Voor Kinderen.

Een oud geslacht.

Gelijk velen lezers niet onbekend zal zijn, bevonden zich in het leger, 't welk onze groote prins Maurits aanvoerde, niet alleen vele vreemde huurtroepen, maar ook een groot aantal uitlandsche, heeren en edelen. Zij kwamen daar om de krijgskunst te leeren. Want Maurits was de grootste veldheer van zijn tijd, en kon evengoed op 't slagveld als op 't schaakbord den vijand schaakmat zetten.

Onder die edelen en heeren bevond zich ook zekere heer Von Sandfort. 't Was een dapper en achtenswaard man._ Uit geringen stand was hij opgeklommen tot zijn hoogen rang, en zelfs in den adelstand verheven., Hoewel nu dit alles den heer Von Sandfort juist tot eer strekte, zagen toch de edelen, die hem omringden, minachtend op hem neer, wijl hij maar van geringe afkomst was. Niemand wist iets op hem te zeggen; echter lieten de meesten hem links liggen en achtten zich voor zijn vriendschap te hoog. Sandfort evenwel stoorde zich daar weinig aan, wijl hij onder de officieren, bij welke vele lieden waren als hij, toch vrienden genoeg had en bovendien ieder zijn kunde en dapperheid moest prijzen Op zekeren dag werd er een groot feest gegeven, waarbij alle groote heeren en bevelhebbers aanzaten, en ook Von Sandfort genoodigd was. Of 't nu den edelen een ergernis was, dat ook hij zich daar bevond, weet ik niet, maar wel, dat zij het hem op allerlei wijzen onaangenaam maakten. Von Sandfort was echter zoo wijs te doen alsof hij niets merkte.

Op 't laatst begonnen de adellijke heeren druk te spreken over hun hooge afkomst en de oude geslachten, waaruit ze stamden De een wist zijn voorgeslacht tot aan de tijden der kruistochten, de ander tot aan Karel den Groote; sommige zelfs nog verder, tot de tijden van Clovis, den grooten koning der Franken.

Dit alles haff Von Sandfort zwijgend aangehoord. Hij begreep wel dat men hem plagen wilde en hij zou — ook al had er de dood op gestaan — zijn geslacht niet veel hooger hebben kunnen opvoeren dan tot zijn grootvaders.

Ten laatste had een der edellieden de onbescheidenheid zich tot hem te wenden met de vraag: > En gij, heer Von Sandfort, uit welk geslacht stamt gij? " Aller oogen richtten zich nu op Von Sandfort, in afwachting van wat hij zeggen zou. ï> o. Ik ben van een zeer oud geslacht", sprak deze.

»Ei zoo", zei de ander nieuwsgierig, met een spottenden lach.

»Ja", was 't antwoord, „want mijn voorvaderen zijn reeds met Noach in de ark geweest.

En als ik me niet vergis, waren de uwe er ook bij."

Zulk een snedig antwoord, waarmee twee vHegen in één klap werden geslagen, hadden de spotters niet verwacht; de vrager allerminst.

Hij droop beschaamd af, en voortaan lieten allen Von Sandfort met vrede. Zij begrepen dat zijn rekening juist was en ze er met schande aflcwamen.

De Heere vernedert en verhoogt, zegt de Schrift. Hij riep David van achter de schapen tot koning, en verhoogde Jozef van eens herders zoon tot een prins in Egypte. Wie roemt, roeme in den Heere, en wie tot iets gekomen is, danke het Gode alleen.

De reg; eiisclierinen,

die thans zoo algemeen in gebruik zijn, waren in vroeger tijden bijna volteomen onbekend_

I De eerste — 't was een Engelschman — die i nu een paar honderd jaar, naar 'k meen, ge-I leden, met een paiapluie boven 't hoofd door j de straten van Londen ging, werd nageschreeuwd ] en bespot als ware hij te dwaas om los te j loopen. 't Duurde echter niet heel lang of men I moest erkennen dat zijn uitvinding, die hij uit I de Oost had meegebracht, toch zoo kwaad niet was.

Geheel onbekend echter moeten de regenschermen in ouden tijd niet zijn geweest. In het jaar 802 leefde te Tours, in Frankrijk, een bisschop, die Alcuinus heette. Deze zond aan den bisschop van Salzburg, die Arno genaamd was, een geschenk, waarbij hij schreef: Mist Caritati Tuae tentortim quod venerandum caput Tuum defendat ab imbribus d. i.: »Ik zend Uw Hoogwaardigheid een beschuttend dak, opdat het Uw eerwaard hoofd tegen de regenbuien bescherme." Evenwel blijkt tevens, dat zulk een »dak" een groote zeldzaamheid was. Anders zou men 't niet een reis van 150 mijlen hebben laten maken. In onzen tijd zal 't wel geen bisschop in 't hoofd komen zijn mede-bisschop een parapluie ten geschenke te geven.

AilV VRAGERS.

B. J. Gij vraagt kort gezegd wat het wezen moet: een geneesmiddel W(7r of/< f£« de koorts; guur of onguur weer; — wijl voor en tegen, guur en onguur toch niet hetzelfde zijn en men evenwel 't een en 't ander zegt om er 'tzelfde mee uit te drukken.

Wat nu het eerste betreft, als ik zeg: »een drankje voor de koorts, '' dan bedoel ik: voor de genezing der koorts. Daarentegen als ik zeg: »tegen de koorts, " dan is dit tegen de ziekte^i het kzvaad der koorts. Voor en tegen beteekenen dus volstrekt niet hetzelfdei Niemand zal zeggen: Dat is balsem tegen, maar wel voor de wond; niet een drankje tegen, maar wel voor de keel.

Wat nu guur en onguur betreft, met die twee woorden is 't gemakkelijk zich te vergissen.

Het »guur" in »onguur" heeft met dat andere »guur" niets te maken. De woorden staan dus niet tegenover elkaar, als b. v. rijp en öwrijp.

Want dan zou 't zot zijn van guur of wel onguur te spreken, als van 't zelfde. Wat »guur" is, weet ieder. „Onguur" beduidt: afzichtelijk, weerzinwekkend, gedrochtelijk. 't Is daarom ook beter niet te spreken van onguur weer, maar wel kan men b. v. zeggen: »dat is een onguur beest'' of iets dergelijks.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen