Leiden

Amsterdam, 3 Nov. 1905.

Het feit, dat de drie Gereformeerde Keren te Leiden besloten hebben haar gedeeld even op te geven, en behoudens goedkeuring an de Classis de saamsmelting daar tot tand is gekomen, zal met blijdschap in ons and worden begroet.

Vooreerst, omdat dit de eerste maal is; dat een drievoudig gesplitste Kerk de scheidsmuren opruimt. Ook te Dordt en te 's-Hage was wel oorspronkelijk een in drieën gedeelde Gereformeeerde Kerk, maar te 's-Hage viel reeds bij de vereeniging in 1886 éen dezer kerken af, en te Dordt was de saamsmelting der plaatselijke kerken het sein voor de derde groep om het kerkverband te verbreken. Een saamvloeiing van drie stroomen in één kerkelijke bedding is dus in ons kerkelijk leven een unicum.

Wie nu weet hoeveel moeite, inspanning, gebed en onderwijzing het kost om het „schotje" van kerkelijke vooroordeelen tus schen twee kerken door te breken, begrijpt dat die arbeid nog veel moeilijker is, wanneer het saamsmeltingsproces over drie gaat. Een historie van bijkans een halve eeuw ad scheiding gemaakt tusschen A en B; n al wist het thans levend geslacht nauelijks meer wat vroeger de breuke in de erkelijke eenheid had geslagen, men was u eenmaal gewend elk zijn eigen weg te aan en berustte in het fait accompli. En oen met de Doleantie naast deze zustererken nog een derde tak aan den wortel an het Gereformeerde leven uitschoot, die ok in den familiekring een plaats vroeg, cheen de hoop op eenheid in de openbaring an Christus' lichaam verder van de vervulng dan ooit.

Toch hebben de Dienaren des Woords en de broeders kerkeraadsleden niet vertraagd. Wie wat van verre stond, werd nabij gebracht, wie aarzelde kreeg vasten grond onder de voeten. Daartoe is veel moeten gearbeid worden met geduld en liefde. Over een zandweggetje liep de wagen niet altijd; soms ging het over zoo hobbelige keien, dat de bestuurders van den wagen vreesden de helft van hun passagiers te zullen verliezen. Maar geduld overwon. De eisch van het heilige moeten werd gepredikt en vond weerklank in de ziel der gemeente. En wat iemand, die in het Leidsche Jeruzalem geen reemdeling was, kon hopen, is door de oede gunste Gods verwezenlijkt. Desaammelting is er door.

Voor ons ligt hierin een lieflijk teeken, ^ dat de Geest des Heeren nog in ons mid^ den woont.

O zeker, er is veel waarover we ons heb ben te verootmoedigen. Voor onzen Godin het stof geknield, klagen we ons zelf en onze kerken aan over zooveel liefdeloosheid, zoo weinig doorwerking der beginselen, zoo veel gebrek aan geestelijk leven.

Maar al doen we dat in de binnenkamer, de toon van pessimisme en moedeloosheid voegt ons in het publiek niet. Wie altoos roemt over de vroegere tijden en in het heden niet dan afval en ongerechtigheid ziet, mag in het harige gewaad van den boetprediker zichzelf als „een der weinige getrouwen" beschouwen, maar kracht gaat van zulk een zwartgallige niet uit: eer worden de handen er door slap gemaakt en het eilig vuur van geestdrift er door gedoofd.

Nog is God de Heere goed over onze Kerken. Nog toont Hij op verrassende wijze, hoe Hij ons niet doet naar onze zonden, maar naar Zijn barmhartigheid. Nog wordt de werking van Zijn Geest in vastermaking der broederbanden bespeurd. Leiden's unificatie geeft ons daarvan weer een heerlijk exempel.

Moge dat schoone voorbeeld ook de andere gedeelde kerken tot naijver verwekken. Nu de Utrechtsche Synode olie uitgoot op de ontroerde wateren en het onderling vertrouwen weerkeerde, is de tijd om elkaar in liefde te zoeken, gekomen. En waar in Leiden drie kerken tot eenheid wisten te omen, daar kan het elders tusschen twee erken zeker wel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen