„De ergernis en de dwaasheid” in Elsevier, — Paulus en Barkey Wolf.

Een van ijver ontstoken telegrammenstuurder, helper op den weg Dijks, ds of emeritus-ds A. G. Barkey Wolf schrijft in „Elsevier" (20 Dec. '47) over de „aantrekkingskracht van Kerstmis". Het stuk is al even „sterk" als het artikel van dr J. H. Bavinck, destijds, over Kerstmis en de boomen van de amsterdamsche grachten, dat we ook hier hebben doorgegeven. Onze telegrafist-zeloot dan schrijft:

Van alle Christelijke feestdagen Is Kerstfeest het meest aantrekkelijke In deze zin, dat er een sterke attractie van uit gaat op alle mensen. Het wordt In héél de wereld gevierd, van de zonnige Zambesi af tot het onherbergzame Alaska; In Amerika, waar het tamelijk oppervlakkig verloopt, evengoed als in Duitsland waar de kinderen nog altijd niet kunnen nalaten aan de vooravond van Kerstmis hun gebroken speelgoed neer te leggen onder de Kerstboom en als ze dan de volgende morgen beneden komen vinden zij het terug, niet meer gebroken, maar héél. Ik geloof, dat als andere grote feestdagen zouden wegvallen uit het Christendom, Kerstfeest altijd nog gevierd en In hoge eer zou worden gehouden.

Vanzelf komt de vraag bij ons op: Hoe komt dit? Ik geloof, dat er twee of drie redenen op te noemen zijn waarom Kerstfeest een onsterfelijk karakter heeft. '

In de eerste plaats omdat dit het feest Is van het onopdringerige. Niemand vindt het prettig ^s iets hem wordt opgedrongen. Wij willen vrij zijn. Wij verzetten ons intuïtief tegen alles wat zich van ons innerlijk met geweld meester wil maken. Wij handhaven daar tegenover, en volkomen terecht, ons „quant a moi". Maar het onuitsprekelijk aantrekkelijke van Kerstmis Is, dat het een karakter van grote onopdringerigheld heeft.

Alles is hier even beseheiden. Alle geweld blijft hier achterwege. De hemel maakt geen Inbreuk op ons hart. Er wordt niets geforceerd, niets open gestoten, open geduwd. De hoogste liefde komt ons opzoeken in éen kind! En men mag zeggen wat men wil, maar van het weinige wat de wereld nog overgehouden heeft aan onopdringerigheld, is een klein kind het minst opdringerig van alles.

„Wij willen vrij zijn". We zijn tegen de binding. Tenminste als we 'n stukje schrijven voor „Elsevier". Telegrammen aan een synode zijn wat anders. En over Paulus, met zijn prediking van het gezag der openbaring, en van de v r ij h e i d voor die in Christus Jezus is, zwijgen we maar. Wij waren gereformeerd, althans, dat dachten ze in een grijs verleden van ons. Thans zijn we heerlijk vrij. — Verder:

In de tweede plaats laat Kerstfeest ons het ware karakter van de Liefde zien; Ik ben altijd een beetje onder de indruk van het feit, dat Jezus Christus niet ineens als Man in de wereld gekomen is, zoals Mohammed kwam als een man, in de volle kracht van zijn jaren. In onze oppervlakkige filosofie zouden wij kunnen denken, dat Hij ons dan makkelijker zijn wil had kuimen opleggen en met geweld over ons had kimnen heersen. Maar in d^t geval zou Hij een paar slaven méér en een paar kinderen minder hebben gehad. En Hij wil geen slaven, Hij wil kinderen. Hij wil dat we Hem in volle vrijheid zullen volgen. Hij eerbiedigt onze zelfbesllssing. Hij kent niet wat de Franse wijsgeer genoemd heeft „l'homme machine", de mens, die machinaal God dient. Dan heeft Hij liever dat we Hem helemaal niet dienen. Daarom komt Hij tot ons als een kina, dat niet gebieden kan en niets kan opleggen, maar enkel kan vragen: Wilt gij Mij aannemen?

Dit is eigenlijk een kwestie van liefde. Liefde dringt zich nooit op. Liefde moet ons worden afgenomen en als zij ons niet vrijwillig afgenomen wordt trekken" we ons terug, niet boos, misschien wel bedroefd, maar in leder geval eerbiedigen wij de zelfbeschikking van de ander. Dit Is het gevaar van de Uefde; ze dwingt nooit maar' ze vraagt. Op Kerstmis waagt God het met deze vorm van Uefde.

Kom, kom, dr K. Dijk, op een diner in Leeuwarden eens „dam" geheeten, wat zegt u van dien onzin? Stil, hoor, het telegram ligt nog in 't archief; 't zijn de dordtsche Canones maar, die spreken van beloften met bevel van geloof en bekeering. Kom, kom, synodocraten. Emeriti wegsturen, dat kan, behalve als ze in nerveuze dagen een handlangersdienst doen? Gods „waagstuk", is 't niet prachtig anti-remonstrantsch? Een God, die zich terugtrekt, als iemand „neen" zegt, is dat niet een doodsteek in 't hart van Episcopius? O StMnmetz, advocaat der synodocraten van Bedum, die ons daar ketters noemt, haal deif telegrafist der Orthodoxe Synode eens aan voor de Rechtbank. Zeg daar: o, rechter, dit is ónze Pure Leer! — Eindelijk:

Eindelijk; het algemeen appèl, dat Kerstmis op ons doet is een gevolg van onze behoefte om te buigen voor alles wat waarlijk groot en verheven is. Wij verachten kruiperij. Wij weigeren onze bewondering te geven aan alles wat laag en gemeen is. Maar wij buigen graag voor wat groter en edeler is dan wij zelf. En omdat wij de ware grootheid gezien hebben van Jezus Christus In een leven van liefde dat zich heeft overgegevem In de dood, zoeken wij deze dagen het gezelschap van de Wij-

zen uit het Oosten, die voor dit Iflnd neerknielden en door Hem het beste van hun beste te geven, beleden hebben, dat Wj de beste en de grootste, zelfs meer: de Verlosser van de wereld is.

Die „weigering" van „bewondering" voor wat laagis en gemeen, is dat niet een uitlating van puur respect voor de bindende gemeene-gratie-uitspraak? En dat „gaarne buigen" van „ons" voor wat grooter is en edeler dan wij, is dat niet het „aanknoopingspunt" ?

De beste en de grootste mensch: H.O.M. Homo Optimus Maximus.

De Humanist der humanisten. Uit Bethlehem. — Wie telegrafeert de Orthodoxe Synode nog eens? Ik niet. Ik ben vrij van zulke gifmengers, helsaas.

K. S.

„Over het innerlijk oordeelt....”

Van wat in de Generale Synode van 1936 en van wat in volgende jaren in onze kerken gebeurde, zegt prof. dr S. Greijdanus in „De Reformatie":

Het was boos opzet. Niet de flver voor 's Heeren zaak en huis dreef tot het op "de kerkelijke agenda stellen van de bekende ZEiken, maar vrees en ijver voor de eigen hoogheid, aanzien, invloed. En zijn de geschilpunten toen kerkelflk behandeld? Och neen, mishandeld, zonder genoegzame kennis van zaken doorgedreven en afgejakkerd. Het was niet om de leer der Heilige Schrift te doen, maar om eigen opinie er door te jagen, teneinde die en die kwijt te worden.

G. M. DEN HARTOGH

in „Gereformeerd Weekblad" van 2 Januari 1948.

Aan hunne vruchten zult gij ze kennen, Matth. 7 : 16, 20.

Want uit de vrucht wordt de boom gekend, Matth. 12 : 33.

Want het is geen goede boom, die kwade vrucht voortbrengt, Luc. 6i:43.

S. GREIJDANUS.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen