Het ambt der Geloovingen.(3,)

Onder den Dienst der schaduwen hadden de geloovigen zei ven, in dien Dienst geen ambtelijke roe[, ing. Die Dienst toch had tot grondslag en doel eene afschildering en tentoonstelling van het geestelijke en inwendige in het uitwendige; en hierbij hoorde het, i". dat het koninklijk ambt van het Godsrijk in de aardsche Overheid vfa.s afgeschaduwd; 2", dat een stam van Levi voor alle stammen intrad, om het priesterambt te bedienen; en 3". daVde profeten mannen waren, die door geheel buitengewone teekenen en roepingen en gezichten als gezanten Gods gewaarmerkt wierden.

Juist echter omdat het zoo in den Dienst der schaduwen was, blijkt dat het anders in het wezen was en dus ook anders zijn zou in den Dienst der vervulling Zeer zeker is voor ons die onder den Dienst der vervulling leven, een terugblik op den Dienst der schaduwen nog steeds geoorloofd en raadzaam; doch nimmer met het doel om uit dien Dienst de'r schaduwen rechtstreeksche gevolgen te trekken. De gevolgtrekking moet altoos zijn, als van de schaduw tot het wezen, en dus ook van het uitwendige naar het inwendige. Nooit isjéén zoon van Abraham zalig geworden door dezen Schaduwen-dienst, noch ook omdat hij uit Abraham geboren was, maar eeniglijk door datzelfde geloof in de rechtvaj.rdigmakende genade Gods, waardoor Abraham zelf er kwam en nu nog al Gods kinderen er komen.

Uit het volksverband van Israël b.v. kon men niet uitkomen, zoolang men leefde.

Wie er dus door tucht uit nioest, wierd gedood. Dat was de eenige weg om er uit'te geraken. En omgekeerd hoorde tot dit volks-en kerkverband een iegelijk, die uit Abraham afstamde, ook al diende hij de Melecheth des hemels, en al ofiferde hij zijn|kind voor den Moloch. Afsnijding van dit volks-en kerkverband had dan ook van Godswege alleen door oordeelen des doods plaats. God riep een vijand in het land en liet het zwaard onder het ontrouwe volk woeden.

De vraag of men het kerkverband veranderen mag bestond dus vcor Israël niet en kon voor Israel niet bestaan. Onderden Dienst der schaduwen, die in het uitwendige teekent en schildert, is zulk een breuke of wijziging eenvoudig ondenkbaar.

Zij, die ter beoordeeling van deze quaestie zich nochtans op den Dienst der schaduwen beroepen, en aan anderen daaruit gevolgtrekkingen voorleggen, zijn dus mannen, die óf zelven dit verschil niet inzien, maar dan als godgeleerden ook het recht van meespreken op dit punt missen, en eerst bij den heiligen apostel Paulus in Hebr.

VI—X dienen te leer te gaan; óf die het wel weten en zeer goed weten, maar, tegen beter weten in, het aldus voorstellen, om de schare te misleiden.

Ook wat het ambt betreft, sta dus wel vast, dat in den Dienst der schaduwen het ambt streng exclusief is en de kinderen Israels in tegenstelling met hun koningen, priesters en profeten, elke ambtelijke roeping missen.

Maar juist omdat in den Dienst der 3.\xti\ di; ex: : lujie(re of uitsluitende ambt geldt, geldt het tegendeel hiervan onder den Dienst der vervulling.

Dit blijkt duidelijk door de Profetie uit Num. Il : 29, Joel 2:28, Jeremia 31:31 en Hand. 2:17.

In Numeri 11:29 wordt ons vermeld, dat twee gewone geloovigen t. w. Eldad en Medad, midden in het leger waren opgestaan, om te profeteeren; en dat Jozua, de zoon van Nun, dit een inbreuk vond op de ambtelijke waardigheid van Mozes; maar dat Mozes zelf, wei verre van deze bekrompene opvatting te deelen, Jozua bestraite over zijn-kortzichtigheid , opeens met de bede van zijn hart door den Dienst der vervulling doorbrak, en uitriep: Och, dat al het volk Gods profeten waren, dat de Heere zijn Geest over hen gave!" In Jeremia 31:31 wordt in aansluiting hieraan de „Dienst der vervulling" geprofeteerd, als het „Verbond der schaduwen" wijken zou, om plaats te maken voor het Nieuwe Testament. En nu wordt van dezen „Dienst der vervulling" juist als kenmerk opgegeven, dat niet meer een iegelijk tot zijn naaste zeggen zal: Ken den Heere!", want dat ze allen den Heere kennen zouden.

Terwijl eindelijk in Joel 2 : 28 dit algemeene denkbeeld van een kennisse Gods, die onafhankelijk zou zijn van priesterlijke tusschenkomst, opklimt tot de machtige gedachte van een algemeen Profetenschap dat breedvertakt onder de geloovigen openbaar zou worden, als de Heere zijn Geest zou uitgieten over alle vleesch en zonen en dochteren, ouden en jongen van dagen, vrijen en dienstknechten gaven der profetie onder allerlei vorm zouden ontvangen.

Een in zuiverheid en bepaaldheid steeds winnend vergezicht, waarvan de heilige apostel Petrus de verwezenlijking aankondigt, bij de intrede van den „Dienst der vervulling" op den Pinksterdag, als hij be-J: uigt: „Dit is het wat gesproken is door den profeet Joel.".

Christus zelf had dit eenig juiste standpunt dan ook met onmiskenbare duidelijkheid aangewezen, toen hij in den „Dienst der vervulling" onder het Nieuwe Testament alle privilege van heerschappij, kaste en geleerdheid opzij schoof, en dezen dubbele stelregel gaf: ". „Ik dank U, Vader, Heere des hemels en der aarde, dat Gij deze dingen voor de wijzen en verstandigen verborgen hebt en hebt ze den kinderkens geopenbaard. Ja, Vader, want alzoo is het het welbehagen voor Ui"; en 2". „Eén is uw Meester, en gij zijt allen broeders. Wie onder u zal willen de meeste zijn, die zij aller dienaar!" In gehoorzaamheid aan Christus hebben de heilige apostelen geheel deze aangelegenheid dan ook steeds in denzelfden zin opgevat, en naast de ambtelijke gaven der geordende personen, wel terdege ook de algemeene gave der profetie, der onderscheiding der geesten, der gezondmaking, n, der talen enz. in één en denzelfden ambtelijken catalogus met het apostolaat eji het leeraarsambt opgenomen (Et. 4 : il, I Cor. 12 : 3—II, en voorts heel i Cor.

13 en 14).

Van een zucht om de geloovigen onmondig en van zich af te houden en voor de leeraars een soort stanashcogheid te bedingen, bespeurt ge in hun gesprekken, reden en brieven juist het tegendeel.

Zij wekken de gaven op.

Zij sporen aan, om de ontvangen gaven niet te laten sluimeren.

Zij vermanen de geloovigen om te bidden dat zulke gaven hun mogen verleend worden.

En onder de gaven waarop ze het meest' aandringen, behoort juist de ^ave der profetie, om tot stichting niet enkel van zichzelven, maar van de overige geloovigen te spreken; het kenmerk waarin juist het ambtelijke uitkomt.

Zoo verre is het er dan ook vandaan, drt de heilige apostelen lust zouden hebben betoond, om over een onmondige kudde te heerschen, dat ze integendeel duidelijk verklaren : i". „geen heerschappij te willen oefenen over hun geloof, maar medewerkers te willen zijn van hun blijdschap" (2 Cor, I : 24); 2*, „dat de geestelijke mensch zelf van niemand onderscheiden wordt, maar zelf alle dingen onderscheidt" (2 Cor, i : 2i); en 3". dat de kerke Gods „de zalvinge der heiligen heeft, en dus alle dingen weet" (i Job, 2 : 20).

Onloochenbare feiten, waaruit we de slotsom trekken, dat naar luid van Gods heilig Woord, het ambt der Profetie, dat onder den Dienst der schaduwen tot enkele personen beperkt was, onder den Dienst des Nieuwen Testaments een meer algemeen karakter verkreeg en zich in zekeren zin ambtelijk uitstrekte tot de geloovigen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen