„Ik schep de vrucht der lippen.”

Geen ding is ons harder om in te komen, dan in der waarheid te gelooven, dat de Heere de Fontein is van alle goed!

o, Natuurlijk, tot op zekere hoogte stemt een ieder dat toe.

Hij is onze Schepper; de elementen zijn in zijn hand; zijns is het eeuwige leven, o, Gewisselijk, zeer, zeer veel goed vloeit uit de Fontein die in Hem is. Èn ~ in dien zm op gevat ligt er in die belijdenis dan ook niets dat stuit.

Maar als er zoo scherp en snijdend staat:

»Hij is de Fontein van alle goed", dan is er toch iets in ons hart dat er niet aan wil. Dan maken we stilzwijgend altoos een uitzondering voor een zeker klein fonteintje in ons eigen hart, waar immers ook vrij wat goed uit voortkomt. En bovendien zijn er niét om ons heen, in ons eigen huis en in onzen levenskring heel wat vriendelijke en lieve gestalten, uit '^^'1^»: . wier ¥j' hart ^" en ^^" van ^^^^ wier ''PP«" «" "^°°"^ ^i^^' mildheid ons zoo vaak, o, zooveel goeds in den schoot wierd geworpen? Altoos de oude zonde!

Voor God den Heere wel veel; zeer veel zelfs. Maar hoe ook genomen, tocA niet alles. Neen, altoos ééne doorloopende kleine uitzondering voor onszelf. En dan nog, al naar we gestemd zijn en ons hart is, een kleine of een groote uitzondering voor veel lieve vrienden.

Niet deze ééne Fontein, ~ maar vele fonteintjes van allerlei goed naast en om die ééne, en de Heere HEERE wel de groote, zeer groote door niets geëvenaarde Fontein, maar dan toch in geen geval de Fontein van alle goed.

Niet, hier zult ge wel op letten willen, alsof gij of ik dit nu zoo plompweg zouden uitspreken; dit zoo ruwweg in onze belijdenis zouden neerschrijven; en dat zoo aan onze kinderen leeren zouden!

o. Dat niet.

Als het op woorden en schoone uitspraken, en gulle belijdenissen aankomt, dan is er niemand of hij acht dit zeggen van onze heerlijke Confessie: »De Fontein van alle goed", o, zoo overschoon en kostelijk en heel zijn ziel valt er bij.

Maar ditmaal wierd iets anders en iets meer bedoeld. Wierd bedoeld die wezenlijke stemming en gesteldheid waarin uw hart doorgaande verkeert, en waaronder ge blijkt te leven en te handelen.

te handelen. En dan is h.et toch buiten kijf, dat er dag aan dag u allerlei go£d te beurt valt, waar ge Gode niet voor dank zegt; dat u allerlei goed toekomt, waarvoor ge wel andere personen maar niet uw God dankt; en dat van u allerlei goed in der menschen oogen uitgaat waarvoor ge gretig den lof en de eere zelf indrinkt.

Wat uw gulle lippen zeggen mogen zij er dus buiten gelaten, maar uw feitelijke gesteldheid is, dat ge God den Heere op verre na niet als aller goeden Fontein erkent.

Althans naast en om die ééne Fontein hebt ook gij nog allerlei fonteintjes.

En toch dat uw lippen het nog anders belijden en beter zeggen, is een ver van wegwerpelijke vrucht.

Vaak hoort ge vooral in onze dagen zeggen, dat het zooveel oprechter is, als iemand het maar rondweg zegt, zooals hij het meent, en dat gé niets hebt aan die menschen die wel vroom belijden, maar er eigenlijk in hun hart heel anders voor staan.

En natuurlijk zoodra dit huichelarij wordt, zoodra hier boos opzet insluipt, zoodra het wordt vroom vertoon maken, terwijl het hart achter het momaangezicht • er om lacht en meê spot, dan is het KV« ti, wee ii-! metterdaad verschrikkelijk dat over dit gebroedsel van den adder in ons gaan moet.

Maar anders, neen, dan' ligt er wel waarlijk in die betere belijdenis der lippen nog een zeer kostelijk iets.

Want dan is dit de uitspraak van uw betere consciêntie. Dan ligt daarin de schaamte die bij u opkomt, over uw zijn in uw hart. Dan spreekt ge in die betere belijdenis der lippen een oordeel over uzelven uit. Ja, dan is die betere belijdenis een predicatie van God aan uw eigen hart om u van uw boozen weg te bekeeren,

Ruwweg de taal van het eigen booze hart uitslaan is eenvoudig schaamteloos; is de demonische brutaliteit der zonde; een hoonen van den levenden God; en niet het beeld, maar het carricattmr van de oprechtheid.

Zulk een is van God verlaten. Hij spreekt geheel uit zichzelf. En afgesneden is zijn ziel van de Fontein van alle goed.

W^ant anders als. de ziel nog niet van die Fontein is afgesneden, dan is ook die betere belijdenis een m-iicht der lippen die uit deze Fontein van alle goed is uitgevloeid.

Versta dit toch diep.

De lippen zijn een ontzettende macht. Op de lippen leeft ook Gods Naam. Van de lippen gaan de stroomen van taal uit, die het heilig Evangelie verkondigen. Van de lippen de toon van vrede en liefde en vertroosting. Zonder die lippen ware heel het Koninkrijk des Heeren stom; zonder die lippen een graf gelijk. Maar nu door die lippen gaat het Woord, gaat de Genade, gaat de Vertroosting uit, en ook van die lippen stijgt op het gebed, en de dankzegging en de lof.

De vrticht' der lippen is dus zeer machtig. Ze is m'instens een macht als de macht van het hart en van de hand. Ze is een alles overwinnend element in het Koninkrijk des Heeren.

Die lippen nu zijn ontaard, ze zijn onrein, ze zijn bezoedeld, zooals Jesaia riep. Zelfs bij den beste is de vrucht der lippen uit zijn eigen stam geen gave, maar een wormstekige vrucht, en het baat niets voor 's Heeren Koninkrijk.

De zonde heeft vooral en heeft met name onze lippen aangetast.

Maar nu ontfermt God de Heere zich ook over onze lippen. En Hij, Hij schept op die lippen een vrucht. Een vrucht der eere voor zichzelven en een vrucht der genade voor u. Hij maakt die doode lippen levend, die stomme lippen sprekend, die klagende lippen juichend, en die lippen die eerst dor en verdord waren, maakt Hij tot lippen, waarvan een woord des levens uitvloeit voor anderen.

Och, wie dankt er voor ?

Wie ziet op Hem die de vrucht der lippen schept ?

Wie voelt niet, dat hij juist bij de vrucht der lippen het meest geneigd is, om de fontein er van in zichzelf te zoeken en naar de Fontein aller goeden en dus ook van dit goede, niet op te zien?

Eln toch de Heere toovert zoo wonderbaar op onze lippen.

Als ons zondig hart wegzinkt, dan is Hij het die op die zondige lippen nog , de betere belijdenis, en daardoor onze menschelijke eere en schaamte vasthoudt.

Als wij zoo pas door iets onheiligs of hatelijks die lippen bezoedeld hebben, dan wascht Hij die rein en brengt er, zij het ook door gewoonte, een heiligen toon uit voort.

Als we een enkel maal eens uit liefde loven mogen dien Eenige dien ons hart mint, dan is dat zoet geklank door Hem op die lippen geschapen.

En als we op de knieën voor Hem in snieekingen mogen uitgaai? , en er is opening der ziel en opening des hemels, dat er gemeenschap met het Eeuwige Wezen mocht zijn, dan is Hij het wederom, die Fontein van alle goed, uit wien ook dit goede ons toekwam.

En zoo doet de Heere wonderen met die vrucht der lippen.

De bidders weten het wel, en de lovers getuigen het wel, en zelfs als het aan een Godgevallig klagen en kermen toe mag komen, is liet ook den klagers en zuchters niet onbekend. a

Zoo is er een vracht in elk l)elijden, een vrucht in elk bidden, een vrucht in elk zuchten en loven, want al deze uitingen der lippen ze prediken tot zelfs in de binnenkamer. z g l h

o. Die lippen ze verderven zoo schrikkelijk als ze in zonde gaan, maar ook diezelfde lippen werken machtig om uw ziel te behouden, zoo de Heere ze in zijn dienst stelt. o

En nu ook al die vrucht der lippen schiep Hij.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen