Voor Kinderen.

AAN VRAGERS.

We ontvingen weer eenige vragen, we, nu alle saam nemend, antwoorden. waarop

Onze lezer A. K. te A. vraagt:

Naar aanleiding van een dispuut, in zake het werkwoorcf „aanbidden, " heb ik de eer u te verzoeken, mij van advies te willen dienen.

„Ik heb, gij hebt, wij hebben aanbeden; is dit goed of moet het zijn aangebeden?

’t Laatste woord wordt zoover ik weet altijd gebruikt, en van Gereformeerde leeraars, die 't toch zeker wel weten, heb ik nooit 't woord aanbeden hooren noemen. Mag ik u dus verzoeken mij in De Heraut te willen meedelen of 't woord aanbeden ooit in eenigerlei zin kan worden gebezigd?

We hebben niet lang geleden een en ander geschreven, waarin het antwoord ook op deze vraag ligt. We zullen dus nu kort moeten zijn, bij 't geven daarvan.

Er zijn tal van werkwoorden saamgesteld met aan:

aanzien, aanloopen, aanmerken.

Oudtijds nu hadden deze, wellicht meer dan nu, den klemtoon niet op aan: het was niet scheidbaar. Zoo b.v. in den Statenbijbel,

„Aanmerkt de leliën des velds" (Mattheus 6 : 28). Thans zou men zeggen: erkt aan.

Omgekeerd echter waren er ook, die toen op aan den klem lieten vallen en nu niet. Aan W& .S dus scheidbaar, b.v.:

Zij schouwen het aan (Ps. 22). Nu zegt men: aanschouwen.

Over ’t algemeen is de klemtoon van dergelijke werkwoorden soms wisselend. Men zegt b.v. art? ? bidden en aa-nbidden. En daa'"om ook ik bid aan en ik zanbid.

Is „aan" onscheidbaar dan krijgt het deelwoord geen ge. Is het scheidbaar dan wel.

Nu was in de oudere taal aan in aanbidden, scheidbaar: ij baden hem aan (Mattheus 28 : 17). Dus was het deelwoord aangebeden. De be doelde leeraars zeggen het dus terecht zoo.

Wie zegt; ik aan^? V, moet ook zeggen; ik heb aanbeden. Doch daar dit laatste nooit in goeden stijl gebruikt wordt, (ook niet in den Bijbel) doet men wijs steeds „aangebeden" te zeggen.

Dan echter dient „aan" ook altijd scheidbaar te zijn, en zegge njen niet: aanbid God, maar : bid God aan!

In alle geval „aanbeden" deugt niet. L

Een onzer lezers vraagt, waarom op sommige flesschen en pakjes staat: Gedeponeerd. W

Dit Fransche woord beduidt: In bewaring gegeven, neergelegd. Het geeft hier te kennen, dat het merk, 't welk b.v. op de flesch staat, wet" telijk is ingeschreven. Niemand mag dan datzelfde merk voor handelswaren gebruiken. Zulk een merk wijst aan, dat de waar uit een bepaalde fabriek of plaats komt. v

Dan zijn er twee vrienden die — dat gebeurt meer — verschillen.

De een gelooft, dat als men zegt: Het regent hard, het waait hard, dit beduidt zoo hard, dat men 't hooren kan. Maar de ander neemt dat niet aan, wijl men b.v. ook zegt: Het dooit hard of het sneeuwt hard, en dat is toch zelden ot nooit hoorbaar l 8

We kunnen hier op zeggen, dat de tweede vriend gelijk heeft. Hard beduidt oorspronkelijk eenvoudig: zeer krachtig, sterk. Van daar dat het nu in zoo verschillende beteekenissen wordt gebruikt, b.v.

hard schreeuwen, hard werken en b.v. dit of dat is hard.

Dit alles beduidt eigenlijk, dat men het werk doet met kracht, dat iets in hooge mate dit of dat is. Het vriest of sneeuwt hard wil dus zeggen : zeer.

Wat moet men verstaan door de Tyriërs en de Edelen, waarvan wordt gesproken in Nehemia 13 : 16, 17.

We lezen daar dit: m

Vs. 16. „Daar woonden ook Tyriërs binnen, die visch aanbrachten, en alle koopwaren, die zij op den Sabbath verkochten aan de kinderen van Juda, en te Jeruzalem." Vs. 17. „Zoo twistte ik met de Edelen van Juda, en zeide tot hen: wat voor een boos ding is dit, dat gijlieden doet, en ontheiligt den Sabbathdag.? ”

De Tyriërs hadden eene kleine kolonie gevormd binnen de stad. Zij woonden daar afzonderlijk en dreven handel in visch en andere dingen. Zij waren afgodendienaars. Zulk een volk binnen de stad, een yolk dat beginselloos was, was een groote verzoeking voor degenen die zwak en licht te verleiden waren. Salomo werd er door verleid. Achab had de godde looze Izebel gehuwd de dochter van den koning van Tyrus, en bracht Israël daardoor nabij den ondergang.

Het was een vijand binnen de muren, en die op de zwakste zijde aanvallen deed. Het volk toch was maar al te zeer geneigd den Rustdag te ontheiligen.

Door de „Edelen" versta men niet de eigenlijke Overheden, maar de voornaamste en invloedrijkste burgers der stad. Zij waren mede verantwoordelijk voor de zonden welke bedreven werden. D

Nehemia had recht van spreken en handelen uit kracht van zijne zending en gezag. De edelen kochten even goed als de anderen. Zij wilden alles nieuw en versch hebben. Maar door hun zingenot verbraken zij de wet van God. Tegen de zonden van buitenlanders zoowel als van eigen volk kwam Nehemia op.

CORRESPONDENTIE.

B. te W. De vele plaatsnamen op hem of heim, Arnhem, Diepenheim, zijn daaruit te verklaren dat „hem—heim" beduidt: vaste woonplaats, huis, woning. „Heimwee" is verlangen naar huis.

Verschillende vragen waarbij of de naam of de noodige aanwijzing van bestemming ontbreekt moeten we zonder beantwoording laten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen