De Stembus van 20 Maart.

Nog nimmer heek De I/eraia een schrede op politiek terrein gewaagd. Hoe ook .schier alle kerkelijke bladen het hek van dit politieke erf overklommen) en met name de Kerè. Cour. haantje-devoorste speelde, om alles leelijks van de Antirevolutionairen te zeggen, toch behielden we onze volkomen zelf beheersching en lieten niet toe, dat De Heraut van een theologisch, stichtelijk en kerkrechtelijk blad ontaarden zou, in een blad van politieke gedachtenwisseling.

Ook nu wenschen we De Heraut daaraan niet te wagen. In den eigenlijken strijd der herstemmingen mengen we ons ook nu niet.

Nu echter door de tegenpartij tweeSrlei gods^eleerd vraagstuk ook bij de politieke stembus aan de orde is gesteld, wenscht De Heraut in deze theologische quaestiën zijn lezers van voorlichting te dienen.

Tweeërlei vraag kwam aan de orde: i". Mag men als Christenburger deelnemen aan de Staatsbemoeiing van een onchristelijk Staatsbestuur.? — en 2"; mag men ter bestrijding van het ongeloof in bondgenootschap gaan met het bijgeloof.? , Beide vragen zijn van meer dan één ant ontkennend beantwoord, en wij meenen dat elk goed Grereformeerd jjodgeleerde e in toestemmenden zin moet beantoorden.

Wat toch het eerste punt aangaat, leert de Heilige Schrift ons onderscheiden tusschen een leven in het rijk der natuur, en een leven in het rijk der genade.

De instelling nu van de Overheid, en het daaruit voortvloeiende Staatsbestuur behoort niet tot het rijk der genade, maar tot dat van de natuur.

Vandaar dat de keizer van China evengoed een Overheid bij de gratie Gods is als onze koning.

Dit nu zoo zijnde, spreekt het vanxelf, dat voor burgerlijke zaken niet de niaatstaf geldt die geldt voor kerkelijke zaken. In kerkelijke zaken, die uitsluitend tot het rijk der genade behooren, is er ganschelijk geen gemeenschap tusschen Christus en wat niet van Christus is; en wie die toelaat maakt de kerk wereldsch, In mijn kerk kan ik daarom noch met een heiden, noch met een Jood, noch met een ketter, noch met een ongeloovige handelen. In de kerk geldt alleen wat van Christus Jezus is.

In de burgerlijke zaken des dagelijkschen levens daarentegen koop ik van een Jood, doe ik zaken met een heiden, sluit ik een contract met een ketter. Niet in weerwil van Gods Woord, maar krachtens zijn bestel.

En zoo ook in Regeeringszaken sta ik als Christen niet op het terrein der genade, maar midden in het rijk der natuur. Daarom geldt voor de Overheid het standpunt der wet, en niet dat der liefde.

Anders oordealeii is in de dwrtling der Djoperschen vervallen. En als burger van mijn vaderland ben ik gerechtigd en verplicht, om alle recht in dien Staat mij toe­ gekend, tot eere Gods en tot welzijn van het gemeenebest te besteden.

Hieruit nu besluiten we, dat wegblijven van de stembus niet goed, en gebruikmaking van zijn stemrecht plicht is.

Hiermee nu hangt tevens saam ons antwoord op de tweede vraag.

Saamwerken met het bijgeloof om het ongeloof te bestrijden, mag ik zeer zeker niet op elk terrein.

Ik mag dat niet doen op het terrein der waarheid, want daar zijn alle wapenen geestelijk.

Ik mag dat ook niet doen in Christus' kerk, want daar is niet vermenging, maar juist schifting en onderscheiding geboden plicht.

Maar wel mag en moet ik in den burger-.staat de hulp van een minder kwaad te baat nemen, om een erger kwaad te weren. Reeds de natuur leert dit. Een kranke gebruikt soms gif, om een ziektestof uit te drijven. Een gekneusd been wordt afgezet om het opklimmen van het koudvuur te beletten. Een bloedzuiger wordt op een ader gezet, om opstopping van bloed te voorkomen.

Zoo is het natuurlijk en burgerlijk leven vol van allerlei onvermijdelijks en noodzakelijks, dat men liever naliet, maar uit plichtsbesef aan moet wenden.

Vandaar dat de krijg, hoe schriklijk en vernielend ook, door alle volken beurtelings is aangegrepen, om aan een nog erger kwaad: den nationalen ondergang, te ontkomen.

Voert men nu krijg en acht men _zich sterk genoeg, om alleen te overwinnen, zoo doet men het alleen.

Maar is men te zwak, en acht men, gelijk Jezus zegt, dat degeen tegen wien men wil optrekken, sterker is dan ik zelf ben, p dan zoek ik bondgenooten.

Bondgenooten nu verschillen altoos van ijzelf. Zijn iets anders. Leven anders. taan op een ander standpunt en hebben en eenigszins verschillend belang.

Doch voor de vraag, of ze mijn bondgenooten mogen zijn, komt slechts tweeërlei in aanmerking: i". of ze vijandig zijn aan mijn vijand; en 2". of ze na de overwinning niet meer gevaar dan profijt opleveren.

Naar dien maatstat hebben dan ook alle mannen Gods steeds dit gewichtige punt uitgelegd en toegepast. Zoo in de Schrift ais in de Christelijke maatschappij.

Naar dien regel heeft Abraham, David en de beste van Juds's koningen gehandeld. Naar dien regel handelden alle eeuwen door de Christen vorsten.

Naeir dien regel verbond Prins Willem van Oranje zich zelfs vlak na den Bartholomeüsdacht met Frankrijk.

En naar dien regel hebben wij ook in Oost-Indië ons steeds met heidensche en Mahomedaansche vorsten verbonden. Op deze gronden kan er voor ons geen twijfel over zijn, of theologisch moet de vraag, of de Calvinisten in den burgerstaat met de Roomschen samen mogen en soms moeten gaan, — niet anders beantwoord dan in dezen zin : Ja, zoodra ze beiden door nóg erger, d. i. door het ongeloof onderdrtikt worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen