In memoriam Ds. H. Hoekstra.

Met hartelijk leedwezen is ook door ons het droeve bericht ontvangen, dat Ds. H. Hoekstra, Arnhem's geliefde predikant, is heengegaan, in den ouderdom van 63 jaar.

Reeds lang wisten we, dat een ernstige krankheid zijn krachten ondermijnde en dat er geen hoop op beterschap meer was. En toch trof het ons wel diep, toen op den laatsten dag van het Oudejaar de droeve mare tot ons kwam, dat God de Heere hem kalm en zacht had doen ontslapen.

Want onze Kerken verliezen in Ds. Hoekstra zoo veel.

Hij was voor alle dingen bedienaar des Woords. Daarin lag al zijn kracht. Hij had het Woord van zijn God zoo vurig lief; hij kende al de schatkameren van het Woord; hij wist het zoo rijk en veelzijdig toe te passen. Er was bij zijn bediening des Woords niets geen opsmuk of menschelijk sieraad. Er was zelfs geen vertoon van geleerdheid of welsprekendheid. Er was niets dan het Woord. Maar dat Woord schitterde in zijn handen als een heilig juweel, welks glanzen aller aandacht trokken, en hij wist de lichtglanzen van dat Woord zoo heerlijk te doen uitstralen. Ge luisterdet, maar om den dienaar te vergeten, en uw hart geheel aan dat Woord te geven. En dat Woord mocht als een scherpsnijdend zwaard indringen in uw hart om u aan uzelf te ontdekken of als de balsem van Gilead indruppelen in de wonden van uw ziel om u te genezen, het deed altoos zijn werking. Jarenlang kondt ge naar dezen prediker luisteren, zonder hem ooit moede te worden; want als een goed Schriftgeleerde bracht hij uit het Woord oude en nieuwe schatten te voorschijn. En d< ; bundels predikatiën, door hem in het licht gegeven, werden daarom door ons volk altoos even gaarne gelezen.

Daarbij kwam, dat heel zijn persoonlijkheid dat Woord droeg. Het was alles bij hem zoo echt en onopgesmukt. Er was waarachtige, innige vroomheid; er was adel van karakter en beginseltrouw; er was een levenswandel met God. Maar van gemaaktheid was geen sprake. Er kon wondere humor tintelen in zijn woord. Hij kon den stroefste een lach om de lippen brengen. En toch deed het nooit een oogenblik afbreuk aan den indruk van echte deftigheid en diepen levensernst.

Onder de mannen van 1886 nam hij een eereplaats in. Te Utrecht wist hij dereformatie der Kerk te bewerken, en niet het minst aan zijn invloed was het te danken, dat niet alleen in deze stad, maar in heel de provincie het werk der Reformatie doorging. Want het vrome volk vertrouwde hem ten volle en volgde hem gaarne.

En zoo ging het, toen hij van Utrecht naar KoUum, van Kollum naar Schiedam, en van Schiedam naar Arnhem toog. Overal wist hij de harten te winnen. De vastheid van zijn overtuiging, de eerlijkheid van zijn karakter, de vroomheid van zijn persoon nam ieder voor hem in. Ge wist, dat ge in hem te doen hadt met een man, op wien ge als een rots bouwen kon. Rjucht en sljucht, zooals de Friesche volksstam, waaruit hij gesproten was, was hij zelf. Een type van een echten Calvinist. Een van de oude garde, zooals ge ze onder een jonger geslacht helaas maar al te zelden aantreft.

Op meer dan een Synode voerde hij dan ook met tact en beleid het praesidium, zelfs in de woeligste zittingen, Wat hij als Curator der Theologische School, als deputaat voor de Zending, als deputaat voor het verband met de Vnje Universiteit, als redacteur van de Geldersche Kerkbode en van ons Zendingstijdschrift gedaan heeft, zal in dankbare herinnering blijven.

Onze Koningin sierde hem met het ridderkruis van de Oranje-Nassauorde. En een ridder was hij zonder vrees en zonder blaam.

God trooste zijne weduwe, die alleen achterblijft en zooveel in hem verliest.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen