In de Vrije Kerk

A. Brummelkamp uit Groningen een schoon fragment van een boeiende predikatie over „Isolement", aan het slot waarvan het heet:

Zoodra uit de donkere vore, waarin het door den geïsoleerden zaaier weenend gezaaid was, het zaad opgaat en een nieuwen oogst begint te beloven, zij men op zijn hoede en verachte den dag der kleine dingen niet. Gods meeste werk begint in de diepte en klein. Maar ergens begmt het. Eens komt de tijd dat de eenzame strijder, of zoo hijzelf niet, dan zijn erfgenaam, op wien zijn mantel viel, medebelijders en medestrijders voor de zaak, die hem zijn offer eischte, ziet opstaan en het hem duidelijk wordt, dat hij niet tevergeefs heeft geleden. Niet altijd komt die jonge phalanx uit zijn naaste omgeving. De wind had ongemerkt een korrelke zaad uit de hand des zaaiers genomen, en het verweg heengevoerd, en in een hem vreemden akker doen kiemen. Hij wist het niet; maar God wist het en bestuurde het, en toonde zich de Bewaarder van wat uit Hem was En nu zie: »Wie heeft mij dezen gegenereerd, aangezien ik van kinderen beroofd en eenzaam was? Ik vras in de gevangenis gegaan, en weggeweken; wie heeft mij dan dezen opgevoed? Ziet, ik was alleen overig gelaten, waar waren dezen? " Zoo spreekt hij onwillekeurig.

En zo© komt na ieder oogenblik van isoleering weer een tijd van samenkomen en samenbinden en vereenigen en vergaderen. Elia moet niet blijven aan de beke Krith; op den gezetten tijd moet hij terug naar Achab, en naar den Karmel, en naar het gansche volk. En wil hij zich eigenmaclitig opnieuw isoleeren in de woestijn, dan achterhaalt hem een engel en voert hem in het bezige leven terug. Hebt gij het zaad op rotsen uitgestrooid, naar ge meendet. God heeft den rotsgrond weggenomen en een goede aarde in den akker gelegd, en zie, uw w*rk, neen, zijn werk, draagt vrucht.

Maar nu aarzelt de man, die jarenlang in het isolement zijn kracht vond. Hoor slechts:

Gij aarzelt het te erkennen? Gij wikt en weegt en berekent, wat gevolgen deze erkenning voor u hebben zal? Gij vreest voor versmelting, voor verdwijning of verkleining van hetgeen, waaraan gij zooveel jaren uw best hebt gedaan, dat met tranen en gebeden door u is bevochtigd? Maar ziet ge dan niet, dat gij, door met geweld uw isolement vol te willen houden, het zoutend zout verhindert weer in wijder kring te werken; dat ge de waarheid, die waarheid, waarvoor zooveel geleden en geofferd is, belet weer op de markt des levens te verschijnen en gemeengoed te worden van allen?

Onvoorzichtige! zie toe, dat uw isolement niet in sectarisme ontaarde; dat gij, uit misplaatste liefde tot uw eigen werk, Gods bedoeling niet tegenhoudt en oorzaak wordt van vertraging voor den waarachtigen vooruitgang. . . .

En nu voegt Ds. Brummelkamp aan deze prachtige woorden deze zeer ernstige vraag toe, die in ieders hart moge zinken:

Behoeft deze predikatie over het Isolement toepassing?

Daar zijn twee Kerken in ons land; een in belijdenis, in leer, in tucht en dienst; beide Gereformeerd; beide uit eenzelfden' oorsprong gesproten, beide op hetzelfde standpunt staande; beide klein en onderlingen steun behoevende.

Zij hebben elkaar noodig; zij kunnen elkaar niet migsen. En zij zullen gescheiden blijven? En gij beweert, dat ons isolement van vijftig jaar dat eischt ? Juist omgekeerd : als God na een halve eeuw het isolement vrucht doet dragen, moeten wij niet door eigenwijsheid verzuimen die vrucht te plukken. Deze vrucht is niet gegroeid in uw privaat belang; niet om u te beloonen voor uw trouwen dienst van vijftig jaar; niet voor iemand dezer-of generzijds persoonlijk; maar het is eene vrucht voor het geheele geslacht, voor het volk. Boven de Kerken staat het Verbond, alle geslachten, alle kerken, alle gedoopten omvattende. En indien iemand, meenende den kerkbloei te bevorderen, het Verbopd in, zijn omvademing der geslachten, ook al ware-het onbewust, tegenhield, hij zou voor de kerk zelve de levenssappen afsnijden, zonder wier toevoer zij niet kan blijven groeien. Daarentegen, wie het werk Gods durft eerbiedifjen en huldigen, ook al vat hij niet terstond hoe dit in harmonisch verband staat met het werk, dat hijzelf uit vreeze Gods had ondernomen, hij zal ervaren, dat op Gods uur uit den chaos een kosmos tevoorschijn komt, al bracht het woelen en gisten van zooveel verschillende krachten ons zwak brein ook een oogenblik in verwarring.

Och, dat het toch begrepen wierd.

Isolement is steeds middel, mag nooit doel worden. Nooit anders is „Isolement" geoorloofd, noch ooit anders zal l«t voor God bestaan kunnen, dan waar het bij den eersten stap tot afzondering reeds doelt op het heerlijke oogenblik, waarin ralliement zijn _ vriendelijk licht in de eenzame sche. mering van het isolement zal doen opgaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen