Uit de Pers.

Terugkomende op Separatie en Doleantie zegt de Hervorming nader:

De Ileratit las in wat wij over «Separatie en Do leantie" van Dr. Kuyper schreven, de bekentenis dat de redactie van de Hervorming, eer ze ileze brochure las, nog nimmer recht het wezen en streven der doleantie had begrepen.

Eilieve — mogen wij vragen, waaruit dit in het bedoelde artikeltje viïl op te maken? Er staat geen v.'oord ' van • in. En dat kon ook niet Want, al zullen wij niet beweren in alle geheimen van de doleantie te zijn doorgedrongen — 't zij met bescheidenheid gezegd, dat wij die gewoon zijn de Ueraitt te lezen, toch wel iets van haar wezen en streven hadden be grepen. Viel dat nooit op te maken uit wat wij er over schreven en uit den toon, waarop wij 't deden?

»En de consequentie" zegt de Heraut verder - »is, dat waar reeds de Hervorming, een theologisch blad, ons zoo volstrekt niet begreep, dit nog minder het geval kan geweest zijn met de leden der rechterlijke macht, die ten deze te oordeelen haddan; en dat derhalve de geslagen vonnissen niet die zedelijke waarde be zitten, die alleen ibjj genoegzame kennis van de zaak, waaraaar men te oordeelen heeft, bestaanbaar is."

Door deze consequentie te trekken, sloeg, dunkt ons, de Heraut ten tweeden male de plank mis.

De rechterlijke macht had, meenen wij, alleen te oordeelen naar het thans vigeerende recht; naar het beschreven recht. Zij had niet te doen met Voetiaansche beschouwingen en onderscheidingen; zij behoefde er niet van te weten. Zij had zich op geen ander standpunt te plaatsen dan zij deed. Of de kerk zich tegenover de doleantie niet op een ander standpunt had behooren te plaatsen dat is een andere vraag, die wij van den b'iginne aan gesteld en op aadere wijze beantwoord hebben dan velen onzer vrienden.

Op het eerste punt zij geantwoord, dat zeer zeker de Hervorming van meet af de Doleantie billijker beoordeelde dan menig ander blad, en dat haar redactie zeer zeker wel ieia van ons streven begreep; maar toch bekende ze zelve, dat de consequenticn van ons standpunt haar nu eerst in helder licht waren gesteld.

Welnu, dit alleen bedoelden we.

En wat de Rechtbanken aangaat, zoo staan we hierin vlak tegenover de Hervorming.

O. i. had de Rechtbank behooren te onderzoeken, met welk soort vereeniging ze te doen had; wat in deze vereeniging de historische levenswet was; en naar deze levenswet der kerk zoowel de geldigheid der reglementen van 1S15 en 1852, als de rechten der kerkeraden en geloovigen om te handelen, gelijk ze deden, moeten beoordeelen.

Maar natuurlijk, dit kan de Herv. niet inzien, daar zij in onze stellingen alleen een soort »Voetiaansche theorie" ziet, en niets voelt van wat wij belijden, dat deze regeling der rechtsverhoudingen in de kerk steunt op de beginselen, die Christus zelf, als Koning der kerk, voor haar leven en streven heeft verordend en vastgesteld.

Schoon Kerkbode: zegt Dr. Wagenaar in de Friesche

•Vragen wij nu verder, tot wie Christus liwam, dan zegt ons Tohannes: Rij is gekomm tot hetZus^, HET ZIJNE als organisch geheel. Het volle des Verbonds. Het Israël Gods. Hij weet zich geüonden »tot de verlorene schapen des Huizes Israels." De besnijdenis gaf den grens aan van Christus persoonlijk-arabtelijlcen arbeid in het vleesch De besneden zuigelingen vielen binnen de Syro-Phoenicische moeder buiten den kring Zijner ambtelijke roeping

Uiterst leerrijk is nu verder ook Ln deze de Pinksterdag.

Een gezels< : h< ip van een zeventig menschen zit bijeen. Daar valt de Heilige Geest op hen en herschept dit i gezelschap in de Kerk van Christis op aarde. Uit de windselen der O. T. bedeeling treedt tot zelfstandige openbaring de Kerk des Heeren als een nieuw verschijnKi in de wereldgeschiedenis op Ze wordt ook ais gein stitueerde Kerk niet gevormd door vrije wilsbeschikking van enkele geloovigen die besloten de gemeenschap der heiligen uit te oefenen en malkaar onderling mede te deelen wat tot zaligheid strekken mocht; neen, Cliristus gaf haar wezen en vorm en ze is zich dadelilk bewust van 's Heeren wege geroepen te zijn tot den dienst des Woords. der sacramenten, der barmhartigheid en der tucht; ze had in de apostelen hare ambtsdragers, uit welk ambt later de overige ambten werden afgeleid met gewijzigd ikarakter; ze was om later spraakgebruik op haar toe te passen van meet at aan organisme beide en instituut.

Vraagt men nu, hoe ver reikte de ambtelijke roeping dor apostelen, dan valt hierbij iets bijzonders on te merken.

Als gizantsn van Christus hüdden ze een roeping tot alle volkeren maar tot Israël stonden ze in eigen aardige betrekking als apostelen der besnedenheid.

De Kerk van Christus eischte allo Israëlieten op om hun Messias te huldigen en in de Kerk van Christus de voltooiing te erkennen der Theocratie. »Als kinderen des Verbonds" hadden ze zich te voegen onder het juk van Christus en in den dcSó'p het zege! te ontvangen van het feit, dat ze overgingen uit de oude in de nieuwe bedoeling van hetzelfde Abrahamitiesch Verbond. In het optreden der Kerk in Israël is in zeker opzicht een overeenkomst met latere reformatiën van den kring des Verbonds De eerste Christengemeente houdt de CO. T.) Kerk als Verbondskring vast en zoekt die Kerk als geheel te brengen, men kan hier natuurlijk niet zeggen, tot reformatie; maar tot ontplooiing en voltooiing

Eerst als God openbaart dat Hij het ongeloovig Israël verworpen heeft. Iaat de Christelijke Kerk het Bondsvolk los, hoesvel nog met een bloedend hart-i Zoolang duurt do roeping om Israël onder zijnen Messias te brengen eu verder alle heidenenen te roepen tot Sion, dat is nu de Chiis; elijke Kerk.

Slechts ééne vergissing schuilt hierin, maar die geheel de toepasselijke kracht van dit schoon betoog breekt.

Het is namelijk niet zoo, dat de 120 te Jeruzalem toen eerst instituut werden. Jezus had het instituut kort na zijn opstanding gesticht door de instelling van het apostolaat. Hij blies op hen, en zeide: «Ontvangt den Heili gen Geest." Van dat oogenblik genblik af waren dez( deze mannen geordend en in het ambt gezet; gelijk ten duidelijkste blijkt uit de verkiezing van Matthias. Het was echter een ambt, dat een geheel exceptioneel karakter droeg; en dat maakt, dat men uit het instituut, gelijk het voor en, op den Pinksterdag bestond, nooit eenige conclusie kan trekken voor het instituut in den tegenwoordigen tijd.

Dat was juist Romes fout

Vandaar dat Rome het'generaal apostolisch'° insthiiut als sinds bestendigd voorstelt.

Dat kan nu Dr. Wagenaar natuurlijk met doen; en daardoor verviel hij in de fout van et voor te stellen, alsof de dienst des Woords eerst op den Pinksterdag ontstond en ingesteldwerd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen