Evangelisatie-arbeid.

Een der moeilijkste vragen, die bij den Evangelisatie-arbeid aan de orde komen, is wel deze, in hoeverre deze arbeid van de Kerk als instituut moet uitgaan, d.w.z. door den Kerkeraad moet worden geïnstitueerd en geleid, en In hoeverre hier een plaats moet worden overgelaten aan de vrije actie der geloovigen. Neem bl^'v. de Zondagsschool, waar aan verwaarloosde kinderen onderwijs in de eerste beginselen der Christelijke religie wordt gegeven. Mag zulk een Zondagsschool alleen door den Kerkeraad worden opgericht en moeten de onderwijzers door den Kerkeraad worden aangesteld en geïnstrueerd worden, of mogen ook particuliere geloovigen dit werk ter hand nemen krachtens de aigemeene roeping, die elk Christen heeft om het Evangelie te verkondigen en te belijden.

Nu is het zeker niet gemakkelijk, hier in elk bijzonder geval de juiste grenslijn te trekken, maar tegenover het drgven van sommigen in onze dagen om als een Gereformeerd beginsel te poneeren, dat alle Evangelisatie-arbeid kerkelijk moet wezen en alleen van de Kerk mag uitgaan, mag toch wel eens herinnerd worden, dat dit beginsel nietGereformeerd, maar Roomsch is.

Althans, zoo oordeelt de grootmeester van ons Gereformeerd Kerkrecht Voetius er over, en het is wel de moeite waard, wat hq over deze zaak schrijft, hier aan onze lezers mede te deelen. Natuurlijk gaat wat hij zegt niet rechtstreeks over Evangellsatiéarbeid en Zondagschool, die In zijn dagen onbekend waren, maar liet geval, dat hij behandelde, biedt met dezen Evangelisatiearbeid toch een treüfende analogie, en de beginselen, waarom het hier gaat, zqn dezelfde. Het gold nl. de vraag of het onderwijs, aan weeskinderen, die In een gesticht verpleegd werden, van den Kerkeraad moest uitgaan of mocht geregeld worden door de particuliere geloovigen, die als regenten over het hoofd van zoo'n stichting stonden. Ook toen waren er blijkbaar drqvers, die meenden, dat alle „onderwijs in de religie" alleen van den Kerkeraad moest uitgaan, en dat regenten, die enkele vrome mannen aanstelden, die deze kinderen onderwezen In de elementa religionis et pietatis, In de eerste beginselen der christelijke religie en Godzaligheid, daarmede te kort deden aan de macht van den Kerkeraad en van het kerkelijk ambt. Voetlus begint nu met er op te wijzen, dat onze Synode van Dordrecht In 1619 drieërlei vorm van catechisatie heeft Ingesteld: de huis-catechisatie, de school-catechisatie en de kerk catechisatie en dat hier reeds uit volgt, dat het naar het oordeel onzer Synodes zeker geoorloofd is, — zonder dat hiermede in het minst te kort wordt gedaan aan het gezag van den Kerkeraad, — dat vaders en moeders hun kinderen toevertrouwen aan een of ander p^rliculier geloovige, die in hun plaats, omdat z% hiervoor geen gelegenheid hebben of nog te onwetend zijn, de kinderen privaat onderwijzen in de Chrlstelqke religie en hun leeren hoe ze bidden moeten. „Al te onbeduidend is, zoo laat hij er op volgen, wat ik me herinner, dat door sommige onervaren en strijdzuchtige mertschen, dia zelf niets goeds ? ; iikn of kunnen doen en ook anderen niet toelaten het te doen, wordt tegengeworpen dat zulke oefeningen in huis of in gezelschappen zouden te kort doen aan de eenheid en de vereeniging der Kerk of aan de direc tieve macht, die aan den Kerkeraad toekomt". Ter weerlegging van dit argument, dat ook thans nog weer aangevoerd wordt, merkt Voetius dan voorts op, dat toch wel niemand zal beweren, dat de regeermacht, die in de families en gezinnen wordt uitgeoefend, op zich zelf afbreuk doet aan de regeermacht van den stedelij ken magistraat, of van de vorsten en overheden In het algemeen. Voorts wijst hij er op, dat Indien dit beginsel eenmaal geponeerd wordt, hieruit logisch en consequent zou volgen, dat dan ook belet moest worden alle private bespreking van de Schrift en heilige dingen tusschen twee of drie personen In hun huis of ineen gasthuis of in eenzelfde schip zittende, of naar het voorbeeld der discipelen (Luc. 24) saam wandelende. Zelfs moet men dan nog verder gaan en ook alle private en eenzame studie van de Heilige Schrift verbieden wegens het gevaar van scheuring en ketterij, dat hieruit volgen kan en niet zoo zeiden gevolgd is. Dit alles, zegt h^, willen de Papisten, die aan de leeken zelfs verbieden de Schriften te lezen. Maar, gaat hq voort — en vooral deze laatste opmerking is voor het vraagstuk, dat ook thans de geesten bezighoudt, wel van groot belang— wellicht zal iemand aanhouden en beweren, dat althans vooral de vergunning en macht om zulke particuliere catechisaties, bijbellezingen, enz. te houden door ieder, die dit doen wil, aan den Kerkeraad moet gevraagd v/orden. Hierop antwoordt Voetius, dat dit verzinsel als twee droppelen waters geligkt op het voorgeven der Papisten, dat leeken den Bijbel niet mogen lezen, tenz^ ze daartoe vooraf een schriftelijk vergunning van den Bisschop ontvangen hebben.

Men vindt dit alles bq Voetius In zijn Politia Eccleslastica, lib, I, tract I, cap. V, p. 79. Het is misschien nietondleustig, aan dit afdoende betoog van Voetlus nog eens in onze dagen te herinneren. HetKerkisme speelt ook nu een niet onbelangr^ke rol. En Voetius heeft volkomen gelijk: dit Kerkismels nietProtestantsch, maar Roomsch.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen