Voor Kinderen.

VERLOREN DOCH NIET VOOR ALTIJD.

II.

VERTREK.

Maar al dergelijke wenschen baten weinig«, zoo dacht hij verder bij ïich zelf. »Mijii vader hééft nu eenmaal allen lust en alle smaak voor de jeugd verloren. Hij begrijpt niets meer van haar. Toch is ook hij eenmaal jong en vroolijk geweest, dat durf ik wedden. Maar zoo-gaat het. De een mag veel meer doen dan de ander. Wat mijn vader geoorloofd was is bij mij zonde. Toch geloof ik niet dat ik een haar slechter ben dan hij in zijn tijd. En nu zou ik mij naar zijn vooirschriften en luimen moeten schikken. Dat gaat immers niet. Neen, maar om u, goed moedertje, wil ik nog het mogelijke beproeven«.

Wulfert, de jonge man van wien we zoo even spraken, was de zoon van een predikant in èen dorpsgemeentë. Deze man had zijn kinderen altijd zeer streng opgevoed en Wulfert had dat rijkelijk ondervonden, meer dan goed was. Want hoe zeer ook een vader te prijzen is die op tucht en regel'let, te streng is verkeerd, maakt onvrede en doet ons begrijpen, dat des Heeren" Woord de vaders vermaart de kinderen niet tot toorn te verwekken.

Op den leeftijd waarop wij hem hier ontmoeten, was Wulfert een jongeling die het, zooals men placht te zeggen, niet slecht meende, maar die toch ook weinig goeds uitvoerde. Op dat eerste punt had zijn moeder volkomen gelijk. Verkeerd was .echter-en gevaarlijk dat Wulfert zelf volkomen met zijn eigen goed meenen tevreden was, als gaf hem dit een voorkeur boven anderen. Daarbij kwam, dat hij soms heel onverwacht van goede meeningen tot verkeerde daden overging. Wulfert behoorde tot die menschen die van nature goedhartig zijn, maar die lijden aan zwakheid, niet van het lichaam maar van den geest. En dus nooit tot krachtig handelen komen. Ze zijn geheel onder invloed van anderen, laten zich leiden tot goed maar ook tot kwaad en gaan niet voor, maar volgen in den regel.

Toch had er veel anders kunnen zijn ook bij een wuft jongmensch ah Wulfert, indien er maar meer overeenstemming tusschen zijn karakter en zijn opvoeding 'was geweest. Als een plant wel groeien en gedijen zal moet zij naar haar aard en wezen groot gebracht worden. Anders komt er weinig of niets van te recht. Toch wordt dit dikwijls vergeten, en dat brengt ongeluk over ouders en kinderen.

Daar kwam nog iets bij. Hoe goed de ouders van Wulfert het ook vóór hadden, een groot ongeluk was dat elk van hen Wulfert op heel andere 'wijs opvoedde, en, zonderling genoeg, scheen geen van beiden daari-n een hinderpaal te vinden. Toch zei de een herhaaldelijk ja, als de ander neen zei, en was de een fel tegen hetgeen de ander voorstond. Dat kon moeilijk op den duur goed gaan.

De vader was een ernstig, streng man, waartoe hij" door de omstandigheden, ' gelijk het vaak heet, gevormd was, wat meestal zeggen-wil dat alles er toe samen liep. Onder velerlei ontberingen en door hard werken had hij zich een wég door het leven moeten banen.

Als een arme jongen had hij lust gekregen tot de studie, het ontbrak echter aan de noodige middelen. Wilde hij het niet opgeven, dan moest hij door allerlei werkzaamheden trachten in zijn onderhoud te voorzien, als schrijfwerk, lesgeven, nazien van drukproeven enz. Dit was nu wel gelukt en hij had het onder Gods zegen tót predikant gebracht; maar het-moeilijk leven dat achter hem lag vergat hij niet en liet zelfs diepen sporen na. Zijn heele karakter ondervond er den invloed van, die zich openbaarde in zekere kortheid én afgeslotenheid jegens zijn omgeving.

Daarbij kwam nog iets. Wulferts vader was predikant bij een plattelandsgemeente. Een leeraar op een dorp nu loopt licht gevaar zich te ver-'heffen boven anderen, daar hij de meesten in kennis en wetenschap overtreft. Zoo nieent hij dan niet alleen dikwijls maar altijd gelijk te hebben en krijgt wat men noemt een gevoel van onfeilbaarheid even dwaas als dat van den paus.

Met juisten blik had de dorpspredikant reeds vroeg ontdekt waarin de zwakte van zijn zoon school. Van dat oogenblik af stond bij hem het besluit vast en het werd hem tot een heilige plicht, door een goede opvoeding alle verkeerde gevolgen van het karakter bij dien zoon te voorkomen.

Volgens zijn meèning was er maar één weg die best tot het doel leidde, ijzeren gestrengheid. Met deze gewapend, stond hij steeds als een strenge rechter tegenover zijn zoon. Met een ijver die geen verschooningen kon of won zien, handhaafde de vader de wet, ook 'als eeu enkel woord voldoende zou zijn geweest, om den zoon tot beter inzicht te brengen.

Niet altijd viel zulk een handelwijs den vader . zelf gemakkelijk. Dikwijls voelde hij groote neiging om' uit een liefhebbend vaderlyk hart met Wulfert te verkeeren. Maar de vrees dat zijn zoon dit als zwakheid en toegefelijkheid zoubeschouwen, en er misbruik vari maken, sloot den vader die eigenlijk zich zelf meteen strafte, , den mond. Geen wonder voorwaar dat de zoon zijnerzijds nooit het gevoel had dat zijn vader iezorgd en liefderijk over hem waakte. Mijn vader is mijn grootste vreugdeverstoorder, placht Wulfert te zeggen, en hoe hij over dien vader dacht^ begrijpt gij.

Het einde zou de last dragen.

BRIEFWISSEHNG.

P. P. Nathan., de kajuitsjongen., is een boek van wijlen J. de Liefde. Het loopt grootendeels over het Evangelie-en Zendingswerk in Z.-Afrika. Het is zeer boeiend geschreven en telt thans, meen ik, den Sen druk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen