Voor Kinderen.

ÏN GESPREK,

xII.

Weldra bood zich weder de gelegenheid aan, en ging Geertje opnieuw naar „De Bocht van Guinee, " waar zij door de vrouw des huizes zeer vriendelijk werd ontvangen.

„Ik ben blij dat je eens weer zijt gekomen, " sprak de vrouw, „ik dacht wel dat je me niet zoudt vergeten. Je zult je thuis zeker ook wel eens vervelen."

„Och neen, " zei Geertje, „er is altijd heel veel te doen."

„Jawel met zoo'n school en dan nog het huis eü de boel. Maar zie je, een mensch wil toch ook wel 'reis vrij wezen en zijn pleizier hebben, en daar zal wel niet veel van instaan, bij zulke fijnen. Mij dunkt, vooral Zondags moet je je wel schrikkelijk vervelen, als je zoo den heelen dag moet rusten, en niets mag doen en geen plezier hebben, "

O, " zei Geertje, „dat is zoo niet. We hebben 't op Zondag lang niet vervelend, 's Ochtends gaan we naar de kerk, en hebben net tijd om klaar te komen; uit de kerk eten we, en dan gaat de een hier de ander daar heen of we blijven thuis en praten, en er wordt wat gelezen. Soms is er bij de Mennisten 's middags ook kerk, maar wij gaan meestal 's avonds weer. Als we uit de kerk komen, zijn er meestal een paar gasten, en zoo is de dag om eer ik 't weet.

„Nu ja, maar vind je dat kerk gaan en dat lezen niet vervelend."

„Ik blijf soms wel liever thuis, " zei Geertje, „maar toch, die Catechismus opzeggen, & /vind ik eigenlijk het onpleizierigst. Ik wou dat ik daar af was."

„Ja meid, dat begrijp ik, " zei de juffrouw, „ik had er indertijd ook het land aan, en heb er eindelijk de brui van gegeven, 'k Weet er nu ook geen woord meer van."

De juffrouw sprak dit uit, als was het een heldenstuk om in te roemen, wat Geertje zeer verbaasde. Doch ze antwoordde alleen:

„Ja, ziet u, de juffrouw is er erg op gesteld dat ik het leer, en dan kan ik toch niet weigeren."

Neen zeker niet, de menschen zijn ook zoo goed voor je, maar toch als ik in je plaats was, wist ik wel raad."

„Wat dan? "

„Wel ik zocht een dienst bij goede menschen. Want, zie je, je eet nu toch altijd een anders brood en vroeg of laat wordt je dat verweten. Ik weet genoeg hoe 't in de wereld gaat. Daarbij wat heb je er aan, je leven te verkniezen bij dien fijnen Mennisten koster en zijn vrouw, die ook altijd onder den preekstoel wil zitten. Ik zeg maar, we bennen allemaal onzen lieven Heers kinderen, en als we maar braaf zijn en elk het zijne geven, dan zal 't wel goed afloopen."

Of Geertje dat nu ook geloofde, weet ik niet; ze had het in elk geval anders geleerd. Zij kon echter niet nalaten te vragen, of de jnffrouw dan nooit naar de kerk ging.

„Och lieve kind, " was 't antwoord, „hoe zou ik er tijd voor hebben. Denk 'reis aan. Zaterdags sluiten we nooit vóór eenen, want je begrijpt, 't zit hier altijd vol volk. Dan moet de winkel nog gedaan, want ik behoef je niet te zeggen hoe die er soms uit ziet, en dan kan ik naar bed gaan. Maar vóór dag en dauw moet 'k er al weer uit: 'szomers om zes uur al weer open."

„Heden, zoo vroeg al? "

„Och ja, daar zijn er altijd, die in de vroegte een hartsterking nemen en ook die thuis komen van 't visschen of zoo en ik weet niet wie al. Maar ze liggen soms als bulhonden voor de deur. En dan gaat het den heelen lieven Zondag door. Je hebt haast geen tijd om te eten. Op den middag lossen mijn man en ik elkaar af, anders was het niet te doen. Dan wordt het meestal weer heel laat. Is het eindelijk bedtijd, dan slaap je waar je staat en gaat. Verleden heb ik heelend'al vergeten 't licht uit te doen. De nachtwacht is me toen komen opkloppen."

„Ja, dan kunt u ook niet naar de kerk gaan, " zei Geertje, die er echter vergat bij te zeggen, dat als de kastelein geen drinkebroers op Zondag ontving, de rust van zelf zou komen."

„Dat meen ik ook, " zei de juffrouw, „en in de week komt er heelemaal niet van. Ja, ja, een mensch heeft niet veel rust. 't Is zwoegen en zweeten tot je zalig end, "

Geertje had nog niet veel op die wijshooren spreken. Wel werd de Jordaan toen, net zoo min als nu, bewoond door louter vrome menschen; wel hoorde zij ook van haar vriendinnetjes veel lichtzinnigs, maar toch maakte, wat zij nu vernam, op het meisje meer indruk, dan al wat zij vroeger gehoord had. Immers de vrouw die tot haar sprak, was iemand op leeftijd en redeneerde zoo vlot en overtuigd, dat Geertje haar geen ongeüjk kon geven. Wel voelde zij dat het alles gansch anders was dan wat ze thuis hoorde; wel getuigde er iets in haar, dat de woorden der vrouw niet deugden, maar toch vond ze er behagen in. Zoo is ons hart, zoolang God het niet vernieuwt. Het verkeerde en zondige trekt ons aan en we hebben er genoegen in. Al weten we dan den weg, dat is heel iets anders dan er op te wandelen. Men kan zelfs Gods Woord en den Catechismus en nog veel meer in zijn hoofd hebben en toch — gelijk ik meer dan eens gezien heb — wandelen op de wegen der zonde en des doods. Ja, menigeen die in jiijn jeugd godvreezend is opgevoed, keert zich later geheel van God af. En zoo gij dit niet doet, lieve vrienden, houdt u dan niet voor beter dan die anderen, maar bidt liever:

Leer mij, o God van zaligheden, Mijn leven in Uw dienst besteden; Gij zijt mijn God, vat Gij mijn hand. Uw goede Geest bestier' mijn schreden, En leid' mij in een effen land.

CORRESPONDENTIE.

P. P. te G. Durban en Port Natal is hetzelfde. De uitspraak Natal is o. i. de ware; althans Ds. Lion Cachet hoorden we het nooit anders uitspreken. De uitspraak van Ladysmith in letters af te beelden gaat moeilijk; 't is ongeveer: Leedismiz.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen