Wet en Evangelie

OP EN OM 'T KERKPLEIN

Over de verhouding van wet en evangelie is er in de loop der jaren heel wat te doen geweest. En het theologisch debat over de vraag wat nu de rechte orde is: wet en evangelie of evangelie en wet, is nog niet tot rust gekomen. Dat zal wellicht ook nog wel even duren. Ik heb een vermoeden, dat degenen, die naar de oplossing van het „probleem" zoeken, op zoek zijn naar de quadratuur van de cirkel.

Gelukkig, dat onze God niet behoeft te wachten en — geprezen zij Zijn Naam! — ook niet wacht tot onze „vraagstukken" hun theoretische oplossing hebben gevonden. Mar dat zijn levend Woord doet al wat Hem behaagt. Dat het voorspoedig is in hetgeen waartoe Hij het zendt. De wet. En het Evangelie. Het Evangelie. En de wet.

Ze waren mensen „midden in de wereld". Nette mensen.

Maar zonder hoop, wijl zonder God in de wereld. Behalve een winkel hielden ze ook een café. Daar waren ze des Zondags en in de week, op kerkdag en op werkdag in touw voor de klanten. Meest varenslui. Schippers, die in de winkel hun victualiën insloegen en in het café een hartversterkertje zochten.

Op een Decemberavond kwam er bezoek. Een koopman met scheurkalenders. Een koopman, die ook een goed evangelist was.

Hij had die avond kalenders bij zich voor het naderende nieuwe jaar, waarvan het schild misschien wel niet aan billijk te stellen aesthetische eisen voldeed, maar toch de koopman goede stof bood voor een praatje bij een plaatje. Het plaatje stelde voor de twee tafelen van de wet. En op elke tafel waren de daar behorende geboden afgedrukt. „Kijk" — zei de koopman — , , dat is de wet van God. Je weet wel, Reimers, je hebt de wetten van het land. Die moet je gehoorzamen. En hier heb je nou de wet van God.. Die moet je óók gehoorzamen".

Dat was de hele evangelisatietoespraak. Dat was alles. De kalender werd gekocht. De koopman vertrok.

En de kalender kreeg een plaatsje in de huiskamer. Reimers moest er telkens weer naar kijken. Vooral dat éne gebod las en herlas hij: , , Gedenk de sabbatdag dat gij die heiligt. Zes dagen zult gij arbeiden, en al uw werk doen ". Hij kende het al spoedig van buiten. Hij kon het niet meer kwijt worden. Hij stond er mee op en hij ging er mee naar bed. Het werd een obsessie.

Zo sprak hij er over met zijn vrouw.

En het duurde niet lang of het besluit was genomen: des Zondags gingen de winkel en het café dicht.- Dat was de wet van God. En die moest je houden.

Ze waren — zonder het nog te* weten — de HEERE gehoorzaam geworden.

Toen kwam na enige tijd de vraag: als ze des Zondags niet zaken deden, wat ze dan wèl moesten doen. Daarvan zei de kalender niets. Maar ze zagen wel dat vele mensen dan naar de kerk gingen. Dat zouden ze ook doen. Naat de afgescheiden kerk maar. Dat was wel een goeie kerk. Zo hadden ze wel gehoord. En zo gingen ze op een Zondagmorgen voor de eerste maal. Hun voeten waren staande in Jeruzalems poorten: En dat wisten ze óók niet.

Maar door de prediking van het Evangelie, een krachtig middel tot zaligheid een iegelijk, die gelooft, zijn ze in de kleine kerk verder geleid en opgewassen in de genade en in de kennis van onze Heere Jezus Christus.

Bekeerd door de wet. Of zat daar toch het Evangelie al in? Verder geleid door het Evangelie? Of was daar toch de wet óók in?

Hoe het zij — ze hebben ervaren mèt hun nageslacht, dat het juk van de Heere Jezus zacht is en Zijn last licht en ze hebben vrede gevonden voor hun

zielen,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen