Organisatie en Kerk.

De hooghartige wijze, waarop de voorzitter der Haagsche Synode het verzoek van 25 classicale vergaderingen om de organisatie der kerk ter hand te nemen, van de hand heeft gewezen, heeft aan de heeren Prof. J. H. Gunning, Dr. Ph. J. Hoedemaker, Dr. P. J. Kromsigt, Dr. B. van Meer en Ds. Chr. Hunningher een Open Brief aan de Synode in de pen gegeven, waarin op kalme en waardige wijze de beschuldigingen, tegen hen ingebracht, worden weerlegd en nog eenmaal een beroep wordt gedaan op de conscientie der Synode, dat zij de verwoesting der kerk niet zal laten voortgaan.

Volkomen terecht wordt er op gewezen, dat het groote kwaad schuilt in de organisatie, die in 1816 op onwettige wijze aan de Kerk is opgedrongen. Het is die organisatie, zoo klagen de adressanten, die „den Heiligen Geest bedroeft en uitbluscht". Zelfs al waren de predikanten en de gemeente weer orthodox geworden, dan was daarmede dat kwaad nog niet verholpen. Want, zoo zeggen de adressanten:

Want zij zouden de Sacramenten, de steunpilaren des geestelijken levens, niet naar eisch kunnen bedienen, immers de tucht konden zij, in een kerk waar Gods Woord geen gezag als regel in de kerkbesturing heeft, niet uitoefenen naar den eisch van hun Ambt. Dat zij, alvorens naar eigen overtuiging den CHRISTUS der Schriften als den éaiigen weg des heils te kunnen prediken, eerst bij het aanvaarden van hun ambt een kerkregeling hadden moeten onderteekenen die ook hen die dezen CHRISTUS niet prediken, met gelijke bevoegdheid tot den dienst toelaat

en dus vaststelt dat deze CHRISTUS niet de eeniee weg des heils is — deze dubbelheid van betuiging zou dan eerst recht hun geweten bezwaren en hun werk belemmeren. Ja zij zouden ^nzien dat hun werk, beschouwd van de geheelheid hunner bediening uit, niet ware uit den Heiligen Geest dien de Gemeente belijdt en die verbiedt, een anderen Heer dan den CHRISTUS der Schriften te belijden.

Vandaar dat hun eisch luidt:

Om al deze redenen, Hoogeerwaarde Heeren ! blijven wij, naar onzen schuldigen plicht, den eisch nandhaven dat onze bestaande organisatie worde vervangen door eene die aan het Woord van GOD, zooals onze Hervormde Kerk duidelijk verklaard heeft dat Woord te verstaan, die vrijheid in de regeering der kerk late, 'welke de heerschappij des Heeren JEZUS CHRISTUS over de kerk vordert. De wijze hoe wij deze herstelling van de natuurlijke orde der kerk wenschen te zien geschieden, hebben wij meermalen in bekende geschriften beschreven; en wij zullen ten overvloede daarmede voortgaan, opdat niemand recht hebbe, ons toe te dichten dat wij vage, onduidelijke en deswege onontvanklijke gedachten aanbrengen. Met U gelooven wij dat alleen de Heilige Geest, bij deze vraag gelijk bij alle andere, ons in de waarheid leidt. De Heilige Geest — op deze overtuiging steunt al wat wij zeggen — de Heilige Geest en het Woord, Woord en Geest waardoor de Heere JEZUS Zijn kerk regeert, zijn onafscheidelijk verbonden. Waar en wanneer ooit een geest is die weigert in het Woord van GOD zijn uiting en verklaring te hebben, daar is die geest niet de Heilige Geest dien de kerk belijdt. De organisatie onzer Hervormde Kerk weigert, het Woord van GOD als gezagvoerenden regel, in de reglementen erkend, naar den ordelijken weg der bediening onzer voorgangers in de besturing der kerk te laten heerschen. Zij belemmert dus de heerschappij des Heeren JEZUS die door Woord en Geest, niet door den Geest alleen, maar ook door het Woord, in Zijne kerk, ook in de onze, wil heerschen. Niet onze kerk zelve doet dit, anders zouden wij haar moeten verlaten; maar onze organisatie doet het, daarom moeten wij deze verlaten.

Terwijl ten slotte over de organisatie dit oordeel wordt geveld, dat scherp, maar niet te scherp is :

In deze organisatie bestrijden wij den geest der behoudzucht die alles bij elkander wil houden, belijdenis en loochening van den CHRISTUS, dien onze kerk belijdt. Den roomschen geest, die de bestaande kerk in haar eischen boven CHRISTUS stelt. Den onwetenschappelijken geest, die de kritiek der dingen uit hun eigen levensbeginsel schuwt, dus ook de kritiek der kerk , uit haar levensbeginsel, CHRISTUS den Heer naar Zijn ambtelijk en ordelijk uitgelegd Woord. Den reactie geest, die de kerk aan een verleden toestand wil vastbinden, en daarom in Art. ii van ons Algemeen Reglement een „handhaving der leer" voorschrijft 'zonder dat de toets des Woords is toegelaten — vergetende dat stilstand zonder vooruitgang achteruitgang is. Den partijgeest, die de hangende kwestiën aan de wettige beslechting door de kerk zelve onttrekt en ze overlaat aan eindeloozen en vruchteloozen twist der partijen, en dus de dommekracht der „orthodoxe" of „moderne, " meerderheid, der helit plus éen omhoog heft. Den geest des kleingeloofs, die de macht des Woords, waar die nuttig en ordelijk werkt, betwijfelt, en daarom door vrees voor bekrompen orthodoxie (alsof die deze macht kon overwinnen) zichzelve een vernederend „bewijs van armoede" geeft.

Voor dezen levenstoon zijn wij dankbaar. Alleen verstaan wij niet, dat, waar adressanten zoo juist het onderscheid toonen in te zien tusschen de organisatie en de kerk^ en hun oordeel over de organisatie zoo vernietigend is, dat zij dan toch aan die organisatie zich blijven vastklemtnen. Want volkomen terecht wordt in een naschrift aan de Voorgangers en Leden der gemeente gezegd, dat de uitvlucht: De tijd is er niet rijp voor; eerst moet er verootmoediging en schulderkenning bij de gemeente komen, niet opgaat:

Maar vooral komen wij op tegen de gedachte onzer broeders, dat verootmoediging en schulderkenning aan het pogen om onzen toestand te verbeteren zou moeten voorafgaan, om er plaats voor te bereiden. Hier moet terstond, althans met protest en, zoo mogelijk, tegenweer worden gehandeld. Voor het verbeteren, herstellen van een gebrek bedenkt men zich terecht een voldoenden tijd, en wacht goede gelegenheid af. Maar een zonde belijdt men en legt haar af zoodra men haar inziet. Verootmoediging over de zonde en verzaking van haar komen noodzakelijk gelijktijdig; anders is de verootmoediging niet oprecht en volgt dus de verzaking der zonde in het geheel niet. Tot den man met de verdorde hand zeide de Heer: Strek uw hand uit!" „En hij strekte haar uit, en zij werd gezond gelijk de andere (Mark. 3 : 5). Had deze man gedacht: eer ik de hand zal kunnen uitstrekken, moet zij toch genezen zijn!" — hij hadde haar niet uitgestrekt en zij ware niet genezen. Maar hij strekte haar uit, en daardoor en gelijktijdig daarmee, werd zij gezond Een dorre hand uit te strekken is op zichzelf zeker onmogelijl: Het bevel daartoe te geven is onverstandig en vruchteloos, behalve wanneer de Heer het beveelt die met het bevel ook de kracht geeft tot volbrengen. Zoo is het ook hier.

Hiertegen valt niets in te brengen.

In een zondigen toestand mag men niet blijven voortleven.

En juist daarom is het zoo onbegrijpelijk, dat deze broeders alleen hun kracht zoeken in protesten, adressen en verzoeken aan een Synode, die toch niet naar hen luistert.

Wat alleen redding kan brengen is een daad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen