Zending.

Slapeade kerken.

Pogingen tot hervorming.

IV. {Slot) Gelijk we reeds zeiden, heeft zich in Afrika de monophysitisch Christelijke kerk in Abessynië te midden van heidenen en Mahomedanen weten te handhaven. Edoch.... zij heeft zelfs den naam niet meer dat zij'leeft.

Desalniettemin of liever juist door haar diepe verdorvenheid heeft deze kerk zich steeds met alle kracht verzet tegen de pogingen der Westersche Christenheid om verbetering aan te brengen.

Aan die pogingen heeft het niet ontbroken.

Reeds drie eeuwen zijn ze gedaan zoowel door Roomschen als door Protestanten, maar met bgster weinig vrucht. Ja, 't is zelfs niet te loochenen, dat de Falashar of zoogenaamde zwarte Joden in Abessynië toegankelijker zijn gebleken voor het Evangelie dan de inlandsche naamchristenen.

Is een bedorven Christendom vaak een der grootste hinderpalen voor de Zending, in Abessynië, dat thans door den loop der wereldgebeurtenissen weer zoo groote belangrijkheid kr^gt, staat men voor de moeilijke vraag of men zal arbeiden buiten de zoogenaamde kerk om, doen alsof zij niet bestond; dan wel trachten het oude vervallen huis weer bewoonbaar en tot een tempel des Heeren te maken.

In Abessynië heeft men den laatsten weg althans in zoover gevolgd, dat niet beproefd werd een vernieuwde en betere Christelijke gemeenschap naast de bestaande kerk te vormen.

Zelfs werd-dit zorgvuldig vermeden, waartoe veel bijdroeg dat de landsregeering het ook niet zou gedoogd hebben. Ongelukkig verzetten zich tegelijk de geestelijke overheden tegen allen zendingarbeid binnen de kerk.

De zendelingen wisten dus niet beter te doen dan zelfs de bekeerde Falashar, geen Christenen van afkomst, te verwijzen naar de bestaande kerk, om met deze aanknooping te zoeken, Thans echter schijnen deze toch een afzonderlijke gemeente te vormen, van tusschen de driehonderd en vijfhonderd zielen. Wellicht is dit toe te schrijven aan-den keer in den staatkundigen toestand. Nog onlangs hebben deze lieden omtrent hun toestand en nooden bericht gezonden aan hun vorigen zendelingleeraar Ds. Flad van Wurtemberg.

Of echter van de Abessynische kerk voor de toekomst nog iets is te hopen, kan deze alleen leeren. Totnogtoe blijkt het niet, doch de tijden veranderen.

Eindelijk heeft men in 't uiterste Oosten, in Perzië, de zoogenaamde Nestorianen of Chaldeesche Christenen. Men heeft gemeend in hen de lang verloren »tien st-ammen'' te ontdekken, en zeker is, dat veel wat onder hen wordt gevonden op Joodsche afkomst en overlevering wijst, al mag niet vergeten dat omtrent deze »tien stammen" gemeenlijk verkeerde begrippen worden gekoesterd.

Van de onkunde, waarin deze lieden verzonken lagen en den zendingarbeid door de Amerikanen onder hen begonnen spraken we reeds vroeger.

Een veertig jaren is dat werk nu voortgezet en met goed gevolg. Merkwaardig is hoe in de laatste jaren een zuiver Christelijke beweging door een uit hun midden zelf is begonnen en wel door »Vader Johannes" die vele jaren zijn studiën en opmerkingen heeft gemaakt in de hoofdplaatsen van het Protestantsche Duitschland en Zwitserland.

Veel hoop op verlevendiging en wedergeboorte der vervallen Oostersche kerken bestaat er nog niet. De arbeid te hunnen nutte biedt verreweg grooter moeilijkheden dan die onder nog geheel van God vervreemde heidenen.

Men heeft de ontzaglijke taak om de hinderpalen uit den weg te ruimen, opgericht dOor het fanatisme der overlevering en dat over een tijd van meer dan twaalf eeuwen.

Anders gezegd, er dient eerst tabula rasa gemaakt, een volkomen wegvagen te geschieden van de dwalingen en ketterijen, wil men een geschikten grond vinden op welken het gebouw der waarheid kan worden opgetrokken. Dat is een arbeid minstens even moeilijk als die ter bekeering van den Jood.

Men kan veilig zeggen, dat een bedorven en verdorven Christendom gelijk dat van vele Oostersche kerken veeleer een nadeel dan een voordeel is te noemen voor het werk ter verbreiding des Evangelies. Zoodra de waarheid naar de Schriften gepredikt wordt, keeren zich deze zoogenaamde Christelijke kerken af, ja worden vijandig. Het is er mede als met alle onderwijs. Een leerling die niets weet, kan men trachten te ontwikkelen, wijzer te maken. Maar hoe moeielijk, hoe veel zwaarder gaat dat bij den leerling die verkeerd is onderwezen, die eerst afleeren moet! Dat zou ongetwijfeld schoon en heerlijk zijn, indien de oude vervallen kerken van het Oosten, tot nieuw leven herboren, weder brandpunten konden worden van het waarachtige Licht, dat thans bijna niet meer in het Oosten schijnt. Vooralsnog echter doet niets vermoeden, dat deze heugelijke dag reeds aanstaande is. Veeleer laat zich voorzien, dat de zending, die door Amerikanen en anderen met zooveel ijver wordt gedreven, er, indien eenigszins mogelijk, toe zal moeten komen om naast, des noods tegenover de kerken van het Oosten, de waarachjige belijdende kerk des Heeren nieuw op te trekken. In alle geval zal de herovering der Oostersche kerken voor de waarheid niet geschieden zonder veel gebed, arbeid en strijd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen