Papistica.

Onze terechtwijzing aan het Surinaamsche weekblad De Katholieke Waarschuwer, wegens zijn onjuiste voorstelling van de belijdenis der Protestantsche Kerken en zijn lasteren tegen de Reformatoren, is door Pater Bensdorp in het Nieuwe Dompertje overgenomen en in hoofdzaak als juist erkend.

Hiervoor zijn wij dankbaar.

Toch tracht deze handige polemist de missionarissen te Suriname bij hun retraite nog te dekken door een drietal opmerkingen, die in waarheid geen hout snijden.

Te Suriname, zoo luidt de eerste opmerking, hebben de missionarissen te doen niet met de Gereformeerde Kerk, maar met de Hernhutters. Al wat ge uit de Gereformeerde belijdenis ons voorlegt, zegt dus voor deze polemiek niets. Het Protestantisme is zoo hopeloos verdeeld, dat men eigenlijk niet weten kd^VL, wat de Protestanten belijden.

Indien dit juist ware (des neen) dan zou hieruit alleen volgen, da't de Roomsche polemic! nooit zouden mogen zeggen: de protestant zegt dit, of gelooft dat, maar steeds er bij zouden moeten voegen, welke protestantsche kerk zij bedoelden. Maar ook in het betrokken geval baat deze uitvlucht niet, omdat het bekend genoeg is, dat de Hernhutters op al de genoemde punten precies eender denken als de Gereformeerde Kerken. Wel hebben de Hernhutters nooit een scherp belijnde belijdenis bezeten, zooals de Luthersche en Gereformeerde Kerk, maar de Idea Fratum van Spangenberg en, de Catechismus van Lieberkuhn, die zeker symbolisch gezag bezitten, staan op beslist Christelijk standpunt. Trouwens, de voorstelling, die het Surinaamsche weekblad gaf, moge juist zijn ten opzichte van enkele spiritualistische secten, zooals de Kwakers en Darbisten, maar geen Protestantsche Kerk, noch de Gereformeerde, noch de Luthersche noch de Anglicaansche Kerk, hebben ooit beleden wat door dezen Surinaamschen missionaris haar werd toegedicht. De heer Bensdorp weet dit even goed als wij.

Zijn tweede opmerking raakt de lasterpraatjes omtrent Calvijn's leven, die uit den koker van Bolzec zijn voortgekomen en door de vroegere Roomsche polemici maar al te grif werden aangegrepen. Wanneer hij daarbij tot verontschuldiging dezer polemiek dit aanvoert:

Willens en wetens breken met de Katholieke Kerk is in het oog van deu oprechten Katholiek een zóo groote misdaad, dat hij iemand, die zoo iets bestaat, heel licht tot allerlei andere boosheid in staat acht.

Men kent het woord van Augustinus: „Niemand verlaat de Kerk, tenzij hij zoodanig van leven is, dat, ware hij er in gebleven, hij toch niet tot de zaligheid zou zijn gekomen";

dan maakt hij de zaak niet beter. Onze grief gold echter niet deze vroegere polemiek, maar het feit, dat zulke dwaasheden, die zelfs door Roomsche geschiedschrijvers van onzen tijd eenparig verworpen worden, blijkbaar onder Roomsche priesters nog opgeld doen als wapen tegen het Protestantisme. De Roomsche pers ergert er zich aan — en wij met haar — wanneer de Monita secreta nog steeds als echt worden voorgesteld; ze vindt geen woorden scherp genoeg om tegen deze „Jezuïten-fabel" te toornen. Maar dan onthoude zij zich zelf ook van elk wapen, dat voor de rechtbank der historie reeds lang als valsch is veroordeeld.

En wat eindelijk de derde opmerking betreft, „dat de zoogenaamde Reformatoren de wettigheid hunner zending niet konden bewijzen en derhalve ook nooit bewezen hebben, is eenvoudig waarheid, " zoo vergeet de heer Bensdorp, dat de strijd hier niet over liep. Indien de Surinaamsche polemist beweerd had, dat de argumenten, door de Reformatoren aangevoerd voor de wettigheid hunner zending, niet afdoende waren, dan zou dit op zijn standpunt begrijpelijk wezen en wij hadden er hem geen verwijt van gemaakt. Maar wat hij volhield, was, dat de. Reformatoren, gevraagd naar de wettigheid hunner zending, niets konden antwoorden en daarom tot schijn-mirakels en tot schelden de toevlucht namen. Dat nu is eenvoudig een onwaarheid. De ruwe woorden, door Luther en Calvijn evengoed als door de Roomsche schrijvers dier dagen gebruikt, nemen wij niet in verdediging. De vraag, wie daarbij in virtuositeit heeft uitgeblonken, moge de historie uitwijzen.

Maar feit is, dat de Reformatoren .in populaire en wetenschappelijke werken argument op argument hebben gestapeld om de wettigheid van hun zending te bewijzen, en het daarom niet aangaat te zeggen, dat zij op die vraag niets hebben geantwoord. Hoe zou de heer Bensdorp er over oordeelen, wanneer een protestant hem voorwierp, dat de wettigheid van de zending der Pausen door Roomschen nooit anders was bewezen dan door een beroep op verdichte mirakelen of vervalschte oorkonden.' Hij zou dit terecht laster noemen, maar, gunne ons dan ook het recht, dit evenzeer te doen nu het de Reformatoren geldt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen