Uit de Pers.

Op de Zeeuwsche zendingsconferentie hield Ds. Renkema een referaat over de Zendings methode, waarvan we het volgende verslag aan de Zuider Kerkbode ontleenen:

Hij begon met eene herinnering aan het godsdienstencongres in Chicago, vanwaar de afgodenleeraars jubelende weerkeerden omdat de grenslijnen tuschen de verschillende godsdiensten waren uitgewischt. En wat was het resultaat ? Dat Heidenen voortaan Zending gingen drijven onder de Christenen en Joden in de groote wereldsteden., om te winnen voor hun religie. Dat mag ons wel ernst doen maken met den arbeid der Christelijke Zending onder de Heidenen. En in menig opzicht geven de Boeddhisten een voorbeeld aan de Christenen, want met de wapenen van ootmoed, nederigheid, lietde enz. hebben zij heel Azië voor zich gewonnen. Daarom moet de vraag gesteld: Wat kan er gedaan worden om de Zending meer aan haar doel te doen beantwoorden ? Welke methode zal het vruchtbaarst zijn ?

Onder «methode" verstaan we zekere wijze van werken. En dan is er in drieërlei opzicht van methode bij de Zending sprake: ie. bij de uitzending van mannen tot dien arbeid, 2e. bij de bearbeiding van het Zendingsveld, en 3e. bij het oogsten van vrucht op het Zendingsveld.

Een beeld zal het verduidelijken. Bij het visschen is ook sprake van drieërlei methode: ie. de manier van uitrusting van de visschersvloot, 2e. de manier om de visch te vangen, en 3e. de manier, waarop de visch moet geborgen.

De uitzending komt aan de kerk toe. Jezus legde dien "last op hare schouders. En wel volgens Hand. 13 moet die van de plaatselijke kerk uitgaan. Dan alleen kan de missionaris optreden met de noodige autoriteit. Dan is hij gezant van een koning, die daartoe werd geroepen. Niemand neemt de eer aan van zichzelf. De missionaris moet kunnen spreken als Dienaar des Woords. Die Zendingsmethode volgen we sinds Middelburgs Synode van 1896, en ze leverde in 10 jaren tijds schoone resultaten.

Zeeland is nog in het tijdperk van voorbereiding tot die taak. Eén kerk zal moeten worden aangewezen die als zendende kerk zal optreden, terwijl het toch een zaak blijft van alle Zeeuwsche kerken die zendende kerk te steunen. Zoo is geen enkele kerk uitgesloten. Dat is de methode, waarop wij, Geref., het meest 'sHeeren zegen verwachten.

Ten tweede letten we op de methode op het Zendingsveld zelve toe te passen.

Al is een oorlogsschip nog zoo goed toegerust, dat zal niet baten als de mannen de kunst van het vechten niet verstaan. Indië is voor ons ook een geestelijk slagveld, waarheen geestelijke strijders worden uitgezonden. Vele vragen van ondergeschikt belang (zooals : welk arbeidsveld moet gekozen ? welke voorbereidende arbeid moet plaats vinden, door schooldienst, medische dienst enz. ? — moet één man tegelijk of moeten ze twee aan twee uitgaan ? ) laat spreker ter zijde, cm slechts de hoofdzaak onder oogen te zien; Moet er zijn individueele of massale bearbeiding?

De individueele methode, die verreweg het meest wordt toegepast, is deze, dat men de volksled en de enkelingen van het volk, tracht te bewerken. Men let niet op het bosch, maar moeit zich met de boomen. Men vraagt er niet naar, of iemand kluizenaar of landvoogd is. Vooral de Hernhutters meenen, dat de individuen, de enkelingen, tot het geloof moeten gebracht, o.a. Spangenberg.

De massale methode richt zich eerst op de hoofden des volks, en zijn die gewonnen, dan moet het heele volk goedschiks kwaadschiks wel volgen. Rome deed zoo, en was niet kiesch in het gebruik der middelen, want met het woord: üDwingt ze om in te gaan'' verdedigt ze hare methode om met het zwaard zelfs de volkeren te bekeeren.

Wij, Geref., zijn met zulke methode niet ingenomen, want om een groote massa gedoopten die in hun hart Heidenen bleven, geven we niet. Ze zijn gelijk aan dat gemengde volkske dat met Israël mee uit Egypte trok, en dat Gods volk veelszins tot een valstrik was.

Toch hebben we ook tegen de individueele methode bezwaren, en wel deze: i. ze duurt zoo lang, 2. ze kost zoo veel, 3. ze komt bijna nooit tot haar doel. De statistiek leert ook dat het aan tal geborenen het aantal bekeerden overtreft.

De rechte methode ligt in het midden, d. w. z. we willen een nationale bearbeiding, van uit de centra des volks, waar de polslag van het volksleven gavoeld wordt, — maar tegelijk ook eene persoonlijke bearbeiding dergenen die onder het Woord komen.

De religie toch is eigendom van é é n en van velen. Ze is organisch met het geheele volk verbonden. Ge hebt niet te doen met den afgodendienst van één enkele, maar van heel een volk; en die oefent daar invloed uit op geboorte, opvoeding, huwelijk, kunst, wetenschap, ziekte, dood. De missionaire Dienaar moet werkzaam zijn tot wedergeboorte van het geheele volk; moet daartoe zich wenden tot het gansche volk in al zijne rangen en standen, en d a n a 11 e e n, zal die bearbeiding van het geheel hem bij de bearbeiding van de enkelingen ongemeen ten goede komen. Dat is werken als het zuurdeeg in de drie maten meels, en niet als een drijven van een oliedroppel op de wateren.

Daarom moeten de centra aangepakt. Wie Nederland wil bewerken, gaat niet naar Urk, noch naar Kootwijk, al ligt 't ook in 't midden van het land.

Paulus ging naar de centra van het Grieksche en Romeinsche volksleven, naar Corinthe. Athene, Rome. Daarin moet hij zijn ons groote voorbeeld.

De Zendeling moet aanvallend optreden, als een geestelijk kampioen tegenover de stelsels van het Heidendom. Hij moet er slag van hebben om (naar Sadrachs woord) de lieden met het Woord dood te slaan. De v a 1 s c h e bevrediging, die het Heidendom schenkt, moet door hem worden ontmaskerd. Zekere bevrediging geeft de afgodendienst, maar niet de ware. Dat moet aangetoond, voelbaar gemaakt. Zoo komt het Christendom tot zijn recht, waar het aan de diepste vragen van het hart alleen ware bevrediging geeft.

Ook moet de missionaris zich weten aangenaam te' maken bij de conscientie des volks. In ieder volk zijn elementen aanwezig, die hij moet aanvatten. Het uitgangspunt van zijne prediking vinde hij in het hart zijner toehoorders. Op het stramien der natuurlijke Godskennis bordure hij de k> ; nnis der bijzondere Openbaring. Denk aan Paulus' rede op den Areopagus te Athene. Hij begon met het opschrift op dat altaar: den onbekenden God, en trachtte winst te behalen voor het Ko ninkrijk Gods met hetgeen bij de Heidenen gevonden werd. Beriep hij zich niet op een der Grieksche dichters, die het volk kende? Onder de Heidenen schittert ook nog zooveel heerlijks dat er is door de gemeene genade Gods, en juist omdat d t ook uit God is, moet de missionaire Dienaar het gebruiken.

En bij dat alles vindt hij ook nog spranken van bovennatuurlijk licht, verhalen die het gemeengoed zijn der gansche menschheid, zooals de traditie omtrent Paradijs en Zondvloed. Met dat alles moet hij winst doen voor de zake Gods.

De derde methode raakt de vangst, hoe die moet worden geborgen. De Zending mag niet gelijk zijn aan aan de struisvogel, die hare jongen niet kent, waarvan de Heere zegt in het boek Job dat zij hare eieren in de aarde laat, en in het stof die verwarmt, en vergeet dat de voet die drukken dan en de dieren des velds die vertrappen kun nen, en die zich verhardt tegen hare jongen, alsof zij de hare niet waren, doch waarvan ook nog geschreven staat: God heeft haar van wiisheid ontbloot en heeft haar van het verstand niets meegedeeld.

Wat in de Zending door moeitevoUen arbeid tot stand wordt gebracht, moet ook zoo uitstekend mogelijk worden bewaard.

Dat kan onmogelijk in de moderne Protestantsche Indische Staatskerk, waar alleen geestelyke dorheid is te vinden. Daarom moeten plaatselijke kerken geïnstitueerd worden. Zoodra er twaalf broeders uit de Heidenwereld gekomen zijn tot kennis van God en Goddelijke zaken, kan men overgaan tot kerkformatie, tot instelling der ambten. En dan moet het niet bij beginsels van kerkjes blijven, maar de Zending moet ook aan hare zelfvolmaking arbeiden. Dit doel staat ons voor oogen, levende groeiende, bloeiende kerken van Christus in Indië te krijgen' En als die tot zelfbewustzijn en tot zelfstandigheid gekomen zijn, is onze voogdij niet langer noodig.

Met een toepasselijk woord eindigt spreker zijn opwekkende rede. Verlengt uwe armen, zoo riep hij ons toe, verdubbelt uwe krachten, 't Is een werk voor de eeuwigheid, die gij ter hand neemt. Tracht goed thuis te komen in de Zendingsgeschiedenis, en uw hart zal voor deze zaak steeds meer open gaan. Hier geldt zeker: onbekend maakt onbemind. En zoo de Zending uw hart heeft, heeft ze ook uw gaven en uw gebed. Beide zijn haar o zoo noodig. Zonder uwe gaven kan de beste methode niet toegepast, en zonder uw gebed baat die methode niets, want vergeefs zouden we ar beiden zoo God Zijn hulp aan 't werk ontzegt. Wij moeten doen wat we maar eenigszins kunnen, en dat is: den Aeolusharp in het venster leggen, opdat de wind de snaren beroere en het liefelijke geluid doe ruischen. Arbeidende, bidden we: Ontwaak, noordenwind! en kom, gij zuidenwind! doorwaai mijnen hof, dat zijne specerijen uitvloeien! O, dat mijn liefste tot Zijnen hof kwame, en ate Zijne edele vruchten!

Het is uitnemend gezien, dat de Zeeuwsche Kerken, eer ze den zendingsarbeid ter hand nemen, zich eerst over de rechte zendingsmethode laten inlichten.

En ze konden daarbij geen beteren praeadviseur vragen dan Ds. Renkema, zooals dit keurig en principieele referaat bewijst. Moge nu spoedig op het zeggen het doen volgen en ook Zeeland een eigen zendingsdienaar uitzenden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen