Zelfmoord.

Één ' onzèf' béliaiigst^lleride ..'Ifixefis rjii& ^b ons of we hém en velen-met-faeiBv die de.? .e vraag ter halte gaat, op grond vVan - de Heilige Schrift willen vooriicbten, bf het mogelijk is een kind van God .te zijn ep z: élfmoord té plegen.. Uitdrukkelijk wordt hieraan toegevoegd, dat dié vraag niet alleen gevallen geldt, wanneer-, deze zon^e met vol bewustzijn gepleegd vverdtj maa.r ook dan, wanneer ze • in krankzinffigheid geschiedt. Het is dezelfde--vraagv dié pok aldus gesteld worden kan, of een zelfmoordenaar wel zalig kan worden.

Nu is het zéker Waar, virat, onze lezer er aan töèVoegt, dat de gangbare opinie onder oiis volk is, 'dat God Almachtig zijn kind voor het vallen in zoo schrikkelijke zonde bewaart en dat die bewarende genade zich niet alleen uitstrekt over degenen, dje gezond Van zinnen-zijn maar • ook.-over hen, wier geest verbijsterd is. D, a-9.r^33m meent men, wanneer een mensch |o.chtot deze schrikkelijke daad komt^ dat daaruit blijkt, dat hij dan ook geen' gekende des Heeren is. De Schrift zelf; zegt men, geeft hier een niet onduidelijke vingerwijzing; ze vermeldt, nooit, dat eén , kind Gpds zelfmoord 'gepleegd heeft; de gevallen van zelfmooVd; 'waarvan de 'BijbeLvérha^ltfjlforhén all^en-'fyoor bij personen als Saul, Achitofel en Judas' Iskarioth, van wie het duidelijk is, dat ze .door G.od yersporpen-zijn.

Nu kan hierover wel géén twijfel bestaan, dat zelfmoord een zeer schrikkelijke zonde is en dat elke poging'om deze-: ibflde te ergoelijken, niet alleen ingsiat tegen Gods oord, maar ook zeer ernstige geva; ren edebrengt , - voor het 2; edelijk leven. De evallen van zelfmoord netnen in oppc" ijd zoo schrikbarend toe, .-men léést ulke huiveringwekkende voorbeelden, - hoe elfs jongens op school óm de bietigste orzaken eeh eind aan h-un leven maken, at de yraag wel mag gedaan 'borden, of e wijze, waarop iii wéreldsche krin|; en ver zelfmoord' gesproJjen' én 'ge'ëcfhr, even ordt, het vergoelijken, 'het, mé^^i|den ebben met, soms .zelfs Hét prijzéïi van ea.zelfmoord als den besten uitweg in ówKfé^cffiïlM^ë^èS^^< £»Tïiet in zeer

ernstige mate de schuld draagt aan de snelle toeneming van dit kwaad. Dat' Gods volk tegenover die laksche moraal' der wereld met kracht opkomt en den zelfmoord niet alleen zonde noemt, maar zelfs een der .ergste zonden, die de meriseh kan' begaan - en waardoor hij doemschuMig wordt voor Gods aangezicht, is geheel in overeenstemming met Gods Woord.Zelfsstem-f men we toe, dat de gedachte: als ik zelfmoord pleeg, ga ik voor eeuwig verloren, wel een der sterkste remmen kan zijn om ons van deze zonde af te houden, wanneer de wanhoop ons daartoe drijven zou. Het is dan ook niet het minst aan die strenge opvatting te danken, dat zelfmoord in onze kringen — gevallen van verstandsverbijstering nu buitengesloten — gelukkig zoo zeld~ zaam voorkomt.

Het is daarom dat we niet''ahd'érs dan met de uiterste voorzichtigheid ons wenschen uittelaten over het vraagstuk, of Gods Woord dit gevoelen, dat voor elkén zelfmoordenaar de hope op zaligheid is afgesneden, bevestigt of niet. Er is voor ons; altoos een gevaar aan verbonden, te vragen: kan iemand een kind van God zijn en toeh die en die zonde begaan? Het verzwakt'zoo licht den eisch van Gods heilige wet in de conscientie en leidt tot een licht achten der zonde. De 'vraag moet niet wezen: kan ik die en die zonde doen en toch een kind Gods blijven, maar veeleer: hoe heb ik als kind Gods te leven, opdat ik Zijn naam verheerlijke en Zijn wil volbrenge. Het zou ons daarom veel nuttiger en veel beter toeschijnen, uit de Heilige Schrift een betoog te leveren, waarom zelfmoord zulk een schrikkelijke zonde is en waarom een kind Gods aan de verzoeking tot deze zonde nooit mag toegeven, dan de vraag te onderzoeken, of het mogelijk is, dat een zelfmoordenaar toch een kind Gods zou zijn.

Natuurlijk staat de zaak geheel anders bij krankzinnigen, omdat het hier niet gaat om den eisch van Gods wet te handhaven, maar om het oordeel der barmhartigheid. Indien het juist ware, dat elè zelfmoordenaar, ook de krankzinnige, voor eeuwig verloren was, dan zou dit voor de nabestaanden wel een der ontroerendste gedachten wezen. Daarom kunnen we op dit eene punt zonder eenige aarzeling nader ingaan en verklaren, dat Gods Woord geen enkelen grond geeft om in sulke gevallen een zoodanig oordeel uit te spreken. Wie krankzinnig is heeft geen zedelijke verantwoordelijkheid; zelfs de aardsche rechter zou er niet aan denken, iemand te straffen .voor daden in krankzinnigheid gepleegd, en zou de Rechter der gansche ciarde dan wel dit onrecht doen en het zwaarste vonnis over dezulken voltrekken? Wanneer men zegt, dat God de Hcerezijn uitverkorenen zelfs in gevallen van kranke zinnigheid voor dit uiterste wel bewaren zal, en daarom uit het feit, dat iemand, die krankzinnig is, zelfmoord pleegt, afleidt dat hij geen uitverkorene is, dan matigtmen zich een oordeel aan, dat ons niet toekomt. De verborgen dingen zijn voor den Heere onzen God, de geopenbaarde voor ons. Nergens in Gods Woord is ook maar een enkele belofte te vinden, dat God elk zijner kinderen voor deze zonde' bewaren zal.^Éèlfs wordt nergens geiegd, dat deze zonde onvergeeflijk zou wezen. Slechts één zonde is onvergeeflijk: de zonde van lastering tegen den Heiligen Geest. Voor die zonde bewaart God zijn kind altoos. Hij die deze zonde pleegt, is daarmede als een verworpene geteekend. Maar dit is de eenige uitzondering. Het leven der Bijbelheiligen leert ons, hoe diep zelfs een vroom kind Gods soms in zonden vallen kan, en geeft ons daarom altoos hoop, wanneer zulke zonden ook nu voorkomen, dat de barmhartigheid Gods deze zonden vergeven kan. Bij zelfmoord is de moeilijkheid alleen, dat als regel van een waar-: achtig berouw na deze zonde geen sprake meer kan wezen, omdat men deze zonde doende, daarmede tegelijk den tijd der genade afsnijdt en terstond voor hét gericht Gods komt, waar het berouw natuurlijk te laat is. Maar dat alles geldt niet voor een krankzinnige, omdat wat hij doet geen zonde is, aangezien de eigen wilsdaad die alleen schuldig stelt, hier ontbreekt. Zelfs het lasteren van God, wat bij krankzinnigen niet zoo zelden voorkomt en soms schier eén demonisch karakter kan dragen, stelt, hem persoonlijk niet schuldig voor God. En indien het lasteren van God dit niet doet, wat de Schrift altoos als een der ergste zonden ons voorsteltj hoe zou dan. de daad van zelfmoord alleen door, zpq.schrikkelijk oordeel gevolgd worden?

Wanneer daarom iemand, die. vóór zijn krankzinnigheid een waarlijk godzalig leven heeft geleid en teekenen van oprechte godsvrucht heeft gegeven, in zijn krankzinnigheid tot zelfmoord komt, zou het ons allerminst voegen deze vroomheid en godsvriacht nu achteraf voor louter bedrog en huichelarij te verklaren. Hier geldt het ernstige woord van Christus: wie anderen oordeelt, zie toe, dat hij zelf niet geoordeeld worde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen