INGEZONDEN STUKKEN.

(Buiten verantwoordelijkheid van de Redactie)'

Mijnheer de Redacteur!

Zij het mij vergund het navolgende u ter plaatsing aan te bieden.

We leven in een tijd van reclame, zoodat we ook daarvan zouden kunnen zeggen: het is of het in de lucht zit.

Ook ik ben daarvan de dupe geworden, doch in een meer gelukkigen zin. En wel naar aanleding van een annonce in sommige dagbladen geplaatst onder den wijdschen titel van: Ee open brief uit Pruisen aan de heeren te Dordrecht, om te bewijzen, dat de schijnbare godzalige geschriften van A. Comrie-zeer godslasterlijk zijn. En op den onderkant van den omslag, de vrij vermetele bemerking: Nadruk verboden.

Die opzienbarende annonceering maakte mijne nieuwgierigheid gaande en ik heb me alzoovan deszehs inhoud verzekerd. Zelf niet in het bezit zijnde van de werken van Comrie, heb 'k me zijn brief over de rechtvaardigmaking aangeschaft, waarop de aanval hoofdzakelijk gericht was, en heb het met diepe verontwaardiging, ja met medelijdend schouderophalen ter zijde gelegd, het de moeite niet waardig achtende met dien briefschrijver in polemiek te treden als den indruk verkrijgende, dat, is het al geen opzettelijke moedwil, dan toch een waanwijze vertooning te willen maken door een man, die alle bevoegdheid tot oordeelen mist — op zijn zachtst uitgedrukt : blijken geeft van niet te kunnen lezen, evenmin schrijven; zoodat het woord der Spreuken er op van toepassing is: Stop den dwaas in een mortier, hij zal van zijne dwaasheid niet genezen worden.

Ik acht het meer van belang, naar aanleiding van mijne kennismaking met dit epistel en de ongedachte inzage van Comries werken, elke ernstig zoekende ziel, die tot hiertoe, evenals het mij is gegaan, nog niet het genoegen smaakte met Comries werken bekend te worden, aan te raden dit van nu af te dosn, aangezien ik tot de overtuiging ben gekomen dat, is hij niet de eenigste, hij toch onder de kernachtigste schrij­ n vers kan gerekend worden, inzonderheid over dat gedeelte onzer belijdenis — de rechtvaardigmaking — dat de spil is van onze waarachtige verhouding tot God — het rustpunt voor diegenen, die er de praktijk van hebben mogen ervaren, en het einddoel, waarna door elk waarachtig bekommerde ziel gestreefd wordt. Te meer te waardeeren, wijl dit hoogst gewichtig keerpunt in het bevindelijk leven —«onvermijdelijk voor een gezond leven des geloofs — bij ons hedendaagsch platvoers Christendom in het besef geheel is te loor gegaan; zoodat de enkelingen, die het wagen daar nog van te getuigen, als mystieken, bekrompen drijvers, knabbelhouwers en antinomianen worden nagekreten.

Kort geresumeerd: De hoofdinhoud van Comries leering is: Rechtvaardigmaking des zondaars als een rechterlijke daad in het drieëenig vrijmachtig welbehagen Gods van eeuwigheid— in de volheid des tijds geopenbaard door onvermijdelijke voldoening van den God en mensch Christus Jezus en bezegeld door Zijne opstanding uit den doode. Doch als waarmerk van ons deelgenootschap aan dat eeuwig voornemen, eene toepassing van die rechterlijke daad in onze ziele, waardoor — volgens de uitspraak van onzen Catechismus — het is: niet alleen een zeker weten van alles wat ons God in Zijn woord geopenbaard heeft, maar ook een zeker vertrouwen, dat ook mij Dat vertrouwen — 'het is de uitspraak van alle gezonde, ernstige, heilbegeerige zielen — blijft altijd een dobberen tusschen hoop en vrees, zoo lang het drijft op wisselende gevoelstoestanden, kenmerken of op de beloften, en niet geworteld is in wat men noemt de persoonlijke bevindelijke rechtvaardigmaking voor God. Ofwil men eene andere lezing? Eene toepassing — openbaring — bezegeling van onze rechtvaardigmaking in den drieëenigen vrederaad Gods — het onderwerp daarvan geworden zijnde door bewerking des H. Geestes. Welnu, moge deze eenvoudige verklaring niet aangemerkt' worden van eenen, die eenig gezag pretendeert als man van studie, dat is schrijver dezes niet; maar die wel-zich toch gerechtigd acht naar het ambt der geloovigen, door deze te getuigen wat hem uit eigen ervaring spreken doet, en dat het als zoodanig, al is het voor een enkelen, nog dienen moge.

Dat is de innerlijke drang mijns harten en broederlijke bede, dat zij zoo.

C. W. VAN RIJE.

Dordrecht, November 1894.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen