geschriften te publiceeren. En prof. Schilder begon te schrijven. „Altijd actueel. Met echt bijbelsche eritiek onze menschen inleidend „bij dichters en Schriftgeleerden"." „Zoo werkten deze mannen, geheel on-

afhankelijk van elkander, toch uit één geest. En de vrucht van hun werk begon te komen. Van de kansels kwam er «en „nieuw geluid", dat echter door vele oude vromen als een „oud geluid" werd herkend. In vele kerken was men verblijd. Bij het beroepingswerk bleek, dat de gemeenten het hoorden".

Maar het scheen niet rustig te mogen voort-en doorgaan.

„Toen begon de tegenwerking. Dat was reeds in mijn studententijd in Amsterdam merkbaar geweest", schrijft ds G. Visée.

„Later werden speciale college's in Amsterdam gegeven, waar Schilder's werk in werd bestreden. Vollenhoven, de Graaf, Janse, Schilder, D. van Dijk en anderen werden verdacht gemaakt. Er werd tegen hen gewerkt. Waarom? Leidden zij het Gereformeerde leven in verkeerde banen? Bevorderden zij de verwereldlvjking van de kerk? Was hetgeen ze spraken en schreven in strijd met de Schrift en de Belijdenis? Het werd op bedekte wijze gesuggereerd.

Ze werden op bedekte wijze verdacht gemaakt. Maar nóch bij de Kerken, nóch bij de Curatoria der V.U. en der Theologische School w-erden ooit gegronde aanklachten ingediend.

Ja, als er menschen waren, die een aanklacht wilden indienen, dan werden ze, daarin verhinderd. O.a. door prof. dr G. M. den Hartogh, dien den menschen dat ontried. En verzekerde: de zaak komt in 1936 op de Synode tóch aan de orde. Prof. den Hartogh heeft dat zelf geschreven.

Men had reeds voor de synode van 1936 een plan. Men wilde géén personen aanklagen. Dat kon gevaarlijk zijn. Want men wist hoe groot de aanhang van die personen was. Met het oog op dien grooten aanhang zeide dr H. H. Kuyper ter Synode: „Erger dan vóór Assen". Vandaar, dat dr V. Hepp in zijn verdachtmakende brochiu-es geen namen noemde. Evenmin als later dr H. H. Kuyper in „De Heraut". Die sprak dan van „de nieuwe richting", „de verbondspredikers" of iets dergelijks. En prof. den Hartogh voorkwam het indienen van aanklachten tegen personen. Maar men wilde „leeringen" veroordeelen. Leeringen van ongenoemden. Om zoo zonder hun namen te noemen hun invloed te breken.

- Dë Leeruitspraken-1942 waren het resultaat".

Ds Visée geeft hierbij de volgende noot: „Zie G. M. den Hartogh: Hoe staan de zaken? Daar schrijft hij: „het indienen van aanklachten tegen bepaalde predikanten werd behalve een geval van ds Vonk voorkomen door het telkens terug kee - rend advies — schrijver dezes gaf het meermalen — voor wie men in vertrouwen nam „wacht op de synode van '36, waar de zaken in grooter. verband aan de orde komen"."

Och ja, men wilde de personen sparen, en ging daarom zonder namen te noemen verdacht maken, en met citaten werken, welker schrijvers men niet aangaf, zelfs niet door boeken en bladzijden te noemen, en welke vindplaatsen men zelfs weigerde aan te geven (prof. dr V. Hepp), toen zij expres aan den schrijver gevraagd werden. Men voelde zich blijkbaar niet veilig. Wanneer men met bepaalde aanklachten kwam, tegen bepaalde personen, op concrete punten, moest men strikt bewijs leveren, zou men weerlegd kunnen worden, kwam het - op nauwkeurigheid, scherp redeneeren, en juistheid aan. Dat dorst men, naar het schijnt niet aan. En daarom maar naamloos verdacht maken, onder het mooie voorgeven, dat men de personen wilde sparen, en slechts de leeringen of meeningen wilde treffen, maar inderdaad om zichzelf veilig te stellen.

De wereld wil bedrogen zijn. Derhalve...... Evenwel: od is waarheid en is geen onrecht, rechtvaardig en recht is Hij, Deut. 32 : 4.

S. GREIJDANUS.

een RookeRSPOt.

Met meer dan verbazing vernamen we op de onvergetelijke Hoogeschooldag, dat de huisvrouwen voor de bibliotheek van onze Hoogeschool een bedrag van ƒ 22000.— bijeenbrachten. Velen heeft dit ook beschaamd. En' ik dacht, dat deden de huisvrouwen en wat deden de huisvaders, behalve wat ze zedelijk verplicht zijn om te doen. Moeten die bij de huisvrouwen achterbUjven ?

Niet noodig, ze zetten doodeenvoudig een Rockerspot op en dragen den inhoud daarvan D.V. in 1948 af. Een doodeenvoudig werk. Op vergaderingen van Kerkeraden en Jongelingsvereenigingen en thuis een blikken bus met het opschrift Rookerspot. En dan op een vergadering of bij visite ieder een sigaar of sigaret minder rooken en de waarde daarvan in den pot. Dan is er in het lokaal misschien minder rook, maar meer vuur. Niet-rookers geven hun bon aan een rooker cadeau en die doet een gift in derf pot.

Een giro ten name van den Rookerspot en daarop wordt zoo nu en dan de inhoud van den pot gestort. En dan eens per jaar wordt de giro ten name van onze Hoogeschool overgeschreven.

De rooker spot misschien met dit idee, maar die spot zal hem vergaan als hij het resultaat verneemt.

't Is een schema, voor aanvulling en verbetering vatbaar.

JAC. VAN DIJK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen