Terug naar den Christus.

Amsterdam, r Februari 1901.

We mogen ons het genoegen niet ontzeggen, aan onze lezers iets uit de schitterende resunitie voor te leggen, die Dr. Schaepman in het jongste nummer van zijn Chronica van Leo's Encycliek over Jezus Christus den Verlosser gaf.

In CHRISTUS is alle heil voor de enkelen en de velen, en wie Hem voor zichzelven verwerpen, werpen de menschheid in dt-n orkaan der vernieling terug.

Zij, die zich bewegen op valsche wegen, worden door den golfalag der dwaling steeds verder weg geslingerd van de gewenschte kust. Wordt het zuivere en echte licht der waarheid verwor pen, dan worden de geesten verduisterd en de ellende der booze meeningen verdwaast de ziel. Hoe kan er hoop op genezing blijven bij hen, die den aanvang en de bron des levens loo chenen? Welnu, de weg, de waarheid en het leven is CHRISTUS eeniglijk. „Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven? " Wie Hem verwerpt, verwerpt de drie middelen tot alle heil!”

Het einddoel van alles en allen is God en het geheele leven is een opgaan, een pelgrimstocht tot Hem. CHRISTUS is de weg; niemand komt tot den Vader dan door Hem. De weg, door Zijn genade, die niet werkeloos mag blijven. Die niet werkeloos blijft, wanneer men onderhoudt Gods geboden. Dit is geen lichte taak, dit is zware arbeid. Maar om CHRISTUS' wil en met CHRISTUS' genade moet het worden volbracht. Hij, die door Zijn geboden zelfverzaking van ons vordert, heeft zelf het kruis op genomen. Dragen en volharden is het menschelijk lot. Zoo hebben 't reeds de ouden gezien: de menschelijke waardigheid hangt aan het gebieden van het hoogere over het lagere.

De mensch is niet zichzelven weg en wet. Die uitspraak komt voort uit zelfzucht, zij kent geen liefde, geen offer. De mensch gebiede, maar door Jezus Christus; God dienen is de voorwaarde van 's menschen heerschappij.

Wat geldt voor de personen, geldt ook voor de Staten, wat geldt voor den enkele, ook voor de gemeenschap. De wet van CHRISTUS moet gelden ook voor het openbiar leven. Verwerpt men deze wet, dan verdwijnt de reden van bestaan der menschelijke gemeenschap. Dje reden van bestaan is, dat de burgers door gemeen streven het natuurlijk goed verkrijgen, maar op een wijze die zich voegt naar het leiden tot het hoogst en eeuwig goed. Zonder CHRISTUS is er geen ware leiding, geen veilig volgen, geen vaste wég.

Want CHRISTUS is niet alken de \Veg, maar ook de Waarheid. CHRISTUS is in Zijn wezen de Waarhe d; Hij is het Woord Gods wezenlijk 'éen, eeuwig. Door CHRISIUS spreekt de waarheid; sprake en woord zijn éen. De rede kan krachtens haar nalimr heerschen over een rijk , en onmetelijk gubic.i; maar binnen d.it gebied i behoort zij te blijven en CHRISTUS' gezach te eerbiedigen. Zij heeft niet alleen te zoeken en te kennen, maar ook aan te nemen en te leeren. Van leerstellingen niet willen weten is de christelijke openbaring doemen tot nietigheid. De christelijke openbaring is noodig, want veel en het hoogste ligt van nature boven de macht en het bereik der menschelijke rede. Door de openbaring aan te nemen, verkrijgt de m; nschengeest het goed waarnaar hij van nature streeft en tevens de vrijheid. De ware vrijheid immers. Wie deze verwerpt, kerkert zichzelv' in een engere ommuring van wetenschap; boeit zich in ketens van menschelijken waan.

Gehoorzaamheid, onderwerping aan CHRISTUS' gezach is hier de wet. Zonder deze komt men niet tot de Waarheid. Deze wet is hard; kwetst zij de hoogere zucht van onzen geest ? Het Christendom vordert zóo van den wil als van den geest een groote kracht tot dragen. Het Kruis is de wet van ons leven.

Leven te zijn is alleen Gods wezen. Alle andere wezens deelen in het leven, zij zijn het leven niet. CHRISTUS is het leven : God uit God. Door het Woord is alles geworden in de natuur. Door den CHRISTUS is alles geworden in de genade. Het leven in de genade is leven in de gerechtigheid-De rechtvaardige echter leeft door liet geloof. Het geloof is van CHRISTUS door de Kerk. Wie zonder dat geloof gerechtigheid meent te kunnen bezitten en naleven, hij zie om zich naar wat die het geloof vei achtende menschendeugd vermag.

De schildering is overweldigend, aangrijpend. Het eind der eeuw gelijkt in die schildering op den aanvang der schepping: alles was woest en ledig en de duisternis was op den afgrond.

Toch wordt die menschendeugd maar te hoog gehuldigd en verheven. Waar is de redding? De wereld keere tot CHRISTUS, den Weg, de V^'aarheid en het Leven, terug.

Aan dien terugkeer moeten al de leerlingen van CHRISTUS arbeiden „Acht dit uw beste werk: in de ziel der volken de volle kennis van CHRISTUS en als Zijn geheele verschijning uitbeelden en ingroeven, licht werpen over Zijn liefde. Zijn weldaden, Zijn instellingen, en dat door de pen, door het woord, en dal in de lagere scholen, in de hoogere, in de toespraak, overal waar zich de gelegenheid biedt. Genoeg heeft de schare gehoord van de rechten der menschen; nu verneme zij eindelijk van de rechten Gods.”

Maar naast de prediking kome het gebed tot CHRISTUS opdat Hij gedenke Zijner woorden: „En ik, als ik van de aarde za! verhoogd zijn, zal allen tot mij trekken.”

In dit bezielde stuk moge hier en daar iets niet naar ons bezien der zaak zijn uitgedrukt, toch zal het ook in onzen kring stichten, omdat het in vernieuwde bewondering en aanbidding voor den Christus Gods de knie kan doen buigen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen