Voor Kinderen.

IN EN DOOR HET LEVEN.

IX,

WAT ER KWAM.

Met een weinig moeite, die zij er graag voor over had, gelukte het Christina op voorspraak van den predikant, die het gezin kende, de toezegging te krijgen, dat zij bij de opening van den winkel, als verkoopster zou geplaatst worden. Ze zou dan bij de lieden inwonen en, deed zij haar best, een goed leven hebben.

Heel blij kwam het meisje op een middag thuis, en vertelde vader en moeder al de goede berichten zoo pas vernomen.

Dat moeder bij het hooren nu juist niet zoo blij keek als haar dochter, verwonderde de laatste niet. Moeder had altijd Caristina liefst bij zich gehouden of althans, nu dat niet ging, haar eiken avond weer thuis gehad. En daarop was door het nieuwe plan de kans verkeken. Doch dat ook vader niet bijzonder met de zaak ingenomen was, hinderde Christina meer,

„Kind, " zoo sprak hij, „het zal ons heel vreemd zijn, u in weken niet te zien, 't Zal u zelf ook heel ongewoon wezen, onder het dak van vreemden te slapen. Maar dat gevoelt ge nu nog niet, anders zoudt ge niet zoo blij zijn."

't Was duidelijk-wat vader hinderde. Hij had niet gedacht, dat zijn dochter zoo gemakkelijk het ouderlijk huis met een vreemd zou verwisselen. En Christina gevoelde dan ook iets van het niet aangename, dat daarm voor haar lieve ouders lag. Haar hart was zoo vervuld van de gedachte: nu krijg ik mijn wensch, nu ben ik hooger op, dat zij zoomin aan haar ouders als aan de verandering bijster veel had gedacht. Zij wist niet wat te zeggen, en vader ging voort:

„Ik hoop Christina, dat het voor u alles zoo mooi uitvalt, als ge u voorstelt. Maar ik zou graag eerst eens weten wie de menschen zijn, bij wie ge zoudt inwonen. En dan over dat 'snachts niet thuiskomen bij uw ouders, moet ik nog eens denken, "

En al zei Christina dat het anders niet ging. vader bleef bij zijn besluit.

De moeite om het uit te voeren werd hem echter gespaard, doch op een wijs, die hij zeker niet had gewenscht.

Een paar dagen later kwamen de kinderen uit de school thuis met de boodschap, dat hun ouders op een bepaalden dag en uur verzocht werden in de school te komen, waar ze iets zouden hooren, dat voor allen van groot belang was. 't Moest ook zoo veel mogelijk worden rond gezegd.

Op den bepaalden tijd ontbrak er niemand. Weldra trad nu ook de rentmeester binnen, vergezeld van zijn helper de schoolmeester. Beider gezicht stond zoo ernstig, dat men zich al dadelijk weinig goeds voorspelde.

„Vrienden, " sprak de rentmeester, " „ge lijt hier saamgeroepen om een boodschap te hooren, die u evenveel leed zal doen als mij. Luistert goed."

Met een stem, waarin de ontroering duidelijk merkbaar was, deelde hij nu een en ander mee.

Het groote landgoed was, zoo als wij reeds zeiden, te koop aangeboden en in veiling gebracht. Maar onder de vele kooplustigen was geen enkele, die de aanzienlijke som wilde betaler, welke de erfgenamen vroegen. Dit was trouwens begrijpelijk, daar het bezit van zulk een buiten wel zeer aangenaam was, maar altijd meer kosten eischte dan het opbracht.

Na kort beraad hadden de erfgenamen besloten tot iets anders. Het landgoed werd in veertien stukken gedeeld en wie wilde kon zulk een stuk koopen. Wel sou bet een poos duren eer alles verkocht was, doch men ontving dan

ook nog meer dan eerst was gevraagd. „Rust-Beit" zou dan echter als landgoed verdwijnen, wijl ieder met zijn stuk kon handelen naar goedvinden. Reeds waren er, gelijk de rentmeester meedeelde, vijf stukken verkocht. Da bewoners der huisjes die er op stODden, moesten nu binnen een maand hun woningen verlaten. Den anderen aanwezigen, tot welke ook Starke he-*hoorde, werd aangezegd, dat zij eveneens erop rekenen moesten, elk oogenblik een dergelijke boodschap te kunnen krijgen. boodschap te kunnen krijgen.

„Het doet mij innig leed vrienden, " zoo eindigde de rentmeester, die bij velen niet onbemind was, „dat ik u zulk een treurige boodschap moet brengen. Graag bad ik het voorkomen, want ge bfgrijpt, voor mij en voor den meester is hier ook spoedig alles uit."

Waren de aanwezigen met een bezorgd hart gekomen, met droefheid gingen ze weder heen. Menigeen stonden de tranen in de oogen. 't Was te begiijpen: sommigen die nog wisten te vertellen van hun grootouders die al op bet landgoed* gewoond hadden, waren nu zelf vergrijsd, en hadden zoo gehoopt er hun laatste dagen rustig door te brengen. Anderen die groote gezinnen hadden, vroegen zich bezorgd af, waar aanstonds werk en brood te vinden, nu er ploiseling zoo veel banden vrij kwamen. Want wel zouden er opnieuw weer werklieden Doodig ziJD, maar in den regel bracht elk kooper zijn eigen arbeiders mee, en daarbij wist ieder zeer goed hoe moeilijk het was weer een meester te vinden gelijk de heer Knobel, die altijd zoo uitnemend voor zijn oudethoorigen had getorgd.

Ook Starke ging met een bezwaard hart heen. Wel behoefde hij niet aanstonds op te trekken, maar het kon toch elk oogenblikzijnbeuit worden, en waar dan heen? Met een bedrukt gedcht deelde bij zijn vrouw mee wat hij vernomen had.

„Dat valt niet mee, vader, " sprak zij. „Doch er staat geschreven: „Werp al uw bekommernissen op Hem, want Hij zorgt voor u. Dat moeten we nu betrachten: De Heere zal 't voorzien."

BRIEFWISSFLING.

J. B. te B, We hebben herhaaldelijk gezegd, dat vragen niet worden beantwoord, als de inzender zijn naam niet noemt. Uw brief meldt naam noch woonplaats. We legden hem dus terzij.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen