Uit de Pers.

In 'limotheus geeft Mej. H. S. S. Kuyper, in eene beschouwing over den Apostel Paulus, eene vergelijking tusschen Mozes en Paulus die we gaarne hier overnemen:

Het groótsche werk, door God aan Paulus opgedragen, is geweett: de nieuw geboren kerk van Christus eerst te bevrijden uit de windselen van het Israëlietisch volksbestaan, haar daarna over te brengen, naar het Heidensche Europa, en dit te doen op zoodanige wijze en in zoodanigen vorm, dat zij bekwaam was dat Heidendom te overwinnen.

In dit opzicht is er een merkwaardige overeenkomst tusschen Paulus en Mozes

Mozes heeft het volk van Israël uitgeleid uit het diensthuis uit Egypte. Paulus heeft de kerk van Christus uitgeleid uit het diensthuis der Wet.

Mozes is persoonlijk door God geroepen tot deze zijn levenstaak. Terwijl hem omscheen het licht van den brandendeö braambosch, riep God hem met hoorbare stem. Paulus is persoonlijk geroepen tot zijn levenstaak door Christus. Terwijl hem omscheen het licht op den weg van Damaskus, riep Christus hem met hoorbare stem.

Mozes is de groote eer te beurt gevallen, Jehovah te licn. Paulus heeft den verheerlijkten Christus gezien.

Mozes en Paulus hebben beide een schitterende opvoeding gehad. Mozes is door éérste leermeesters onderwezen in alle wijsheid der Egyptenaren, — Paulus is door éérste leermeesters onderwezen in alle wijsheid van het Jodendom.

Zooals Mozes, als wel onderwezen hoveling, aan Farao's hof, een gróót man had kunnen worden in Egypte, zpo had Paulus, als wel onderwezen Farizeeër, eéh' gróót-man had kunnen worden in Palestina. — Maar zoowel Mozes als Paulus hebben op het keerpunt van hun leven met heel hun opvoeding gebroken niet alleen, maar beiden hebben de versmaadheid van, Christus verkoren verre boven de heerlijkheid, die hun was voorgesteld.

Zooals Mozes aan het bevrijde en uitgeleide Israël Gods wetten voor zijn godsdienst, zijn tabernakel en offeranden en priesters, en oolc voor zijn Jevenswandel gegeven heeft, — zoo heeft Paulus aan de bevrijde en uitgeleide Christelijke kerk Gods wetten .voor haar geloof en kerkelijk leven, voor haar opzieners en diakenen, ook voor haar levenswandel gegeven.

Zooals Mozes van God Zelf voor de gemeente des ouden verbonds de instelling van het Pascha ontvangen heeft, zoo heeft Paulus van Christus Zelf voor de gemeente des nieuwen verbonds de instelling van het Avondmaal ontvangen.

Zooals Mozes het bevrijde volk van Israël geleid heeft naar het beloofde land: een heerlijk land, een land „vloeiende van melk en honig", — maar ook een land vol Amorieten en Fer^ieten en Hevieten en vele andere Heidenen, wier ongerechtigheid was opgeklommen voor het aangezicht des Heeren, — evenzoo heeft Paulus de bevrijde kerk geleid naar het beloofde werelddeel naar het heerlijke Europa, ook een land „vloeiende van melk en honig", maar ook een land vol Romeinen en Grieken en vele andere Heidenen, wier ongerechtigheid eveneens was opgeklommen voor het aangezicht des Heeren.

Zoowel bij Mozes als bij Paulus dezelfde diepe liefde voor hun volk. Gedurig bidt Mozes voor het hem toebetrouwde volk, — telkens zegt Paulus in zijn brieven, hoe hij dag en nacht bidt voor de hem toebetrouwde gemeenten.

En als Paulus zegt, zijn broederen - naar het vleesch zóó lief te hebben, dat hij om hunnentwille wel verbannen wil zijn van Christus {Rom. 9 vs. 3.), is dat geen echo van Mozes' zielekreet, dat God hem liever uit Zijn boek moest delgen, dan Israël niet weder in genade aannemen ? (Exodus 32 vs. 32).

Maar niet aileen is er overeenkomst tusschen het licht, het Goddelijk licht, dat op beider leven valt, ook in de schaduwen is er overeenkomst.

Zooals het uitgeleide Israël telkens terug hunkerde naar het diensthuis van Egypte, zoo dreigde ook, telkens de uitgeleide kerk terug te keeren tot het diensthuis der Wet. Paulus heeft in dit opzicht alles geleden, wat Mozes geleden heeft. Toen. Mozes lang op Horeb vertoefde, begon Israël terug te keeren tot den godsdienst ran Egypte. En als Paulus lang wegblijft van de gemeenten in Gajatië, keeren zij terug naar de „arme en zwakke eerste beginselen" (van het Jodendom n.l.) en worden „wederom met het juk der dienstbaarheid (van de wet n.l.) bevangen".

Paulus' zachtmoedigheid was even groot als die van Mozes, maar evenals Mozes kon hij ontbranden in heiligen toorn. Paulus' heftige uitvallen tegen de afvallige Galaten, herinneren die niet aan den toom, waarmee Mozes de tafelen der Wet aan stukken slaat, dien jtoorn, dien Michel Angelo zoo prachtig in zijn marmeren Mozes heeft uitgehouwen?

In Ex. 11 VS. 8 staat, dat Mozes van Farao uitging „in hitte des toorns." En als Paulus Elymas, den toovenaar, uitscheldt voor een „kind des duivels, vol van alle bedrog en van alle arglistigheid", voor „een vijand van alle gerechtigheid, " (Hand. 13 VS. 10.), kunnen wij er zekervan zijn, dat dit óók geschied is „in hitte des toorns."

Zoo de veronderstelling juist is, — en vele uitingen van Paulus, in zijn brieven geven er aanleiding toe, dat Pau'us zoo niet altijd dan toch dikwijls, moeite had met spreken, — dan zou er zelfs deze overeenkomst zijn tusschen Mozes en Paulus, dat beide „slecht ter tale" waren; een kwaal, die hun bij de uitoefening van hun levenstaak, waarbij zooveel op het spreken aankwam, een voortdurende foltering moet geweest zijn.

Hoe dan ook, Paulus heeft een kwaal, een gebrek, een lijden gehad, dat hem dikwijls een bron van verdriet en ergernis is geweest.

En treffend is het wel, dat zoowel Mozes als Paulus hetzelfde antwoord., krijgen op het gebed huns levens, of'God toch die groote beproeving genadelijk van hen zou willen wegnemen. Als Paulus spreekt, om toch verlost te worden van dien vreeselijken doorn in het vleesch, zegt Christus tot hem: „Mijne genade is uw genoeg."

En als Mozes smeekt, om toch verlost te worden van die vreeselijke uitsluiting uit het beloofde land, antw; oordt God hem met bijna dezelfde woorden: „Het i s genoeg", of, zooals onze kantteekening het duidelijker vertolkt: „Gij hebt genoeg."

Zoowel Mozes als Paulus hebben het bitterlijk ervaren, dat de weg van een volksleider een weg van lijden is, Geen wonder, dat Mozes, op 't einde zijns levens terugziende, op den afgèlegden weg, zucht, dat 't uitnemendste van < Jit leven moeite is en verdriet, (Ps. 90 vs. 10.), - < ' en dat Paulus in zijn weemoedigtn tweeden brief aan de gemeente van Corinthe, op zijn leven terugblikkend, het o.a. aldus beschrijft: „In doodsgevaar menigmaal .... In het reizen menigmaal in gevaren van rivieren, in gevaren van moordenaars, in gevaren van mijn geslacht (van^de Joden n.l.), in gevaren van de Heidenen, in gevaren in de stad, in gevaren in de woestijn, in gevaren op de zee, in gevaren onder de valsche broeders; in arbeid en moeite, in waken menigmaal, in honger en dorst, in vasten menigmaal, in koude en naaktheid."

Zoowel Mozes als Paulus hebben een moeilijk en moeizaam leven gehad.

En ten slotte is er ook nog deze overeenkomst tusschen Mozes en Paulus, dat beiden door God verwaardigd zijn door hun geschriften, medearbeiders te zijn aan den wonderen opbouw der Heilige Schrift.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen