Voor Kinderen.

DE SPEELMAN.

XXI.

NA HET FEEST.

Hoewel overmoe van de nog al inspannende pelletjes en door het ongewoon laat opblijven, as Louise toch niets ontgaan van al wat bij en brand gebeurde, en was zij zelfs zoo dicht ogelijk naar voren gedrongen. Gevolg hiervan as dat zij, toen de knecht het gordijn naar eneden rukte, den stok op den arm kreeg. et een schreeuw, niet van pijn maar van schrik, prong zij weg.

Intusschen waren, als gezegd, reeds de rijtuien voorgekomen om de jonge gasten af te alen. Volgens afspraak was Mevrouw Verspronck elf gekomen. Zij trad de zaal binnen waar nog eel wat verwarring heerschte, en zocht haar ochtertje, wier hoogroode kleur bewees hoe verspannen - zij was, gelijk Mama zeer goed erkte. Mevrouw bedankte den heer Maanszoon n zijn vrouw zeer beleefd voor de eer aan aar kind bewezen, waarop de heer Maaiisoon zei, dat integendeel de eer aan hem was. n Mevrouw voegde er bij: „het was ons een enot uw lief dochtertje bij ons te hebben. Zij ' s een voorbeeld voor andere kinderen, en 't as een waar genoegen haar aan tafel naast ons e zien".

't Was zeker niet verstandig dit uit te spreken zoo dat Louise het duidelijk hooren kon. Maar Mevrouw Verspronck' voelde er zich zeer door gevleid, en boog heel beleefd, 't Was goed dat ? ij niét hoorde wat mijnheer Maanszoon tot zijn vrouw zeide, toen Louise en haar moeder een oogenblik later vertrokken waren.

„Wat een zonderling kind en hoe weinig opgevoed! Ze weet van niets dan van den • prentenbijbel en het psalmboek, naar het schijnt".

„Ja" zei Mevrouw „en dan die liedjes van den speelman. Is dat nu iets voor een kind! Ik ben blij dat onze dochter niet zoo is. Maar

die is ook veel ouder, en Louise Vprspronck zal-tegen dien leeftijd ook wel anders worden".

„In elk geval" zei Mijnheer „kunnen wij tevreden zijn. Louise Verspronck heeft zich kostelijk vermaakt; dat zag ik wel. Wij zijn nu op goeden voet gekomen met de familie en kunnen hun eerdaags een bezoek gaan brengen, en daar moet het heen. De vriendschap van den heer Verspronck is mij heel veel waard".

Intussehen hadden Louise en haar moeder de thuisreis aanvaard, en mevrouw haastte zich te vragen of haar dochtertje het prettig gevonden had.

»0 heel prettig ? " zei Louise die nu vertelde van de Chineesche schimmen, van het dansen en de spelletjes, 't Was duidelijk dat die laatsten haar het meest hadden aangetrokken, en ook dat het haar speet bij het dansen te hebben moeten toekijken. Maar Mama zei: »Je bent ook nog jong. We zullen evenwel zorgen dat je spoedig dansen leert. In onzen stand moet men dat kennen. Maar waren mijnheer Maanszoon en mevrouw ook niet heel lief tegen je ? "

»0 ja zei Louise. »Ik heb naast hen gezeten en zijn praatten geen Fransch maar HoUandsch.*

»Zoo ? En waarover wel ? «

»0 een heele boel dingen. Ze vroegen ook of ik een vers wou opzeggen

»En wat heb je toen opgezegd f

»Wel dat mooie vers van den Goeden Herder,

»Maar kindc riep mevrouw, alles behalve tevreden, »kon je nu zoo'n vers op een vrolijken avond opzeggen. Dat gaat goed in de kerk

»Och ik vind het zoo mooi, en het kwam mij het eerst in de gedachten. Mijnheer en mevrouw zeiden dat zij het ook heel mooi vonden".

Mama glimlachte even en dacht er zeker het hare van, al kon zij dat haar dochtertje niet zeggen, die intussehen al voortbabbelde over de partij en eindelijk van vermoeienis op den langen rit in slaap viel.

De nacht die nu volgde was echter voor de kleine ver van rustig. Ongewoon aan dergelijke late feestelijkheden droomde zij alles om zoo te zeggen nog eens over. Eerst laat werd haar slaap wat rustiger. Doch zij shep een gat in den dag en van leeren kwam niets.

Dien geheelen dag was Louise nog vervuld van al de heerhjkheden van den vorigen. Zij raakte er niet over uitgepraat. Gelukkig was Papa thuis en had hij al den tijd om naar Louise's verhaal te luisteren.

lEn nu ïou je zeker wel willenc zeide hij ten slotte, idat wij hier op je verjaardag ook eens zoo'n feest hielden. Jongejuffrouw Maanszoon moet dan natuurlijk het eerst gevraagd. Want het was toch heel lief van haar je zoo uit te noodigen, terwijl ze je toch niet eens kende.»

Of mijnheer Verspronck dat nu alles juist zoo meende, is wel eenigszins te betwijfelen, doch niet, dat zijn dochtertje niet bijzonder op zijn voorslag gesteld scheen. Zij vond, dat zei ze ronduit, de jongejuffrouw Maanszoon volstrekt geen aardig meisje. Ook duurde het nog zoo lang eer zij jarig was, en zou zij graag binnenkort ook eens zulk een feest hebben.

»Dat is iets anders" zei papa, > maar overigens beste meid, zal je mettertijd moeten leeren ook met menschen om te gaan waar je niet op gesteld bent en die te vriend te houden. Mijnheei en mevrouw Maanszoon weten dat ook wel" voegde hij er bij, meer tot zich zelf dan tot Louise sprekend.

In den middag vertelde hij aan mevrouw wat hij van Louise gehoord had. Zijn vrouw geloofde ook, dat het een heel aardig partijtje geweest was, maar liet er op volgen:

»'t Wordt nu heusch hoog tijd, dat Louise dansen leert. Het staat niet voor een meisje van haar stand dat niet te kennen. Ik zal eens hooren bij wie de Maanszoons dansen geleerd hebben. Ik kan hier niemand die de kunst onderwijst".

Mijnheer had hier niet tegen, doch vond, dat er geen haast bij was. Daar waren, zei hij, op 't oogenblik nuttiger dingen te leeren, die voor moesten gaan. Mevrouw was dit echter allesbehalve met hem eens, en 't geschil hier over was oorzaak dat, voorloopig althans, van de dansles niets kwam.

Zoodra mogelijk zocht Louise haar vriend den tuintnan op. Wel wist ze nu dat mama liever niet had dat zij druk in het tuinmanshuis kwam, maar het viel haar heel moeilijk dat huis daarom te mijden, vooral wijl zij volstrekt niet begreep wat mama er eigenlijk tegen had.

De tuinman was, toen zij hem opzocht, juist in een der trekkassen bezig met planten te' verzorgen, een werkje waar de kleine hem gaarne en goed ook bij hielp. Intussehen deed zij ook hem weer een lang verhaal van het heerlijke feest en legde hem uit hoe de Chineesche schimmen vertoond worden, waar de baas minder begrip van had dan van planten en enten. Hij luisterde dan ook zeer aandachtig toe, ook toen Louise van den brand vertelde, die blijkbaar echter minder indruk op haar gemaakt had dan de aanvallen van den wolf, of de aardigheden van den bruggeman.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen