Protesten.

De verontwaardiging over de uitspraak der Synodus-Contracta in de zaak-Bahler, dezen slag in het aangezicht van de Christelijke kerk, uit zich in tal van protesten, uit alle deelen van ons land door de invloedrijkste kerkeraden naar Den Haag gezonden.

Op zich zelf verblijdt ons dit feit.

Een kerk, die na zulk een gruwel zelfs geen protest liet hooren, zou daarmede toonen geheel ingeslapen te zijn en zelfs geen christelijke consciëntie meer te hebben.

Toch make men zich daarom geen illusie, h dat deze protesten eeaig practisch resultaat zuüen hebben.

Ook in zaak-Zaalberg heeft het protesten geregend. Ook bij het beroep van Meijboom werd de Synode met adressen overstroomd. Maar de Synode trok zich met een Gallio geen van deze protesten aan, en haar snippermand staat ook nu voor deze protesten gereed. Ze zullen zeer deftig „voor kennisgeving worden aangenomen”.

Volkomen terecht merkte dan. ook Ds. Schokking van Dordrecht op, dat men met deze protesten niet tevreden mag zijn; dat de kerkelijke ellende dieper moet gevoeld worden; dat de toestand in de Hervormde Kerk zoo ontroerend is, dat we bij elkander moeten komen om te vragen: Wat moeten we doen?

Protesten zonder meer zijn eenvoudig pijnstillers voor de ontruste consciëntie. Een oogenblik geraakt men onder den indruk van al de goddeloosheid eener Synode, die zelfs een Boedhist vrij spreekt; maar — men heeft geprotesteerd, daarmee is aan den eisch der consciëntie voldaan en voorts sukkelt men op den kerkdijken weg voort, alsof niets was gebeurd.

Zulk een protesteeren is een gruwel in Gods oog.

Hoe noodig is, we zeggen het Ds. Schokking na, dat eindelijk beseft worde de diepte der kerkelijke ellende, waarin de Hervormde Synode ons bracht; dat ontroerd en geschokt worde het hart over den smaad en hoon, door die Synode opnieuw Christus aangedaan, en dat emdeli}kvaa woorden tot daden worde overgegaan.

Wat moeten we doen ? vraagt Ds. Schokking. Hij voegt er aan toe, dat hij voor alle dingen ge«n nieuwe aischeiding wil.

Goed.

Groen zou anders gesproken hebben. Bij hem stond nooit als eerste waarheid op den voorgrond: geen separatie, Integendeel; al bleef Groen in de Hervormde Kerk, hij hield altoos vol, dat breuke met het instituut in de-toekomst noodig worden kon.

In dat „geen separatie" ligt voor ons niet alleen de besliste afwijking van de lijn van Groen, maar de veroordeeling van heel de Kerkreformatie in de i6e eeuw, die zonder breuke met het Roomsche instituut evenals het Humanisme niets zou hebben uitgewerkt. Intusschen, dat is ^^/geschilpunt tusschen de broeders en ons.

Geen breuke dus met de on goddelijke organisatie; geen daad die leiden kan tot schorsing of afzetting; vóór alle dingen geen separatie.

Maar dan toch een daad.

Welke daad, deelt Ds. Schokking niet mede. Dat zal in de saamkomst der broederen nog uitgemaakt moeten worden.

We hopen, dat die samenkomst gehouden zal worden. Dat de vraag: wat moeten we doen} de noodvraag der consciëntie worden zal en niet langer in machteloos protest en adres en smeekbede bij een ongoddeiijke Synode kracht zal gezocht werden, maar dat eindelijk de daad zal geboren worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen