Meten met twee maten.

De stof, die met name de liberale pers thans opjaagt, over de toelating van den Roomschen bisschop in de Minahassa, doet te veel aan het „meten met twee maten" denken, om au sérieux te worden genomen. Ds. Eringa van Woerden schrijft hierover in de Gereformeerde Kerk terecht:

De toelating van den bisschop in de Minahassa door den pas benoemden Roomschen Gouverneur Generaal heeft reeds verschillende pennen in beweging gebracht. Het artikel van Ds. Wagenaar, waarbij een ernsiig protest tegen deze toelating werd aangeteekend, is zeker ook gelezen door vele lezers van de Geref. Kerk. Hoewel dat artikel der Volksbode onze volle sympathie had, zoo schijnt men toch ook deze zaak van beide kanten te moeten bezien. In de Nederlander toch werd in een ingezonden stuk aangetoond, dat de fout niet zoozeer zat in deze daad van den tegenwoordi^en Gouver­ neur, maar in een besluit van 1886. Toen hadden zich in de Minahassa op Celebes reeds een paar Roomsche priesters neergezet, ofschoon er de bevolking bijna geheel protestantsch is, dank zij den zegen, die hier op het werk der zending heeft gerust. Toch was dat indertijd een wetsovertreding van deze Roomsche pries ters, want het was aan de Roomsche zending toen niet geoorloofd zich daar te vestigen, om dat men voor verstoring van orde en rust vreesde. In 1886 werd evenwel het verbod opgeheven door den liberalen Gpuverneur van Rees, zoodat de Roomsche priesters konden blijven en anderen hun voorbeeld konden volgen. Toch hebben de Roomschen betrekkelijk zeer weinig bekeerlingen gemaakt in de Minahassa. Evenwel, een bisschop mocht er niet komen, totdat nu ook daartoe verlof wordt gegeven. De Nederlander betoogde nu in bedoeld ingezonden stuk, dat dit volstrekt niet aangemerkt moest worden als een bijzondere begunstiging van Rome, maar als een eenvoudig gevolg van het ingenomen standpunt van 1886.

Wel keurt het blad dat besluit van '86 at en toont aan, dat men toen niet zoo toegefelijk had moeten zijn, omdat er volstrekt geen reden bestond, om Roomsche geestelijken in de Minahassa toe te laten. Nu dit echter eenmaal is geschied, lag er niet onbillijks in ten opzichte van de protestanten, om ook den bisschop toe te laten, opdat ook het „vormsel" aan de Roomsche bekeerlingen moge worden toegediend. De lezers van de Geref. Kerk zullen wellicht weten, dat de door de Roomsche kerk aangenomen lidmaten van den bisschop het „vormsel" ontvangen en dat dit een der zeven sacra menten van de Roomsche kerk is. Van dien kant beschouwd zou er dus niets tegen dit verlof zijn in te brengen, omdat het slechts een uitvloeisel is van een verkeerden stap in i886

Wij willen dat alles nu eens daar laten en gaarne toegeven, dat men van een en ander op de hoogte moet wezen, om deze daad van den Gouvernenr Generaal van Indië juist te beoordeelen.

Maar wat wij bij dit alles niet best kunnen hebben is dit, dat men ook van liberale zijde gaat pleiten voor de billijkheid, om in deze de Roomschen in hun godsdienstige beginselen te gemoet te komen. De Volksbode ^z.-azi'D^ct.mber wijst er op, dat het protest van Ds. W. ook de aandacht van het Handelsblad heeft getrokken. Dit liberale blad meent ook, dat men thans niet langer den Bisschop mocht verhinderen een deel zijner bisschoppelijke plichten na te komen. Het blad meent, dat ook de betrekkelijk weinige Roomsche bekeerlingen billijkheidshalve aanspraak hebben op het „sacrament" van het „heilig vormsel”.

Behalve, dat Ds. Wagenaar uit een particulier schrijven van den Oud-Resident vanMenado, waarvan de Minahassa een onderdeel uitmaakt, aantoont, dat er nog wel degelijk'gevaar bestaat voor verstoring van orde en rust in de Minahassa door bedoeld verlof, zoo kunnen wij deze zorg voor godsdienstige belangen van een weinig Roomschen van de zijde der liberalen niet best billijken.

Als wij letten op de vijandschap en bitterheid, waarmee in het moederland dezelfde liberalen altijd de heiligste belangen van eengroot deel hunner mede protestantsche Christenen met voeten hebben getreden, zoodat een Minister Kappeijne zelfs eens sprak: „dan moeten de minderheden maar onderdrukt worden", dan komt onze deze zorg voor de godsdienstige belangen der Roomschen verdacht voor.

Waarom hebben de liberalen dan met de godsdienstige begrippen van de voorstanders van het Christelijk onderwijs, om iets te noemen, in hun eigen Vaderland, bijkans nooit rekening gehouden ? Als men dan zoo verdraagzaam wil zijn tegenover die weinige Roomschen in de Minahassa, waar tegenover een overgroote meerderheid van protestanten staat, waarom oordeelt men dan niet ook aldus, als het de godsdienstige belangen geldt van een groot deel, zoo niet de helft van eigen landgenooten ? Hebben wij hier niet te doen met een meten met twee maten en klinkt het niet bespottelijk, als wij liberalen zoo teeder in de bres zien springen voor het „sacrament van het heilig vormsel", terwijl zij in het moederland, in den regel, niets dan spot en vijandschap overhebben voor datgene wat hun mede christenen heilig is ?

Wij waardeeren dit protest te meer, omdat Ds. Eringa persoonlijk den maatregel, door den Gouverneur-Generaal genomen, niet goedkeurt.

De hoofdfout ligt ook o. i. hierin, dat men in Indië zich niet stipt aan het beginsel heeft gehouden, dat het zendingsterrein der verschillende kerken gescheiden moest blijven. Het is de liberale regeering, die in 1886 hierop inbreuk maakte, door den Roomschen te vergunnen zich in de Minahassa te vestigen.

En het is niets dan stuitende huichelarij, wanneer de liberale pers thans ach en wee roept, omdat een Roomsch bisschop de Minahassa bezoeken zal, terwijl de liberale regeering zelf op dit protestantsche Zendingsterrein aan de Roomsche kerk vasten voet gaf.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen