Den Haag onbillijk tegenover Amersfoort

In het besluit van de Haagsche synode wordt gesproken van een willen-praten „ondanks de a f-w ij zen de beslissing van de Generale Synode van Amersfoort" (de onze dus).

Maar er is niets afwijzend beschikt. Er is alleen maar geconstateerd, dat de deputaten-Ridderbos, die eerst vrachten van brochures en yan rapporten en zoo over de kerken uitstortten, geen letter op papier wilden zetten ten antwoord op vragen, hun voor te leggen (met recht van zelf ook vragen stellen), en dat het nu daarom beter was, maar' op te houden met te voldoen aan een dringend verzoek om samenspreking, waarbij tóch niets zakelijks vooraf als situatieteekening werd op papier gezet.

Maar dat was geen afwijzing, onzerzijds. Het was veeleer een afwijzing hunnerz ij d s van een redelijk verlangen, om in zaken van publieke geloofsbelijdenis en kerkregeering te zeggen wat men voor God en menschen wilde gelooven en beUjden en vastleggen.

ven en beUjden en vastleggen. Teminder past hier het leelijke woord „a f w ij - zin g", omdat er uitdrukkelijk bij gestipuleerd is in de Amersfoortsche besluiten: dat de uitdrijvende gemeenschap aanstonds door ons zal kunnen en móeten aangehoord worden, zoodra zij in bondige besluiten betering des levens zal hebben beloofd en bewezen. En dus ook zal opgehouden zijn met het pogen, om onze plaatselijke kerken, gelijk ook haar eigen kerken, te doen vergeten, dat geen enkele plaatselijke breuk waarüjk geheeld kan worden, zonder dat de zonden van en in het kerkverband herroepen worden; in welk geval iedere daartoe bevoegde kerkelijke vergadering de roepende kerk kan aanschrijven om een vervroegde synode.

Den Haag heeft nu de voorkeur eraan gegeven, als een gesloten front (alles in comité generaal, en niets naar buiten) te opereeren met een nieuw rookgordijn. Ze heeft dengenen onder ons, die min of meer besloten vergaderingen van vrienden van een bepaald blad beleggen, ervan overtuigd, dat zij voor wat haar betreft, niemand de kans geven wil, den een tegen den ander uit te spelen, al schijnt ze niet afkeerig ervan, den een bij ons uit te spelen tegen den ander. Hoe dit zij: ze heeft ons niet verteld, dat ze haar deputaten een standje gaf omdat ze weigerden een paar regels vooraf op papier te zetten. Maar ze heeft, door het leelijk-suggestieve woord „afwijzing" te gebruiken, verkozen te doen wat Hoekstra eens noemde: altijd „aan den mooien kant gaan staan".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen