In crisistijd

Het stuk van ds Doornbos vraagt nog verder onze aandacht.

We hebben er over gedacht, eens te gaan neuzen in wat prof. dr H. Bouwman lang geleden schreef over de historische ontwikkeling van het fenomeen: de professoren ter synode. Misschien komt dat nog wel.

Maar voor het oogenblik hebben we onze eigen liistorie. En die is er een van strijd en moeite. We hebben allemaal veeren moeten laten. Het getal is gedund; de schouders van iedereen zijn zwaarder belast. Vele predikanten staan voor een taak, en in een gemeente, die op hun leeftijd (c.q. kerkelijken „leeftijd") in een anderen toestand van het kerkelijk leven nog niet hun krachten zou vergen.

We hebben daarin verrassende dingen gezien. Zelfs hebben we ontdekt, dat velen, die anders nooit ter synode zouden gedeputeerd zijn, thans, nu ze wèl erheen gezonden zijn, een bekwaamheid aan den dag hebben gelegd, die ons zeggen doet: hoe jammerlijk is een toestand, waarin zij geen kans zouden gekregen hebben.

Maar bij volledige erkenning van deze dingen blijft toch de indruk overheerschend: we moeten alle zeilen bijzetten, om elkaar te helpen. Juist nu, waar de her-groepeerlng van de kerken ons voor nieuwe problemen stelt en de bestrijding heftiger is dan ooit. Heftiger en listiger.

Wat Is er tegen, dat men juist In zulk een periode "een gevestigde gewoonte laat bestaan, tenminste totdat er weer normaler toestanden zijn? Wat is er tegen, dat men zooveel mogelijk profiteert van het inzicht van diegenen, die door de kerken zelf aangewezen zijn om dagelijks zich bezig te houden met vele van de vraagstukken, die op een synode aan de orde komen? Tegenover de steeds wisselende samenstelling van een synode is een constante groep van wie ook vroeger het klappen van de zweep gekend hebben, niet zonder vrucht. Zulk een groep zou gevaarlijk kunnen zijn, als de synode uit een stel slappelingen bestond, of indien dat kleine groepje een door afspraakjes te voren zich bindende conctie vormde. Geen van beide gevallen doen zich voor.

Er hébben zich gevaarlijke toestanden ontwikkeld. Maar dat lag niet in het feit der professorale aanwezigheid, doch in het andere feit, dat zij verdeeld waren, dat hetgeen hen verdeelde, niet eerlijk besproken werd, en dat zij tegen elkaar optraden achter elkanders rug en dat de kerken en de afgevaardigden zich bij de groepsvoorkeur aansloten. De tweeheid van opleiding met al de — vooral ongeschreven — narigheid daarvan (vooral in den onzallgen machtsstrijd) — die was de bron der ellende.

Daarvan zijn we thans verlost. Maar daarom behoeft r.-.en de spoken, die niet meer rondwaren, niet op te roepen als schrikbeeld.

Andere punten bewaren we voor een volgenden keer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen