„Kinderen, die niet liegen Zullen."

Want Hij zeide: ij zijn immers mijn volk, kinderen die niet liegen zullen ? Alzoo is Hij hun gev/orden tot eenen Heiland. Jesaja 64:8.

Als God de Heere in Zijn Woord u zeggen komt, dat Hij daarom Zijn volk met zoo teedere ontferming gadeslaat, omdat Hij weet, dat ze kinderen zijn, die niet liegen zullen, verstaat ge dan iets van den rijken troost, die hierin opgesloten ligt?

Neen God de Heere bedoelt daarmede niet, dat Zijn kind op aarde nooit tot leugen vervallen zal, altijd de waarheid zal spreken, steeds door oprechtheid zal uitmunten. Want op het punt van waarheid spreken kan helaas menig kind der wereld ten voorbeeld worden gesteld aan de kinderen des Koninkrijks.

En evenmin is daarmee door God bedoeld, die innerlijke oprechtigheid, die een vrucht is van Gods genade, en waardoor Gods volk een afkeer heeft van alle schijnvertoon van godzaligheid en niet rust, voordat het, zij het dan ook onder veel strijd tegen de Phanzeërsgestalte daarbinnen, gekomen is tot een aanbidding in Geest en waarheid.

Om den juisten zin van dit woord te grijpen, moet ge daarnaast de kloeke gelooistaal van een Habakuk leggen: Alhoewel de vijgeboom niet bloeien zal en geen vrucht aan den wijnstok zijn zal, dat het werk des olijfbooms liegen zal en de velden geene spijze zullen voortbrengen, zoo zal ik nochtans in den Heere van vreugde opspringen, ik zal mij verheugen in den God des heils.

Want juist dat beeld van den olijfboom, die liegt, omdat hij niet bloeit en geen vrucht voortbrengt, verklaart u zoo duidelijk wat God bedoelt, wanneer Hij van Zijn kinderen zegt, dat ze niet liegen zullen.

Er zijn boomen, die juist, omdat ze geen vruchtboomen zijn, niets beloven en dus ook de verwachting van den tuinman niet kunnen teleurstellen. Geen enkel tuinman zal dwaas genoeg zijn om in den herfst tusschen de spitse naalden van den den naar een saprijke blozende vrucht te zoeken. Hij weet, dat zulk een vrucht daar niet te vinden is.

Maar geheel anders is het met den olijfboom. Wanneer hij dien in zijn hof plant, dan is het niet om zijn lommer, maar om z'^n vrucht te doen. Vandaar dat de tuinman den grond rondom dien boom omspit, de wortelen bemest, de takken snoeit, alles met het ééne doel om, wanneer de herfst gekomen is, de vruchten in te zamelen. En wanneer het dan blijkt, dat die olijfboom, trots al die zorg aan hem besteed, toch verbasterd en verwilderd is en daarom geen vrucht draagt, dan houwt hij dien boom om, omdat hij gelogen heeft.

En dat is nu de groote vraag, waarvoor God de Heere staat, als Hij al den arbeid Zijner Goddelijke liefde aan Zijn volk ten koste legt, of dan daarvan ook de uitkomst wezen kan, dat ze toch in den dag des oogstes geen enkele vrucht hebben afgeworpen voor de eere Zijns naams, omdat ze verbasterd, verwilderd, ontaard zijn trots al Zijn trouwe zorg.

Indien dit mogelijk was, indien evenals de olijfboom ook Zijn kind Uegen kon, Hij, de Heere zou toch waarlijk het bloed Zijns lieven Zoons voor hem niet vergoten, de genade Zijns Heiligen Geestes aan hem niet verspild hebben.

God de Heere werkt nooit op het onzekere.

Neen, juist omdat Hij zoo vast en stellig weet, dat Hij nooit bedrogen zal uitkomen, omdat Hij Zijn volk kent, dat ze kinderen zijn, die niet liegen zullen. Alsoo is Hij hun tot ccnen Heiland geworden.

En waarop dan uu die Goddelijke zekerheid rust.'

Daarop, mijn broeders, dat God van ons zulk een goede gedachte heeft, zoodat Hij wel weet, dat, wanneer Hij maar op zijn tijd de Zonne der gerechtigheid ons laat beschijnen en met den dauw Zijns Geestes ons besproeit, wel vanzelf die vrucht gedijen zal? Gelijk ook de tuinman niet anders doet, dan den vruchtboom verzorgen, opdat de goede aard van dat vruchthout blijken moge?

o, Dan verstaat ge er nog niets van. Of meent ge dan werkelijk, dat ooit een tuinman door trouwe verzorging van een distel vijgen, van een doorn druiven gelezen heeft ?

En waar nu al Gods volk belijdt, dat ze van nature wel verre van edel vruchthout te zijn, dat slechts behoefde gekweekt te worden, om de goede verwachting niet te beschamen, juist omgekeerd distelen en doornen waren, gansch onvruchtbaar in zich zelf, hoe zou God de Heere dan ooit zulk een vaste en zekere verwachting op iets /; < hen hebben kunnen bouwen?

Neen, de eenige grond van die zekerheid, dat ze kinderen zijn, die niet liegen zullen, ligt hierin, dat Hij zelf door herscheppende genade van dien doorn een denneboom, van dien distel een mirteboom gemaakt heeft. En dat Hij nu weet, weet met Goddelijke zekerheid, dat Zijn werk in het hart der Zijnen zich niet verloochenen kan.

Nu ligt in dit woord, dit voelt ge zelf wel, een der rijkste en heerlijkste vertroostingen voor al het volk des Heeren.

Dat volk staat niet hoog; dat volk leeft niet in de inbeeldingen des harten; dat volk zou nooit van zich zelf kunnen zeggen: Ik ben een kind, dat mijn God niet liegen zal.

Veeleer is er omgekeerd, dat diep ootmoedige gevoel in-de ziel, dat die rechte kindsgestalte zoo weinig in ons is gezien, dat die vruchten des geloofs zoo veeltijds hebben ontbroken.

En wanneer we dan met die zelfaanklacht voor onzen Vader in de hemelen komen: O mijn God, ik ben niet waard Uw kind genaamd te worden — is het dan niet zoo onbegrijpelijk verkwikkend, als God zich dan tot ons nederbuigt en het ons toefluistert in de ziel: En toch zijt gij Mijn volk, kinderen die niet liegen zullen. Ik uw God beji U daarvoor borg.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen