Buitenland.

Duitschland. Twee maatregelen tegen moderne predikanten,

In moderne kringen wordt „wee" en „ach" geroepen over twee maatregelen, die het kerkbestuur tegen de modernen genomen heeft. In de eerste plaats heeft het Pruisische ministerie van Eeredienst besloten om alle hoogleeraren, predikanten enz, , die voor een jaar verklaarden dal zij solidair met Jatho waren, niet te bevorderen, terwijl verzoeken om zulke personen bijzondere titels te geven, eenvoudig werden afgewezen. Ook besloten de kerkbesturen te Berlijn om de predikanten, die een berisping ontvingen, te verbieden daarvan aan derden mededeeling te doen, ' indien zij niet wilden dat verdere maatregelen tegen ben genomen werden. Zelfs aan hunne Presbyteriën mogen zij niets daarvan zeggen. Deze maatregel is natuurlijk genomen om te verhinderen, dat wanneer een predikant door het kerkbestuur vermaand werd zijn afwijkende gevoelens niet meer te verkondigen, diens geestverwanten tegen het kerkbestuur zouden gaan agiteeren. Men wil zoo het agiteeren beletten. Of het helpen zal ? Wij voor ons meenen, dat een Kerkbestuur zulke dingen wel bevelen kan, maar dat het niet gaan zal om ze te doen gehoorzamen. Maar uit beide maatregelen blijkt, dat zij die het roer van de Evangelische landskerk in handen hebben, niet meer lijdelijk tegenover het kerkverwoestend streven der modernen staan.

Frankrijk. Vereeniging van de middenpartij met de liberalen.

Reeds deelden wij mede, dat de Protestantsche middenpartij en de liberalen en modernen zich vereenigd hebben. Na de scheiding van kerk en staat ging de Gereformeerde Staatskerk in drie groepen uiteen: de liberalen, de middenpartij en de Evangelischen ol orthodoxen, Aan-° stonde deden zich stemmen hoore£a die aan» drongen op vereeniging. De Evangelischen, of zij die de geloofsverklaring van 1872 aanvaardden, . wilden daarvan echter niets weten. Zij waren te zeer verheugd, dat een uitwendig kerkverband waarin belijders en ontkenners tezamen gesnoerd waren, verbroken was. Niet alzoo de middenpartij of het centrum, dat naar haar vergaderplaats de groep van Jarnac genoemd werd; het zocht vereeniging met de Uberalen. Op eene vergadering die den 26sten Juni plaats had, is de vereeniging der belde groepen een voldongen feit geworden.

Van Evangelische zijde wordt er op gewezen, dat deze vereeniging tot verwarring moet leiden. Er werd namelijk eene gemeenschappelijke „verklaring" opgesteld, waarin gewaagd wordt van het geloof in „Jezus Christus, den Zoon des levenden Gods, het hoogste geschenk des Vaders". Een deel der geünieerde kerk belijdt echter Jezus Christus als God, het belijdt ook den zoendood van Christus en Zijn lichamelijke opstanding, hetgeen door de liberalen of modernen ontkend wordt. Het is te verwachten, dat dit verschil tot een inwendigen strijd aanleiding geeft. Zoo zal het voordeel, dat de wet op scheiding van kerk en staat aan de Gereformeerde Staatskerk gaf, voor een deel van de nazaten der Hugenooten weder verloren gaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen