Voor Kinderen.

RECHT GEOORDEELD.

De Duitsche keizer Sigismund was een groot vriend van een geleerd man, Fiscellus geheeten, die van burgerlijke afkomst was. Om hem zooveel doenlijk te verhoogen, verhief de vorst zijn geleerden vriend in den adelstand, zoodat hij voortaan ridder Fiscellus heette.

Nu gebeurde het, dat kort daarna, te Bazel een groote vergadering plaats vond, waar een menigte ridders, geestelijken en geleerden verschenen, alsook keizer Sigismund zelf.

Fiscellus was mede uitgenoodigd te komen en reisde er heen. Toen hij nu echter ter vergadering kwam, was hij verlegen waar plaats te nemen. Want hij behoorde nu bij de ridders zoowel als bij de geleerden. Na een poos bij zich zelf overlegd te hebben, koos hij zijn plaats uit onder de edellieden des rijks.

Na eenigen tijd kwam de keizer, nam ook plaats en blikte de vergadering rond. Toen hij Fiscellus zag zitten, knikte hij hem toe en glimlachte even. Daarna begonnen de beraadslagingen.

Toen de beraadslagingen waren afgeloopen, werd Fiscellus dgor den keizer uitgenoodigd, zijn gast te zijn. Dit gebeurde meer, en de geleerde ridder zat eenige uren later aan des keizers tafel.

„Ik zie, " sprak de vorst tot hem onder den maaltijd, „dat ge uw plaats onder de edelen hebt gekozen. Ik zocht u daar niet; zeker uit ongewoonte."

Och, " zei Fiscellus, „ik wilde mijn nieuwen stand eer aandoen, en zette mij daarom te midden der ridders."

„Toch hebt ge kwalijk gekozen, " hernam de keizer. „Bedenk wel, dat ik op één dag, wel duizend gemeene soldaten tot ridders kan maken. Maar iemand tot geleerde maken, dat kan zelfs de machtigste keizer in geen duizend jaar."

IK BEN EEN CHRISTEN.

Een bekeerde Chinees in Californië, zocht werk bij eene zoogenaamde Christen familie. De arme man "moest vele vragen beantwoorden eer dat hij werk kreeg, maar zijn antwoorden waren beslist en bevredigend.

„Drinkt gij? " werd hem gevraagd.

„Neen, ik ben een Christen, ik drink niet."

„Speelt gij kaart? "

„Neen, ik, een Christen, speel geen kaart, " enz.

Spoedig was hij thuis, en deed zijn werk goed.

Maar op een avond was er een groot gezelschap, en John kreeg bevel, dat hij de gasten bedienen moest. Stil en getrouw deed hij zijn werk, terwijl hij zag, hoe men dronk en kaart speelde en danste,

Den volgenden morgen verscheen hij voor de vrouw van het huis met het beslist woord:

„Ik ga weg, ik blijf niet langer."

„Waarom, John, vroeg zij. wat ontbreekt er dan? "

„Ik drink niet, ik speel niet kaart, en ik werk niet bij heidenen die drinken en kaart spelen. Ik ga weg. Ik ben een Christen."

En hierbij bleef hij. Hij kon niet inzien, hoe Christenen onmatig drinken konden, kaart spelen enz. Een Christen, dacht hij, moet voor Christus leven..

AAN VRAGERS.

Hoe hebben wij te begrijpen, wat vermeld staat in 2 Sam. 2 vs. 12—18. Was het een spel dat later ernst werd of iets anders?

Wij lezen in 2 Samuel: Toen toog Abner, de zoon van Ner, uit, met de knechten van Isbóseth, den zoon van Saul, van Mahanaïm naar Gibeon. Jóab, de zoon van Zeruja, en de knechten van David, togen ook uit; en zij ontmoetten malkanderen bij den vijver van Gibeon; en zij bleven, deze aan deze zijde des vijvers, en die aan gene zijde des vijvers. En Abner zeide tot Jóab: Laat zich nu de jongens opmaken, en voor ons aangezicht spelen. En Jóab zeide: Laat ze zich opmaken. Toen maakten ze zich op, en gingen over in getal, twaalf van Benjamin, te weten voor Isbóseth, .Sauls zoon, en twaalf van Davids knechten. En de een greep den ander bij het hoofd, en stiel zijn zwaard in de zijde des anderen; en zij vielen te zamen. Daarvan noemde men dezelve plaatse Chélkath Hazürim, dat bij Gibeon is. En er was op dienzelfden dag een gansch zeer harde strijd. Doch A'bner en de mannen van Israël werden voor het aangezicht der knechten van David geslagen.

Er waren toen in Kanaan twee rijken; het eene, het grootste, stond onder Sauls zoon Isbo seth en had Abner tot veldheer; het andere, het kleinste onder David, wiens krijgsoverste Joab was. 't Eerste rijk heette Israël, het tweede Juda.

Nu trok Abner op om ook Juda te veroveren, doch stuitte op het leger onder Joab. Eer het echter tot een algemeen gevecht kwam, stelde Abner voor, dat men weerzijds 12 mannen, jongelingen, zou kiezen, die met elkander vochten. Het twaalftal dat overwon, zou dan gelden voor heel het volk, en zoo zou veel bloedvergieten worden voorkomen.

Dit mislukte echter. Want al de 24 sneuvelden, en toen begon natuurlijk het algemeen gevecht.

Merken we hierbij op: i. dat zulke gevechten van enkelen voor allen, in de oudheid niet zeldzaam waren. In de oudste geschiedenissen, van Rome komen er voor tusschen de Horatiussen en de Curiatiussen. 2. dat „spelen" oudtijds ook „strijden" beduidde. Zoo leest men in het oude Lodewijkslied van „spelende" d. i. strijdende Franken.

Op de vraag van O., die ook de vorige stelde, wat een phonetische spelling is, dient dat hiermee een spelling wordt bedoelt die de uitspraak voorstelt.

Wij spreken namelijk vele woorden niet uit zooals wij hen schrijven, en de phonetische spelling tracht zooveel mogelijk den klank aan te geven. {Phone is Grieksch en beduid klank) b.v.:

Visch in phonetische spelling vis, bijzonder „ „ „ bizonder. waarlijk „ „ „ waarluk. kind „ „ „ kint. cadeau „ „ „ kadoo.

't Is echter niet mogelijk, zoo elke uitspraak aan te geven. Onze ng b.v, in jong, zang, is niet af te beelden.

HOOGENBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen