Is er in Mij geen kracht om uit te redden?

Jes. 50:2.

I.

Als bergen zorgen om ons henen Verrijzen, en het harte kwijnt; Ons oog benevelt is van 'tweenen, En reddeloos ons hulkje schijnt; Geen menschelijke troost kan baten, In onzer ziele worsteling, — Daarin, zoo 't schijnt, alleen gelaten — Te midden onzer levenskring;

II.

Komt plots de Geest der heü'ge bladen De hope opraak'len uit heur asch, Stort kracht ons in, wil uit genade Weer hselcn, r, - at gsbroktin was, »Is Mij de reddingskracht ontzonken"; — Zoo fluistert Hij tot onze ziel — sHeeft Mijne trouw niet uitgeblonken, JAIS die van menschen u ontviel? "

III

m. ( ïHoud moed! Ik zal u nooit begeven! sVertwijfel op uw reispad nooit: »Ik leid u door dit moeilijk leven; JAI wat Ik aanraak, dat-voltooit. »Uw Heiland droeg eens in zijn leden sUw zonden, op het schand'lijk hout; ïDies werkt ten goede u alles mede, •^Wat u het levenslot ontvouwt!"

IV.

»'k Heb voor mijn reek'ning u genomen, sEer gij het licht des levens zaagt, sEn doe u 't doodsgevaar ontkomen, sDewijl uw'hart mijn stempel draagt!" — O, hoe werkt zulk een woord verkwikkend Op het geprangde kind van God! 't Juicht, dankende ten hemel blikkend: s'kGeef, Vader, in uw hand mijn lot!"

V.

Laat, Heiland! nimmer ons in 't leven, In allerhande zorg en smart. Het kinderlijk geloof begeven Aan uw ontfermend vaderhart! Leer ons alleen op U vertrouwen. Die, op het kinderlijk gebed. Uw Liefde en Wijsheid doet aanschouwen; Verrassend en volkomen redt.

VI.

Vertroost ons, Heil'ge Geest, gedurig, Giet olie staag in onze lamp. Gord onze lenden, maak ons vurig In den door U bekroonden kamp! Dan zullen we in onze aardsche nooden 't Oog des Geloofs naar boven slaan, En, achter »De Eerst'ling uit de dooden" Verwinnende ten hemel gaan!

VII.

Hoe licht vergeten wij uw daden, En steunen weer op eigen kracht, O Heer, wanneer we apiiemv beiad-m, Doorworst'len onzen lijdensnacht: d' Erinn'ring van uw vadertrouwe Wordt spoedig meest uit 't brein gewischt, Als onze ziel slechts kort »'t aanschouwen" Van uw vertroostend aanzicht mist.

VIII.

Vergeef Gij ons 't wanhopig klagen Van ons ondankbaar, moed'loos hart, Laat nimmer or^ naar ^'twaarom" vragen; Doch naar : )'ttoaartae" van onze smart! Opdat wij, wen ons rampen drukken. Er vruchten der gerechtigheid, Aan uwen Levensboom, van plukken. Ter vorming voor uw heerlijkheid.

J. M. ENGEL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen