VU Magazine 1974 - pagina 84

Jn plaats van bij Genesis te beginnen zou ik me, onopvallend, kunnen voegen bij een andere groep bezoekers die al bij het leven van Jezus is. Ik steek over en ter hoogte van taferelen rond Golgotha sta ik ze alvast op te wachten. De tragiek van het gebeuren wordt naar mijn smaak nogal getemperd door roze licht dat in de richting van de Verrijzenis aan kracht wint. De stem van de gids gaat ook opgeruimder klinken. En met een gevoel van 'ons kan niets meer gebeuren' wandelen we langs 'profeten' die extra aandacht verdienen. Telkens wanneer we voor een bepaald beeld verzameld zijn valt er een geel schijnsel op het beeld en gaat de stem van de bandrecorder in een andere toonhoogte praten. Adam, Isaias, Daniël... Mormon, Moroni, te veel om op te noemen.

Sfeer opsnuiven in Mormonenstad door dr P. J. G. Keuss

Joseph Smith: 'Als de indianen zich belleren zal het wederom een blank en verrukkelijk volk worden'

De tempel van Sion

Salt Lake City 'Dit is de plek,' moet Gods profeet en Mormonenleider Brigham Young uitgeroepen hebben toen hij op 24 juli 1847 zijn schare volgelingen onder vele ontberingen van de staat Illinois over de Rocky Mountains tot midden in de staat Utah had geleid. En op die plek moest de Tempel van het Nieuwe Jerusalem gebouwd worden, alwaar het koninkrijk van Christus - op aarde - zijn definitieve vestiging zou krijgen. Maar zijn volgelingen zullen zich met verbijstering hebben afgevraagd wat er met de profeet aan de hand was. Hij had gewezen in de richting van een uitgestrekte bleke zoutvlakte en daar middenin een meer, waarin alleen wat blauwig wier en de nog geen centimeter grote pekelgarnaal (Brine shrimp) in leven kunnen blijven. Rotsvast geloof en een Angelsaksische taaiheid, herinner ik me een typering van iemand, als ik ruim een eeuw later een welvarende Amerikaanse stad binnenrijd. Salt Lake City. In het Business District staan wolkenkrabbers die de Tempel van Sion naar het tweede plan dringen. Via brede rechte straten, waarin de wegaanduidingen soms in het overvloedige lommer schuil gaan, bereik ik Temple Sqiiare. En stappend over de waterslangen van de gemeentewerkers die het plein schoon30

spuiten begeef ik mij op de zaterdag van de 20e oktober naar het neo-classicistische bouwwerk, dat ik al van de folders ken.

De Tempel Ik sta in een rij van mensen die naar de Tempeldeur opdringt tot een licht gezette man in een streepjespak me er uitpikt. Het is een rijtje Heiligen der Laatste Dagen. Ze hebben allemaal een naamplaatje op het revers. (Daar had ik niet speciaal op gelet). Desgewenst deelt de man mij mede dat men gedoopt moet zijn om lid te worden. En daarginds is het bezoekerscentrum waar ik wezen moet.

Bezoekerscentrum Over het tuinpad loop ik naar een andere stoet die zich bij het visitors center ophoudt. Iemand - ook al in on-Amerikaans kostuum wacht me op en zegt vriendelijk dat daar werkelijk een fijn programma geboden wordt. Van buiten is het koepelvormige paviljoen niet eens zo lelijk, maar binnen is het voor minstens de helft gevuld met 3 meter hoge wandschilderingen in Leonardo da Vinci stijl. Zij verhalen, in chronologische volgorde, van de hoogtepunten van het Oude en Nieuwe Testament - met een gids voor de verbindende tekst.

Dr. P. J. G. Keuss (35), wetenschappelijk hoofdmedewerker psychologie van de VU zwierf drie maanden door de V.S. bij een studiereis langs zes Amerikaanse universiteiten. Tussen dit program door bezocht hij o.a. de Mormonen in Salt Lake City. Voor VU-magazlne schreef hij daarvan een Impressie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen