Binnenland.

Amsterdam. Op de Diaconale Conferentie, den 31 sten Meite Amsterdam gehouden, wierden onderstaande reeksen stellingen verdedigd, die we gaarne ter kennisse van onze lezers brengen: Reeks I van Ds. B. van Schelven over de Verpleging van kranken, blinden en krankzinnigen en over de Diaconessen.

1. Krankheden en kwalen zijn van God den Heere op het menschelijk geslacht gelegd als een oordeel vanwege de zonde. Onder de bedeeling der genade worden zij niet weggenomen, maSr in tuchtigingen omgezet. Zij dienen zoo voor den lijder zelven als voor de hem omgevenden. hetzij ter verootmoediging, hetzij ter heiliging.

2. Met dien geestelijken achtergrond rekene de Diakonie bij al haren arbeid onder en voor de ellendigen, opdat zij de middelen kieze, die meest tot zulke doeleinden kunnen leiden. Mitsdien zij regel en uitgangspunt om zoo min mogelijk den hulpbehoevende en zijn natuurlijke omgeving te scheiden van elkaar. Toch zal bij dien regel menige uitzondering moeten worden toegelaten en met name onderscheidenlijk worden geoordeeld over elk van de drie categorieën hierboven genoemd.

3. Kranken verzorge men aan hun woning door het verleenen van geneeskundige hulp en het bezorgen van verpleging, tenzij de aard der krankheid of het gebrek aan ruimte dat niet toelaten. Voor die gevallen worde opgericht een gasthuis. Bepaaldelijk moet het daartoe komen in de eenigszins grootere steden, pdat ook de doortrekkende vreemdeling desoodig daar eene toevlucht moge vinden. Met de lichamelijke verzorging verbinde men aldaar de zielzorge, door op den Rustdag te zorgen voor de bediening des Woords en der Sacramenten en op de andere dagen èn beterenden èn bedlegerigen dagelijks het Woord te doen hooren.

4. Voor de blinden is noodig eene inrichting, waar zij van der jeugd aan kunnen worden opgenomen om te worden onderwezen en vaardig gemaakt tot het beoefenen van eenig hand-of kunstwerk. Voor de ouderen worde in de plaats hunner woning door werkverschaffing de gelegenheid geopend om geheel of gedeeltelijk te voorzien in de vervulling hunner dagelijksche behoefte.

5. Krankzinnigen kunnen slechts bij uitzondering, in de kringen van hen voor wie de Diakonie heeft te zorgen, in eigen woning worden verpleegd; vooral en met name in de steden. Voor dezen moet bepaaldelijk van de opzettelijk daarvoor ingerichte stichting gebruik worden gemaakt. Met het oog op het ontbreken van geneeskundige hulpe, gelijk zij naar den eisch van den levensgrond der kerk voor zulke lijders vereischt wordt, kan vooralsnog van de inrichting van eigen stichting geen sprake zijn. Mitsdien zal daarvoor aanvankelijk hulpe moeten gezocht op het bekende, door den Heere reeds zoo uitnemend gezegende Veldwijk.

1. Hoeveel onzekerheid er ook zijn moge aangaande oorsprong en aard van het werk van Diakones, vast staat dat daarbij niet valt te denken aan een ambtelijke bediening, maar bloot aan een te hulp komen door vrouwen in den dienst der barmhartigheid, vanwege den Heere Christus door zijne Diakenen geoefend.

2. Erkend moet dat der vrouwe gaven en talenten geschonken zijn, die niet zonder schade onbenut kunnen blijven. Men denke aan de verpleging der kranken aan de huizen en in de stichtingen, aan het toezicht op de verzorging van weezen en anderen.

3. Het onderricht, gegeven in i Tim. 5, leert echter, dat ook daarbij niet mag gehandeld met veronachtzaming van de ordinantie Gods voor de vrouw. Bij elke meer vaste regeling, aan dezen arbeid gegeven, worde nauw toegezien op het mijden van al wat ook maar eenigszins zweemt naar een terugkeer tot eene ascese, die door de Heilige Schrift wordt veroordeeld.

4. Aangewezen voor de vervulling van dezen arbeid zijn zeker niet het minst de vrouwen van ambtsdragers, de kinderloozen, de weduwen en voorts wie over een grooter of kleiner deel van tijd voor eene dezer werkzaamheden kan beschikken. Bij de verpleging van kranken met name moet door het voorzien van den noodigen leeftocht de mogelijkheid geschonken om zich geheel daaraan te geven. Voor de gelegenheid om de noodige praktische kundigheden op te doen, zorge de Diakonie.

Reeks II van Ds. N. A. de Gaay Fortman over de Verpleging van ouden van dagen.

1. Ouden van dagen, mannen zoowel als vrouwen, behoort de Kerk van Christus zich op tweeërlei wijze aan te trekken, óf door hunne kinderen en hunne familiebetrekkingen op te wekken tot de verzorging hunner ouders en bloedverwanten, öf door ze, bij ontstentenis van dezen, zelven te verzorgen.

2. De leeftijd, waarop eenige man of vrouw tot de ouden van dagen moet gerekend worden, is moeielijk te bepalen. Meestal kan men den leeftijd van 60 jaren aannemen. Toch moet men niet te eng zien op een jaar minder. De een wordt vroeger oud dan de ander, dat wil zeggen wordt vroeger door ouderdom ongeschikt voor den arbeid en eigen verzorging. Dit hangt veel af van den aard des arbeids; zware arbeid maakt spoediger oud dan lichte, handenarbeid eerder dan geestesarbeid.

3. [Men onderscheide tusschen gehuwde en ongehuwde ouden van dagen.

4. De eersten moeten op zichzelven blijven wonen, 't liefst op zoogenaamde hofjes of in stichtingen met eigen kamer of kamers. Zij behooren onder toezicht te staan van een echtpaar, dat in de kracht des levens is.

5. Zoogenaamde oude-mannen-en vrouwenhuizen voor alleenloopende ouden van dagen zijn af te keuren. Zij zijn de brandpunten van natuurlijke en tegennatuurlijke zonden, en de kweekplaatsen van allerlei twist en tweedracht. Over het algemeen heerscht er een doodende geest.

6. Voor alleenloopende ouden van dagen zoeke men gezinnen, van welke man en vrouw in de kracht des levens zijn en geene kinderen hebben.

7. De Diakonie zie ernstig toe op de wijze van verzorging in gezinnen. Wenschelijk is, dat er eene commissie uit haar midden gekozen worde van acht personen, die uitsluitend over dit werk sta en toezie, dat de verzorging zoowel lichamelijk als geestelüfc naar Gods Woord geschiede.

Reeks III van den heer W. H. van Schaick, over de Bedeeling en de middelen ter voorkoming van armoede.

1. Diakenen verootmoedigen zich over hetgeen zij te kort kwamen in de bediening der barmhartigheid; de bede zij in hun harte tot den Heere, dat zij in innige gemeenschap met den Christus moge staan, opdat hun voornemen tot getrouwheid niet ijdel zij.

2. Diakenen trachten naar hun vermogen staats-of gemeentelijke zorg overbodig te maken, door voorziening van de nooden der huisgenooten des geloofs.

3. Diakenen trachten in gemeenschap met de Bedienaren des Goddelijken Woords de gemeente op te wekken, dat zij instaat worden gesteld, door ruime gaven aan hunne verplichtingen te voldoen, en naar luid van Gods bevel : ^Alleenlijk dat er geene bedelaars onder u zijn", het bedelen te voorkomen.

4. Vóór alles behartigen Diakenen de belangen der verarmde huisgenooten des geloofs, doch vooraf wekke men de naastbestaanden op tot het volbrengen hunner verplichtingen. De leden der Kerk worden herinnerd, dat zij, als staande in het ambt der geloovigen, verplicht zijn voor hunne naaste bloedverwanten te zorgen. Diakenen treden niet op, zoolang niet gebleken is dat van bedoelde zijde geen hulp te verwachten is.

Tot verschaffing dier hulp zorge men voor eene goed georganiseerde Diakonie, eerst over de huisgenooten des geloofs, om allengskens de werkzaamheden meer en meer uit te breiden.

5. Bij de armvorzorging sta op den voorgrond: zooveel geven als strikt noodzakelijk is, opdat de armen genoodzaakt zijn zooveel mogelijk naar arbeid binnen-of buitenshuis om te zien.

De armverzorging strekke zich vooral uit over weduwen met een talrijk gezin, welke naar isch der omstandigheden bijna of geheel voor ekening der Diakonieën moeten komen, terijl voor weduwen met weinig kinderen nzooverre wordt zorg gedragen, dat zij met de oodige werkzaamheden in de ibehoeften huner gezinnen kunnen voorzien.

Omtrent verlaten vrouwen handelen de iakenen, na een streng onderzoek inhoeverre ij zulke gevallen eigen schuld oorzaak van ien jammer is, als met de weduwen. De ezinnen der weduwen en verlaten vrouwen orden in het bijzonder den kerkeraden aanevolen, opdat die zusters in het bijzonder orden gesteund bij de opvoeding der kineren, bovenal geestelijk, doch ook maatschappelijk.

Gezinnen, waar de man door ziekte verhinerd is in de nooden te voorzien, bezorgen iakenen, dat zij niet achteruitgaan, doch door oldoende hulp voor armoede met Gods hulp evrijwaard blijven.

6. Wenschelijk is het, dat de betrekkingen er gevangenen de aandacht van Diakenen iet ontgaan, en met stoffelijke hulp ook die ezinnen gesteund worden. Voorts trachten Diaenen zich in correspondentie te stellen met directeuren der gevangenissen, opdat, wanneer de gevallenen in vrijheid worden gesteld, zij iakenen vinden om te vernemen van de barmhartigheid aan hunne gezinnen bewezen, waarna zij worden gewezen op het feit, hoe zij de oorzaak zijn der ellende, welke hunne betrekkingen moesten doorstaan.

Nog beranien Diakenen middelen, opdat de ontslagen gevangenen opnieuw hun intrede in de maatschappij kunnen doen, waartoe correspondentie der Diakonieën zeer is aan te bevelen.

7. Door getrouw bezoek trachten Diakenen steeds op de hoogte te zijn der nooden en behoeften der armen; onder juiste bediening verstaan wij het behartigen de/ geestelijke en der stoffelijke belangen.

8. De bedeeling zal bestaan in het verstrekken niet alleen van geld, doch, wat in kleinere Diakonieën zeer gemakkelijk kan geschieden, vooral ^an natuurgaven, als spijs, brandstoffen, kleeding, dekking enz. Vervolgens steunen Diakenen de pogingen om onderwijs te verstrekken aan de kinderen der leden van de Kerk, waarover hunne bediening gaat, en dringen vooral aan dat die kinderen Catechetisch onderwijs ontvangen. Voorts treden Diakenen met ernst op tegen lujheid en onzindelijkheid, en wanneer hunne vermaningen niets uitrichten, gaan zij over tot het inhouden der gaven, willen zij zich niet schuldig maken aan ziekelijke liefde. Van zoodanigen maatregel geven zij den kerkeraad kennis. Tegenover hypocrieten zij men ten zeerste op zijne hoede.

9. Pogingen worden door de Provinciale bijeenkomst aangewend, dat het ambt van Diakonessen door de kerken erkend wordt; men kieze voor dat ambt zusters van beproefde vroomheid, die genoegzaam tijd hebben zich met Diakenen aan de armverzorging te wijden.

10. Om armoede te voorkomen nemen Diakenen maatregelen om een provinciaal Bureau saam te stellen en begrafenis-, ziekenfondsen en spaarkassen in wezen te roepen.

11. Diakenen stellen een fonds vast tot het verleenen van voorschotten, welke renteloos en zonder het eischen van borg worden verstrekt; tot terugbetaling worde slechts zedelijke drang uitgeoefend.

12. Wanneer de Provinciale bijeenkomst van Noord-Holland het niet strijdig acht met de uitspraken van Gods Woord, stelle men vast dat levensverzekering geoorloofd is. Men benoeme eene commissie om deze zaak nader te onderzoeken, welke commissie het recht heeft mannen der zaak kundig te raadplegen inhoeverre levensverzekering door Diakonieën kunnen worden ondersteund of aanbevolen, of wel op welke wijs deze zaak is te organiseeren.

(Slot volgt)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen