Er komt in De Vrije

Er komt in De Vrije Kerk van deze maand nóg een stuk in zake de Doopsquaestie voor, dat zeer de aandacht verdient, ook al kunnen we ons voorshands niet met al zijn conclusiën vereenigen.

Het is van de hand van Ds. F. M. ter Hoor, predikant te Oud-Alblas, en draagt ten titel: „De kerkelijke tucht bij dooplidmaten, " juist hetzelfde thema als ook wi onlangs ter sprake brachten,

, Ook Ds, Ter Hoor ziet in, dat de toestand niet blijven kan voor wat die is. Nu almeer honderden, die den Doop ontvingen, op later leeftijd geen de minste neiging gevoelen om den toegang naar het sacrament des Avondmaals te zoeken, en zoolang zij dien weg niet zochten, zich beschouwen, als vrij om te leven gelijk hun goeddunkt en staande buiten het bereik van de kerkelijke tucht, wordt almeer een misstand geboren, die onhoudbaar is.

Niet alleen toch dat alzoo de kerkelijke tucht ontaardt in haar karakter; de kerkeraad zijn autoriteit inboet; en het sacrament in discrediet komt; maar ook wordt ongemerkt heel de belijdenis der waarheid door zulk een misstand van haar vaste fundament afgeschoven.

Men wordt én individualistisch én pelagiaansch beide, waar toch Christus' kerk juist zoo sterk mogelijk en principieel tegen individualisme en pelagianisme overstaat. Ook wij schreven daarover onlangs, dat a Lasco's voorbeeld o. i. ook ten onzent navolging verdiende, en dat ten leste afsnijding van de gemeenschap het eenig beproefde middel was, om de kerk van Christus tegen gelijkvormigheid met de wereld te bewaren.

Nu komt echter Ds. Ter Hoor met heel andere voorslagen, en daaronder b. v, deze twee: i". dat men aan booze doopleden de catechisatie weigeren zal, en 2". dat men hun kinderen niet zal doopen.

Is dit nu, zoo vragen we, juist gezien, ' Over het laatste kan nauwelijks geschil bestaan: Ge doopt als kerk., en onthoudt dus aan een kind den Doop niet, ook al heeft zijn vader of moeder iets misdreven. Maar ook bij den Doop optreden kan een vader of moeder niet, zoolang ze geen toegang tot het heilige Avondmaal hebben, want én het komen bij den Doop én het komen tot het heilige Avondmaal is beide een belijden in het midden der gemeente. Die het dus bij het heilig Avondmaal niet kan, kan het ook niet bij den heiligen D.oop. Een verband 'dat ook Ds. Ter Hoor zeer juist inzag.Zulk een zal dus den Doop erlangen voor zijn kind, mar onder getuigen. Zelfs het kind van een»gebannene", op wien dê ban is toegepast, mag niet van den Doop geweerd, hoeveel minder het kind van een nietbelijdend Dooplid.

Hierover kan, dunkt ons, tusschen den geachten schrijver en ons geen geschil bestaan.

Maar moeilijker staat het met zijn tweeden voorslag: „ Wering van de catechisatie l"

Ds. Ter Hoor bedoelt natuurlijk niet, dat hij feitelijk geweerd zou worden zoo hij komen wilde, maar dat de kerk hem openlijk veroordeelen zou, en hem het recht op de catechisatie ontzeggen, tot hij dit aanzocht; om alsdan het vonnis op te heffen.

Toch komt ons dit bedenkelijk voor.

De overtreders die vaii het heilig Avondmaal geweerd wierden, wierden toch onder de tucht van het Woord gehouden. Dat moet ook. Want «_/i«^"^w^ bedoelt weeropneming. Het is niet: „iVw ben ik van u af"; maar veeleer: „Wanneer en hoe krijg ik tl terug F^

Een afgesnedene blijft gedoopt., en onder het oordeel van zijn belijdenis., en moet daarom getrokken. Getrokken door den gebede, en door het Woord.

Hij is geen heiden, maar als een heiden en tollenaar zal hij ti zijn. Maar nu, zie hoe de Heere Jezus met

heidenen en tollenaren handelt. Hij bewerkt ze juist met het Woord, en onthoudt hun het Woord nimmer, ook al maant hij om de perelen niet voor de zwijnen te werpen.

Buitendien het gaat ook logisch niet op. De fout van zulk een persoon is, dat hij niet het heilig - Avondmaal zoekt en daarvan geen belijdenis in de gemeente doet.

En zie, terwijl dit nu zijn zonde is, en catechisatiebezoek het geboden middel is, om die zonde uit te wisschen, ga ik om die zonde iemand den toegang tot de catechisatie ontzeggen!

Waarlijk, dit kar, en dit gaat niet. Ge loopt in een vuil en slordig gewaad; u wasschen en reinigen is het middel om deze fout te ontgaan; en als straf voor uw onreinheid sluit ik nu het water en de zeep voor u weg.

Ds. Ter Hoor zal het zelf met ons eens zijn, dat, al bedoelt hij het feitelijk ook geheel anders, dit toch logisch als vorm van tucht niet wel denkbaar is.

Gelijk hij zelf erkent, gaat hij hierin dan ook geheel tegen Voetius in. Voetius wilde zelfs ternauwernood eenige tucht voor Doopleden.

En al staan we nu geheel aan Ds. Ter Hoors zijde, waar hij dit van Voetius te absoluut gesproken vindt, toch gaat hij zelf, dunkt ons, wel weer iets te ver van Voetius af.

Ligt niet een juister beslissing in het kader van deze gegevens:

. 1°. Van een gedoopt kind weet God alleen, maar geen mensch, of het waarlijk een lid des lichaams van Christus i.s.

20. Of dit metterdaad het geval is, blijkt voor het gedoopte kind zelf eerst, als hij de verzekering van den Heiligen Geest ontvangt, en te zijnen opzichte voor anderen niet dan in de eeuwigheid op onfeilbare wijze. 3". Vatte men nu de toetreding tot het heilig Avondmaal op als de persoonlijke belijdenis, dat meü het zege! van den Heiligen Geest ontvangen heeft, dan konden alleen zij „belijdenis" doen, die weten dat zij uit den dood overgezet zijn in het leven. 4". Dit echter is nooit het standpunt der Gereformeerde kerk geweest, die evenmin bij het heilig Avondmaal als bij den heiligen Doop het uitgangspunt zocht in de persoonlijke verzekering., maar eischte, dat een iegelijk in den weg der gehoorzaamheid zich zou stellen onder de genademiddelen.

j S". Dit verzwaart ongetwijfeld voor de niet-verkorenen het oordeel, maar dit grijpt evenzoo bij de bediening des Woords en des heiligen Doops als bij het heilig Avondmaal plaats.

6". De rechtmatigheid 'van dit inzicht steunde steeds daarop, dat niet ons besef van het werk Gods, maar het werk Gods zelf hier grond van recht en plicht is.

Gelijk een boom of plant, niet eerst als de vrucht er is, als boom of plant van haar soort erkend wordt, maar de kennis van den hovenier, nog eer de vrucht zich teekent, hier de zaak uitmaakt, zoo ook is het hier.

Wie op de vrucht wachten wil, kan noch Doop noch Avondmaal houden, want vaak bekeert God de Heere iemand eerst in het stcrfuur.

En bovendien beseffen kunnen missen.

Daar ligt geen grond in.

En 5". hiermee overeenkomstig nu, zal dunkt ons het streven moeten zijn a. om den toegang tot het heilig Avondmaal weer als oudtijds te vervroegen; b. het toetreden tot het heilig Avondmaal en het vooraf doen van belijdenis als plicht der gehoorzaamheid te eischen; c. bij verzuim de ouderen onder tucht te .stellen, zoo het aan hen ligt, of te steunen waar ze goed willen; d. zoodra de leeftijd (b. v. van 16—18 jaar) waarin men behoorde toe te treden, voorbij is, zonder dat men het deed, als kerkeraad zulke personen rechtstreeks in behandeling te nemen; en e. zoo zij volsteindig blijven weigeren, hen af te snijden. Dit alles echter onder een consequent en principieel bestrijden van de pelagiaanschindividualistische opvatting, die thans veelal de materie van het heilig Avondmaal beheerscht.

Wat een kerkeraad formeel doet, ' baat niets. Er moet zedelijke kracht zijn, om het te kunnen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen