PERSSCHOUW

„ETIKET".

Ds B. Jongeling komt in een artikel in Ger. Kbl. Ov. en Geld. nog terug op de kleine kwestie-Meisjesblad-Jongeling, waarover we enige weken geleden schreven. Hij merkt op:

Moeten we het woord „independentisme" niet te zwaar belasten? Neen, natuurlijk niet. Maar we moeten het gewoon nemen in de betekenis die het heeft. En naar de betekenis, die „Independentisme" heeft in de kerkelijke terminologie, wil het zeggen wat ik ervan geschreven heb. En dus moeten we niet te spoedig spreken van independentisme, maar voorzichtig zijn met zulk een etiketten-plakkerij.

Ik kan er in komen. Ik zou alleen willen vragen: is het praedicaat „gevaarlijk" soms ook een etiket? Ds Jongeling schreef n.l. over „gevaarlijke voorlichting". Laten we elkaar een beetje meer met geduld bekijken. B.v. zoals in Kampen (ter synode). Toen probeerden we ook elkaar te volgen, en alle profeten

waren als lammetjes.

KLAGEN EN ROEMEN.

Uit „De Poortwake" (rubriek Driestarren):

Prof. Grosheide schreef dezer dagen in „Belijden en Beleven" een artikel over Klagen. Hij zegt: Vroeger stond onze kerkelijke pers in het teken van het roemen, nu is het een tijd, waarin men allerlei klaagtonen uit en vei'neemt.

Dr de Boudt gaat In „De Bazuin" op dat artikel in en schrijft over „Toen en Nu". Vroeger was het de tijd van groie mannen: Kuyper, Rutgers, Lindeboom, Bavinck, Maar die zijn weg en we kunnen zelfs hun geschriften niet meer genieten. Hij schrijft: Probeert u eens één hoofdstuk van E Voto, of van De Gemene Gratie achter elkaar te lezen. Ik wed zeker, dat het u moeite kost. Ik heb vroeger deze werken verslonden en ik heb moeite thans één hoofdstuk te lezen. Hoe komt dat? Onze tijd is anders. Onze mensen zijn anders. Ons tempo is anders Met name de jeugd is volkomen anders Een gedegen artikel, waarvan een zeventigjarige misschien zegt: Hè, hè, dat is eindelijk weer eens een ouderwets artikel, daarvan zegt de jeugd, als ze het gelezen hebben!, gelukkig is het uit! Dat ze, met name in de grote steden, telkens weer uitzien naar jonge predikanten, die de jeugd begrijpen, de taal der jeugd verstaan en spreken, acht ik wijs ". En hij smeekt tenslotte: „Kerkeraden, houdt onze jongeren vast ".

We kunnen dit alles heel goed begrijpen. Ik heb vroeger ook zowat alles wat Kuyper publiceerde verslonden en er is niet veel van hem uitgekomen, dat niet in mijn boekenkast te vinden en door mij gelezen is. En het is mij net vergaan als Dr de Bondt: vroeger dweepte je met de kuyperiaanse stijl eu beeldenrijkdom, en thans kün je het niet meer lezen. Maar Is dat nu alles alléén een kwestie van taal en stijl?

Ik geloof er niets van. Ik beken: het brengt een crisis in je leven, vyanneer je, ouder geworden, zo héél veel, wat Kuyper je gaf in je jeugd, moet loslaten en overboord gooien als ondeugdelijk. En ik kan mij zo levendig begrijpen, wat dit voor vele ouderen onder ons, heeft betekend, toen ze de zin der vrijmaking gingen begrijpen. Ba dat maakt mild in het oordeel over hen, die soms nog niet goed mee kunnen.

Maar de fout der synodocratie is, dat zij het: verkeerde van Kuyper krampachtig hebben willen vasthouden en dat de jeugd weer Inpompen, zelfs onder dwang van bindingen en kerkelijke tucht. En daarmee heeft zij de jeugd niet kunnen behouden en haar de weg op gedreven van de Thijs Booys. De smeekbede: kerkeraden, houdt onze jongeren vast! is een ijdel smeken.

De synodocratie had, profetisch, de dwaling in Kuyper moeten prijsgeven, om het goede in Kuyper voor de jeugd van vandaag te conserveren. Want dat was er óók. Ik behoor niet tot hen, die Kuyper verketteren en er geen steek goeds meer aan vinden kunnen. Ik blijf hem zien als een middel in Gods hand om tot de reformatie van '86 te komen. Wanneer wij vandaag '86 nog in één adem met '34 noemen, en van de periode tussen '86 en 1944 als van een tijd tussen twee reformaties spreken, zullen we Kuyper moeten blijven aanvaarden, als de man van '86. En dat kan, Gode zij dank ook. Maar de zonde der synodocratie is juist geweest, dat zij de man van '86 in Kuyper verloochend heeft. En daar Ugt de diepste oorzaaJc van het wenen aan de klaagmuur van het Jeruzalem der hedendaagse synodocratie.

Zag men dat maar eens.

Een eerlijk artikel.

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen