Voor Kinderen.

DE SPEELMAN.

XIV.

IN HUIS.

Een paar maanden gingen voorbij, 't Was nu volop zomer. De gouvernante had vrijaf gekregen om bij haar ouders in Zwitserland eenige weken door te brengen, en Louise had vacantie, d. w. z. geen lessen.

’t Was een tijd vol afwisseling. Papa en Mama namen haar mee op allerlei uitstapjes en zitjes in de buurt, en Louise, die voor het eerst bijna, wat verder Icwam dan het landgoed Jadis reikte, had groot genoegen, en deed meer vragen soms dan vader en moeder konden beantwoorden. Ging zij niet uit, dan kortte de kleine zich den tijd met bezoeken aan de tuinmanswoning, 'aan de groote vogelvlucht of aan de uitgestrekte trekkassen, waar het wel warm kon zijn, maar waar ook altijd wat te zien, en vaak ook te snoepen viel.

Was er dus aan afwisseUng geen gebrek, voor verveling behoefde Louise toch niet te vreezen, nu zij den mooien prentbijbel had. Geen dag bleef die ongeopend, en trouw nam zij eiken avond het dikke boek mee naar haar slaapkamer. Wel had Mama dit bespottelijk gevonden en verboden, maar dit had Louise zoo bitter bedroefd gemaakt, dat mijnheer Van der Spronck tot zijn vrouw zeide: »Laat het kind maar begaan, het kan toch geen kwaad c Louise moest echter beloven, niet in bed te gaan

liggen lezen; wat ongetwijfeld zeer verstandig was.

Des te ijveriger las Louise bij dag, allereerst om te weten wat de mooie prenten alle be­ h duidden, die zij niet moe werd te bekijken. b Begreep zij niet recht wat het boek er van zei, m dan nam zij haar toevlucht tot den tuinman. Want Papa had meestal geen tijd, zooals hij zei, voor zulke uitleggingen en Mama, die er eerlijk gezegd te ' onkundig voor was, maakte er zich gemeenlijk maar af met een paar woorden, die haar dochtertje niet veel verder brachten. De tuinman echter wist totnogtoe altijd raad, en riep daarbij soms de hulp in van zijn grooten Statenbijbel. Zulk een had mijnheer Van der Spronck ook, en daaruit las hij zelfs des morgens, wanneer alle bedienden in de ontbijtzaal verschenen. Maar de Schrift te raadplegen ea te onderzoeken, dat kwam bij Louise's ouders niet op.

Op zekeren dag — de vacantie was nog niet uit — zat Louise met Mama in de huiskamer, die op het voorplein uitzag, toen de eerste plotseling een uitroep van blijdschap liet hooren. Tegelijk snelde zij naar de deur, en was verdwenen eer Mevrouw vragen kon wat er was. Ze plaatste zich echter voor het raam, en toen werd haar alles duidelijk. Een speelman kwam het plein op. 't Was dezelfde dien zij reeds meer gezien had, zonder juist op zijn komst gesteld te zijn.

Haar • dochtertje dacht er blijkbaar anders over. Zij liep haastig op den speelman toe en gaf hem de hand als een oud vriend, geheel onbewust hoe haar moeder voor het venster zich ergerde over zulk een gemeenzaamheid. De rondreizende zanger, die Mevrouw voor het venster gezien had, groette eerbiedig, wat niet beantwoord werd.

»Komt ge weer zingen en spelen? » vroeg Louise.

s'kHoop van ja«, was het antwoord. »Vindt de jongejuffrouw het goed.''»

»0 ja, maar dan net zulke mooie verzen als laatst».

Zonder meer te vragen, nam onze speelman — dat was zoo zijn gewoonte — de fluit en begon te spelen. Het bleek , dan wel van zelf of er lieden kwamen om te luisteren.

In het eerst verscheen echter niemand, en de kleine vroeg:

»Kent ge ook een vers van den goeden Herder ? «

»Wel meer dan een. Maar welk bedoelt ge? «

Tot antwoord liep Louise op een drafje het huis binnen en kwam weldra terug met haar grooten prentenbijbel.

»Kijk8, sprak zij, het boek openslaande, > daar op die prent staat de Herder die het schaap opzoekt. Er staat een vers bij. Kunt ge dat ook misschien spelen of zingen f <

»MogeIijk wel als ik het eens zien mag«.

Louise reikte hem het boek toe en hij las:

Van den goeden Harder.

Den Harder ging uit te zoeken het lam,

't Was verloren

Verloren

Het en kon zijn stem niet meer hooren,

Nu het uit zijn oogen bekwam 1).

Het schaap heeft gezworven op berg en duin,

't Was alleene

Alleene

't Verging op bezweken beenen.

Op paden eng ende schuin.

Daar vond het de Harder trouw en groot,

't Wierd gereddet.

Gereddet En op zijn schoudren gebeddet,

yrij van alle nood en dood.

»Dat zal wel gaan«, zei de speelman. > Ik ken er althans een wijs op«. En de daad bij het woord voegende, begon hij, met het boek in de hand, het hed te zingen, dat nog langer was dan we 't hier mededeelden.

Hij begon; weldra had hij meer hoorders dan één. De dienstboden en knechten waagden er een berisping aan straks, en kwamen naar buiten. Mevrouw boven, wat achteruit getreden, hoorde en zag eveneens toe. Zij moest erkennen, dat deze zanger zijn vak verstond, en wat moois ten gehoore bracht. Er volgden nu een paar vaderlandsche liederen die schoon gespeeld werden, wat sommige hoorders tot zingen uitlokte. Nu kwam een kinderliedje en toen hield de man even op, wijl Louise hem eensklaps vroeg:

sWeet gij ook misschien waar de goede Herder woont, die het verloren schaap opzocht ? «

sZeker, jonge juffrouw».

»Dat dacht ik wel. Want ge reist zooveel, en komt overal».

1) Verdween.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen