PERSSCHOUW

Ben vraag aan dr J. Ridderbos.

Ds D. V. Dijk schrijft in Geref. Kb.:

Ik herinner mij een synodezitting. Ik had een poos staan spreken en betoogd, dat men in de Kerk ruimte moet hebben om een besluit vaji een meerdere vergadering niet voor vast en bondig te houden, wanneer men aanwijst op welke gronden men dat besluit In strijd acht met Gods Woord of met de Kerkenordening. En toen riep Prof. Ridderbos door de vergadering: „Dan moet hij er uitgaan". In de vergadering gmgen toen stemmen op, die er tegen protesteerden, dat dit zo rauwelings gezegd werd. Maar Prof. Ridderbos nam dat woord niet terug.

Later ontkende hij, dat zoo iets ook geschreven was. Maar het stond zwart op wit. Hij heeft het ook in den Kamper kerkeraad gezegd.

Dat is één.

Nu nog een ander punt. Ds D. v. Dijk schrijft:

Telkens zijn er in de Synodale kring mensen, die de moed hebben om te zeggen: „De Synode heeft nooit geëist, dat men de kinderen der gemeente zou houden voor reeds wedergeboren bij de doop. Men beroept zich ten bewijze daarvan op het slot van de verklaring van 1905, waarin wordt gezegd, dat het niet vast staat of God de uitverkoren kindertjes allen reeds wederbaart In hun prille jeugd, maar dat God naar Zijn Vrijmaoht dit doet vóór, onder, of na de doop.

Nu kan een kind zien, wat de kop en de staart van 1905, te zamen genomen, betekenen.

E}envoudig dit: „Het staat wel niet vast, dat alle kindertjes bij de doop reeds wedergeboren zijn, maar gij zult ze ér wel allemaal voor houden.

' Wie het anders zegt, spreekt öf bewust onwaarheid, öf hij is niet in staat een eenvoudig stuk Nederlands goed te lezen.

Dat weet Prof. Ridderbos ook wel.

Ik zeg het openlijk: Prof. Ridderbos weet wel, , dat de Synode eiste, dat men de kindereu zou houden voor reeds wedergeboren.

Waarom zegt hij dat niet openlijk en maakt een einde aan dat onwaarachtig geklets, als b.v. van Dr de Bondt in het Geref. Weekblad?

Geen woord te veel. •

Onnoodige vrijmaking.

In Geref. Kb. schrijft ds G. Janssen over een artikel van ds B. A. Bos over de politieke kwestie, n.l. van de breuk met de A.R. Partij. Ds Bos blijkt geschreven te hebben:

Van dit revolutionnaire' gedoe maak ik me vrij en hiervoor wens ik geen enkele verantwoordelijkheid te dragen.

Ds Janssen merkt hierbij op:

Dit is dan een andere vrijmaking, dan de kerkelijke. Want hier is generlei menselijke binding, al wordt dit ook wel eens gesuggereerd. De nerveuslteit, bij sommigen ontstaan vanwege anderer breken met de A.-R., leidt hen wel meer tot het schrijven van ondoordachte dtngen.

We zullen het niet hebben over die „revolutie". Ik weet niet, tegen welk wettig gezag de onderteekenaars van het stuk zijn opgestaan of welk front ze , , doorbroken" hebben zonder dat zij daartoe gerechtigd waren. Ik weet alleen dat ds Bos zich niet behoeft vrij te maken van iets waaraan hij nooit gebonden is geweest. Maar ja, als men „bindingen" constateert, die er niet zijn, dan kan men ook zich permanent „vrij­ maken" in — de fantasie.

K. S.

De geestelijke mensch.

Ds G. Janssen citeert in Geref. Kb. een stuk van br Abels over het slot van den brief, die door dertien „verblinden" (volgens ds B. A. Bos) is geschreven aan het Centraal Comité der A.R. Partij. De heer Abels had opgemerkt:

De brief, waarin de heren Zijlstra c.s. te kennen geven, dat zij breken met de Anti-Revolutionnalre Partij, eindigt met een aanhaling tut 1 Cor. 2 : 15.

We lezen daar: „Doch de geestelijke mens beoordeelt alle dingen, zelf echter wordt hij door niemand beoordeeld."

De Korte Verklaring zegt hiervan, dat Paulus hier de ideale geestelijke mens bedoelt, doch dat de practijk heel anders is, zoals uit hoofdstuk 3 dan ook voldoende blijkt.

De ideale geestelijke mens. Wie van ons durft uit te gaan van zulk een standpunt om eigen gedrag te rechtvaardigen ? ,

Ds G. Janssen merkt hierbij op (over de onderteekenaars) :

Presenteren zij hier zichzelf als geestelijke mensen? Dat zou niet erg zijn, want ieder belijdend christen doet dat, wanneer hij met Zondag 20 belijdt, dat de Heilige Geest ook hem gegeven is, al zegt hij daarmee nog niet, dat hij het ideaal van de geestelijke mens heeft bereikt. Zelfs de allerheiligste heeft immers nog maar een klein beginsel. Maar het verband in genoemde brief is heel anders.

„Om Auti-Revolutionnair te blijven breken wij met de Antl-Revolutionnaire Partij, die thans bij officieel decreet van Uw Centraal Comité uitspreekt niet te mogen oordeelen' over kerkelijke handelingen. Want een andere stem dan de Uwe zegt ons: e geestelijke mensch beoordeelt alle dingen, ook de kerkelijke (1 Cor. 2 : 15)" Wat is dus de zin van deze slotzin ?

Dat de schrijvers op grond van him geestelijke-mensen-zijn oordelen de band met de Partij te moeten verbreken? Neen, maar dat de gelovige, als de Geest ontvangen hebbend, alle dingen te beoordelen heeft, ook de kerkelijke en dat de Partij, die hierover in het geheel niet spreken wil, daarin ten enenmale fout gaat. Zij pretendeert toch te bestaan uit gelovigen?

Ik heb altijd gemeend, dat iedere geloovige, ook br Abels dus, moest willen heeten „geestelijke mensch". Van een „idealen" weet ik niets, die bestaat niet. Zooals dr Grosheide de bergrede onjuist „interpreteert" (wat ook dr H. N. Ridderbos erkent), zoo ook, indien wij hem hier goed geciteerd zouden vinden, den „geestehjken mensch".

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen