Uit de Pers.

Op het harde woord van den heer W. de Haan te Alblasserdam i), waarop ons voorlaatste nummer wees, is thans in De Bazuin een aangrijpende repliek van den heer J. van der Waals te Nijkerk opgenomen, waaruit we eenige zinsneden niet aan onze lezer: -onthouden mogen.

»Ge ziet op tegen eene vereeniging nu retds met personen, die altijd in een bedorven aimosfeer hebben geleefd. Dat laatste zegt u ieder waariijlc doleerende, met gevoel van schaamte en schuld, van heeler harte na. Maar nu kunt ge toch niet wenschen, dat zij eerst geruimen tijd in zuiverder atmosfeer gaan leven, om u eerst daarna met hen te vereenigen.

Want, let wel, wanneer korat er vereeniging tot stand ? Immers alleen, als beide kerken het vooraf over 't kerkelijk standpunt zijn eens geworden. Of wel om in uw gedachtengang te blijven, alleen als de doleerenden van hunne dwaling overtuigd zijn, waarom zij dan ook begeeren ingelijfd te worden in het lichaam van den Heere Jezus Christus. Dan komen zelfs zij, die eertijds door de Chr. Ger. Kerk zijn afgesneden of die zich aan hare tucht onttrokken, met belofte en bewijs van waarachtige betering terug (H. C vr. 85), waarbij de kerk slechts over belijdenis en leven, de Koning der kerk ook over de gesteldheid des harten oordeelt. Ofschoon zich telkens meer moeielijkheden zullen voordoen, blijft het voor een Petrus gelden, dat hij zijn broeder tot zeventig maal zevenmaal moet vergeven. Ach, we hebben in de laatste tijden zoo bitter ervaren, hoe de tucht in het Herv. genootschap een middel is geworden om zich van lastige menschen te ontdoen en zichzelven rust te bezorgen. Maar dat zal toch de tucht in de ware Kerk van Christus niet zijn? Daar is ze toch het van den Heere gegeven middel om eenerzijds de Kerk voor ontheiliging te hewaren, maar ook anderzijds om, indien mogelijk, den dwalende en den zondaar terecht te brengen. Daar is ze toch immers de tucht tot behoudenis, ook in het opzoeken en terechtbrengen van den broeder, die van de waarheid is afgedwaald. Dat heerlijk werk, om alzoo een ziel van den dood te behouden (Jac. 5 : 20) behoort de Kerk en elk harer leden in het bijzonder te aanvaarden, zelfs op het gevaar af, dat zich vele moeilijkheden zullen voordoen, als de nawerking zichtbaar wordt van het langdurig leven in een bedorven atmosfeer"

En dan spreekt schrijver den heer De Haan persoonlijk aldiis toe: »Ik vrees, dat uw gemoed bij het schrijven niet zacht was gestemd tegenover broeders, die met u éénzelfden Heer en' éénzelfde dierbaar geloof belijden, en dat inzonderheid het gedeelte over de tucht aan uwe pen ontsnapt is.

Ik weet, er zijn mannen genoeg, waardiger en kundiger dan ik, die tegen uw schrijven hadden kunnen opkomen. En daarom heb ik geaarzeld, eer ik er toe besloot. Doch mijn hart drong er mij toe, omdat ik met u de vereeniging biddend begeer. En wees ervan verzekerd, onder de doleerenden zijn er velen, die er naar haken, opdat de kerk van Christus bloeie. Die bloei korat ten goede aan het eigen.hart Dat hebben velen in den terugkeer naar de kerkregeering volgens Gods Woord reeds aanvankelijk mogen ervaren, zoodat zij den Heere Christus hebben gedatikt voor zijne genade, in het stichten en bewaren eener kerk, wier werkelijk wezen zooveel verschilt van hetgeen zij er zich lange jaren van hebben voorgesteld."

De Bazuin teekent hier bij monde van den Doe. Brummelkamp bij aan:

»Ik dacht bij het vele dat ons in deze zaak toegezonden werd en, wordt, niets beter te kunnen doen, dan onzen broeder De Haan en allen die tot dusver in zijnen geest denken, dit zoo kalme en schriftmatige woord biddende en dankende ter overweging aan te bieden."

Deze opmerking eert De Bazuin.

Geen onzer vraagt, dat de strooming onder de gescheiden broeders, die haar wateren tegen het denkbeeld van hereeniging opstuwt, zich in De Bazuin niet zal uitspreken.

Eer begeeren we het tegendeel.

Er moet niets gesmoord. Ook is de van Godswege geboden plicht tot sadmleven voor wie sadmbelijden te onverwinlijk sterk, om die opstuwing der wateren niet te kunnen dragen.

1) We ontvingen zelf nog een stuk van de heer De Haan, dat even hard was, en dat we om hem te sparen niet plaatsen. »

Alleen merken we op, dat uit de pen of van de lippen van hen die het pleit voor de hereeniging Toerden, dusver niet anders dan lieflijke tonen van broederzin en Christelijke liefde vernomen zijn; terwijl de bestrijders van deze hereeniging, geüjk «ok nu weer de heer De Haan, meest een schor geluid uitstieten, waarvan ze «elven, in hun betere oogenblikken belijden zullen, dat het niet uitging onder de drijving van den Heiligen Geest.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen