Voor kinderen.

Eengevaariyke vijand.

(Slot.)

In deze landstreek is een stad die Crocodilopolis (Krokodillenstad) genoemd werd, waar in oude tijden de leviathan als een god werd vereerd. Ik bezocht de bewaarplaatsen der mummiën in deze plaats, en kroop in een laag, donker, smal hol, waarin zich een kuil bevond, die geheel gevuld was met lichamen van krokodillen! Elk lijk was gebalsemd en gewikkeld in matten, en zoo lagen zij daar, naar men berekenen kan, tot een getal van twintig duizend, juist zoo als zij voor drie duizend jaar waren gestorven.

Spoedig hierop ontmoette ik een krokodil onder eenige dikke biezen, en schoot hem dood; toen nog een in een rotsholte, waarin hij gedurende een storm was gekropen Mijn gevaar lijkste avontuur met een krokodil was echter hooger op de rivier, waar de hooge rotsen over het water hangen en de dijk omtrent twee mijlen breed is. Hier droegen wij de boet naar den oever en beklommen de rotsen Ik stelde mij op, op eetj plaats, die een kleine zandbank in de rivier kon bestrijken welke de beste plaats was voor een goede, vette krokodil om zijn avonddutje te doen.

Na een uur wachtens zag ik iets in het water, dat veel op een groote, zwarte spons geleek. Dit was de muil van onzen dikken vriend, die al meer de zandbank naderde.

Hij naderde en ik zag hem langzaam uit het water oprijzen. Eerst den muil en toen de oogen. O, die oogen — verschrikkelijk! Vervolgens den gepantserden rug. Toen bleef hij staan. Mijn hart klopte hoorbaar. Het monster draaide zijn kop om. Mijn geweer was op hem gericht. Ik legde aan....

Pif, paf!. .. Toen de rook opklaarde zag ik het groote lichaam op het water drijven, terwijl hij een vreeselijk en naar gekerm voortbracht. Hij dook in de rivier en zwom snel naar ons op het land toe. Ik ging hem met mijn geweer te gemoet en schoot nog eens, waarop hij als een blok hout op het water dreef. Wij sprongen nu allen naar beneden en met veel inspanning kregen wij hem in de boot. De Nubiërs zongen een woesten zegezang. Het lichaam van den krokodil lag de geheele lengte der boot uit, met zijn kop en staart over de beide uiteinden. Onverwacht begon hij weder teekenen van leven te geven. Hij sloeg mee zijn staart, hij opende zijn muil en zijn vreeselijke kaken knarstten op elkander met een geluid als het kloppen van een hamer. De zingende Nubiërs vluchtten nu eensklaps uit de boot, en ik plaatste de tromp van mijn geweer dicht bij het hart van het monster, gereed om hem nog eens de volle laag te geven als hij beproefde om nog langer te^leven. Doch hij hield zich stil.

Den volgenden dag begonnen wij de huid van het dier af te stroopen. Juist begon hij weder met groote onbeschaamdheid met zijn staart te slaan, en hoewel hij bijna dood was wierpen de zenuwachtige trekkingen van zijn spieren nog den kleinen kajuitsjongen overboord, die boven op het dier zat. »Hij beweegt zijn staart als een ceder. Zijn beenderen zijn als ijzeren handboomen." (Job 40 vs. 12 en 13.) In de maag van dit dier vond ik een groote menigte steenen en bovendien een looden kogel, die hij lang te voren moest hebben ingeslikt.

Belofte maakt scbnid.

We zeiden onlangs dat wie de beteekenis der voorvoegsels be, ge, ver, e. a. goed beschrijft en het inzendt op een plaats kan rekenen Onze lezer J. de R. nu heeft dit beproefd.

We zullen ons woord houden ; wat we weglaten is het onjuiste of minder noodzakelijke.

Wanneer we, zegt hij, nagaan welke woorden van loven afkomstig zijn, liggen loven zelf en heioven voor de hand. Loven is prijzen. David zegt sGeloofd zij God met diepst ontzag". In Gods Woord lezen we: en. 28 : 20—22. »En Jacob beloofde een gelofte, " enz.

Beloven is dus zich ergens toe verplichten.

Als men zegt: »Ik beloof u dat boek, " zoo beteekent dat: »Gij kunt er op rekenen, dat gij dat boek van mij krijgt."

Denken heeft in : het verstand oefenen.

B. V. ik denk over die som, beteekent: ik oefen mijn verstand om die som te begrijpen.

Bedenken is overdenken, overleggen. »De dief bedenkt, hoe hij zal stelen", beteekent: De dief overlegt. »Hij bedenkt hoe zwak hij is, " zegt weer wat anders. Het bedoelt: »Hij brengt in zij a gedachten, dat hij zwak is." Weer wac anders heeft «Bedenk dat die reis gevaarlijk is", te beduiden. Dat beduidt: »Houd in gedachten dat de reis gevaarlijk is."

Bedenken beteekent dus:1. overdenken, overleggen; 2. in gedachten brengen; 3. in gedachten houden.

Gedenken is herinneren. »'k Zal gedenken, hoe voor dezen ons de Heer heeft gunst bewezen", staat in Psalm 77 : 7. Hiermede drukt de Psalmist uit: Ik zal mij gedurig herinneren", enz. »Ik gedenk heden mijne zonde", zijn de woorden van den schenker, die wij lezen in Gen. 41 : < )b. d. i: Ik gedenk, dat ik gezondigd heb."

Wat voelen en gevoelen betreft, als men zegt: »Ik voel den steen" bedoelt men: »Ik tast den steen, " Gevoelen is gewaar worden. »Ik gevoel mij niet wel, " beteekent: »Ik word gewaar, dat ik niet wel ben."

Be in bespreken laat zich niet scheiden.

Bespreken beduidt, evenals beschrijven over iets schrijven, over iets spreken. Als er een plan besproken wordt, spreekt men over het plan; na de bespreking wordt het plan afgekeurd of goedgekeurd.

Verspreken is verkeerd spreken. Dat »ver" laat zich ook niet scheiden, of het werkwoord zou wrspreken moeten wezen. Als iemand in plaats van gedaan, „gedoen" of iets dergelijks zegt, verspreekt hij zich of heeft zich versproken.

Ten slotte doet onze vriend de vraag: »Hoe is toch de uitspraak van het woord Christus, met eene G of met een K.

Het antwoord is: met K, net als van Chronijken e. a. woorden die men ook vaak met K. schrijft. De Ch is een Grieksche letter en wordt in zulke eigennamen, bij vertolking in onze taal, als K uitgesproken.

Zwak en toch machtig.

Hendrik VIII, Koning van Engeland, was een goed vriend van Cranmer, die een getrouwe belijder van het Evangelie was. De Koning, ofschoon hij z; lf een goddeloos man was, beschermde Cranmer tegen al zijn vijanden die zijn ondergang zochten.

Op zekeren dag moest hij voor den raad van adellijken verschijnen, onder voorwendsel dat hij een misdaad begaan had Hendrik VIII liet hem bij zich roepen, trok een ring van zijn vinger en deed dien aan den vinger van den beschuldigde. Als deze nu mocht veroordeeld worden, dan had hij eenvoudig dien ring te vertoonen, en zich op de rechtvaardigheid des Konings te beroepen.

De gevreesde dag brak aan. De vijanden van Cranmer waren talrijk en machtig. Allen waren vooraf besloten om hem. ter dood te doen brengen, wint zij haatten hem om het Evangelie, dat hij beleed en verkondigde Het rechtsgeding begon: Cranmer werd ter dood veroordeeld.

Kalm en rustig stak hij den viiiger omhoog en zeide : »Houdt op mijn heeren, en ziet ! Krachtens dezen ring stel ik mrjn zaak in de hand van een edeler rechter, in de hand van mijn Koning en Meester!" De vijanden stonden verplet. De gevangene werd vrijgesteld Elk die in den Heere gelooft bezit zulk een waarborg van zijn hemelschen Koning. Dat is het bloed van den Heere Christus. Daarvoor moeten alle vijanden terugdeinzen. Zijn opperste Rechter zal zijn zaak ter hand nemen. »Wie, " zegt de Schrift, „zal beschuldiging inbrengen tegen Gods uitverkorenen ? "

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen