Voor Kinderen.

EEN TERECHTWIJZING

Een beeldhouwer was eens in zijn werkplaats bezig en arbeidde ijverig. Hij was een kunstenaar die veel schoons leverde, en van dat zijn werk met vrouw en kinderen leefde. Hij stond overal als een bekwaam kunstrijk man bekend.

Een jonge man trad de werkplaats binnen, en vroeg verlof, al het schoone eens te bezien dat daar stond. Het werd hem vergund, en eindelijk kwam hij Tveer bij den werkmeester terug en zei:

„Ik ben ook beeldhouwer en hoop het nog eens ver te brengen. Ik ben trouwens al een heel eind op weg."

De ander knikte en sprak:

„Ik hoop ook, dat ge recht knap in dit kunstvak zult worden. Doch reken er op: het eischt veel tijd en oefening. Het 'duurt in den regel lang, vóór iemand in staat is, er zich en de zijnen van te onderhouden."

„O, " zei het jonge mensch verwaand, „daar denk ik niet aan. 't Is mij niet te doen om geld, maar om roem en eer. Daarvoor werk ik."

„Ei zoo, " antwoordde de beeldhouwer; „dat begrijp ik. De menschen werken toch meestal om hetgeen zij begeeren, maar dat zij het minst bezitten."

De jonkman voelde zich juist niet gevleid en nam kort afscheid. Hij zette zijn werk voort. Doch toen hij een dertig jaar later, zelf een meester in de kunst, bij het graf van zijn voorganger stond, moest hij erkennen, dat deze de waarheid had gesproken en — dat hij zelf van meening veranderd was.

NIET HETZELFDE.

We spreken dikwijls van de „blinde heidenen, " en stellen hen ons voor, als zeer onwetend en zonder kennis, dan van alledaagsche dingen, als ruwe, onbeschaafde wezens.

Dit is echter lang niet altijd zoo. In Hin dostan bijv. wonen tal van beschaafde, ontwikkelde heidenen. Toch zijn zij blind, want het waarachtige Licht, onzen Heiland zien zij niet.

Een zendeling die eenigen tijd geleden op een marktplaats, tot het volk over Christus had gesproken, kreeg des avonds bezoek van een priester, een vereerder van Boeddha, dus een heiden. Deze man bleek zeer geleerd te zijn, sprak ook zeer vriendelijk, en zei tot den zendeling:

„Ik vind het zeer schoon, dat ge zulk een ijver hebt voor uw geloof. Maar is het wel noodig, het hier te verbreiden ? Het komt er toch maar op aan, dat we goede menschen worden, en dat willen we allen. Uw geloof is wellicht heel goed voor de Europeanen, doch voor ons past het niet zoo. Bovendien is 't eigenlijk toch alles eenerlei."

„Vriend, " sprak de zendeling, „als er eens in een gasthuis veel zieken lagen, en iemand sprak: Het komt er niet op aan, wat geneesmiddelen zij innemen, of misschien ook heel geene; het doel van allen is toch beter te worden. Wat zoudt ge dan zeggen? "

„Dat zou dwaasheid zijn."

„Is uw rede dat dan ook niet? "

Óp deze vraag wist de ander geen antwoord. Hij ging heen. Zeker heeft hij ernstig over deze vraag nagedacht. Want eenige maanden later, kwam diezelfde priester tot den prediker van Christus, om zich te laten onderwijzen in de leer des Evangelies. Later werd hij gedoopt en aan de kleine gemeente der Christenen toegevoegd,

AAN VRAGERS.

Hoe is het kunstje te verklaren, dat water warm gemaakt kan worden in een zakje van papier, dat boven een kaarsvlam hangt, en het papier niet verbrandt. Of is het papier zoo gemaakt dat het niet kan branden?

Vriend B., die dit vraagt, noemt de zaak een „kunstje". Dat nu is het slechts in schijn. Want iedereen kan het, als hij voorzichtig te werk gaat, wel doen. Ook is er geen bijzonder papier toe noodig. Men kan gewoon schrijfpapier nemen, daarvan een zakje maken of anders een van ander papier; als 't water er maar eerst even in staat, tot het papier goed vochtig is. Hangt men het dan boven de vlam zoo zal het water heet worden, ja gaan koken, maar 't papier verbrandt niet.

Hoe dat nu komt? Wel, eigenlijk brandt pa­ pier, zoo als het daar is, nooit geheel, maar enkel de koolwaterstof die er in zit, en deze ook alleen bij zekere hitte. Dat ziet men daaruit, dat verbrand papier altijd asch en zelfs nog veel overlaat.

Nu is het water een goede warmtegeleider, dat wil zeggen, het neemt veel warmte op. Papier doet dit niet. Een stuk papier verwarmt men niet gemakkelijk, en blijft ook niet lang warm. De hitte van de vlam deelt zich dus door 't papier mee aan 't water, dat de warmte opneemt, maar aan het papier onttrekt of liev.er, belet dat dit heet wordt. Het verbrandt dus niet.

Vriend B. kan hetzelfde zien, als hij b.v. een stukje linnen spant om een horlogekas, vooral die wat bol is. Houdt hij 't horloge boven de vlam, dan wordt het metaal heel warm, maar het linnen verbrandt niet. ('t Best is een losse horlogekast te nemen, wijl het uurwerk wel eens onder dat braden kon lijden).

Een tweede vraag loopt hierover, of de sterren ook bewoonbaar zijn en of men daaromtrent ook iets heeft ontdekt. Hieromtrent kunnen we zeggen, dat op deze vraag, die meer gedaan is, het eenig antwoord moet luiden: De meeste ons bekende sterren zijn onbewoond, enkele bewoonbaar, ontelbaar vele ons geheel onbekend. Daarop komt ongeveer al wat de sterrekundigen weten neer.

CORRESPONDENTIE.

Enkele andere vragen hopen we weldra te behandelen. We herhalen echter ons verzoek om alleeii dezulke in te zenden, die ook voor anderen van belang en tevens voor deze afdeeling geschikt zijn. Wat hiervan niet voldoet moet uiteraard ter zijde worden gelegd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen