Verdwijnende Kerken.

Uit.twee provinciën van ons land komt het bericht, dat van een Gereformeerde Kerk het verzoek tot de Classis is uitgegaan om het daar ijestaande instituut der Kerk op te heffen, aangezien het aantal leden te klein was geworden om een zelfstandige Kerk te vormen. De leden der gemeente zouden dan. bij een andere naburige Kerk worden ingedeeld.

Kerkrechtelijk bestaat hiertegen op zich zelf geen bezwaar. Voetius noemt onder de hoedanigheden der plaatselijke Kerk ook hare dissolubilitas, d.w.z. hare ontbindbaarheid. Wanneer doof vertrek van alle leden of door andere oorzaken een Kerk zoo klein wordt, dat er geen Kerkeraad meer gekozen kan worden, dan kan het niet anders of zulk een Kerk moet voor ontbonden worden verklaard. De belofte van Christus, dat de poorten der hel de Kerk nooit zullen overweldigen, geldt wel van de Kerk als geheel, maar niet van de plaatselijke Kerk. Tal van plaatselijke erken in het Oosten, die eens een bloeiend bestaan leidden, zijn nu geheel verdwenen door het Mohamedanisme. En dan toch zulke imaginaire Kerken nog in stand te willen houden en daarvoor zelfs ambtsdragers aan te stellen, zooals de Roomsche Kerk doet, is in strijd met de werkelijkheid. Het Gereformeerde Kerkrecht heeft daarom steeds de mogelijkheid van kerk-ontbinding erkend. Waar geen geloovigé leden der Kerk meer zijn of hun aantal al te gering wordt, houdt de Kerk ook op te bestaan.

Maar hoezeer we deze mogelijkheid erkennen en daarom ook geen critiek willen oefenen op het besluit dier Classis, die reeds op zulk een verzoek inging, toch mag wel ernstig gewaarschuwd worden, om niet te spoedig tot zulk een Kerk-ontbinding over te gaan. Waar de Kerk van Christus plaatselijk tot openbaring gebracht is, is het zeker van belang, dat zulk een Kerkinstituut niet zonder zeer gewichtige redenen wordt opgeheven. Op de Veluwe heeft men na de Reformatie in de 16e eeuw tal van Kerken gehad, waar het aantal geloovigen zoo klein was, dat er zelfs geen ouderling of diaken kon gekozen worden, en evenzoo was dit het geval, toen Noord-Brabant en Limburg bij de Vereenigde Provinciën werden gevoegd en men ook in deze Roomsche streken poogde de Gereformeerde Kerk op te richten. Toch is het wel gebleken, dat men wijs deed ook aan deze zeer zwakke Kerken haar zelfstandig bestaan te laten, omdat, waar eenmaal zulk een zelfstandig kerkinstituut bestaat, ook de mogelijkheid is van uitbreiding en wasdom. Heft men het zelfstandig bestaan van zulk een Kerk op en deelt men de geloovigen bij een naburige Kerk in, dan verzwakt daardoor het besef, dat men op elke plaats een zelfstandige openbaring der Kerk behoort te hebben. Veel beter is het dan ook, om wanneer Zulk een Kerk zoo zwak is geworden, dat zij moeilijk op eigen beenen meer staan kan, haar met een naburige Kerk te combineeren, of anders haar onder de zorg en het toezicht van een naburige Kerk te stellen. Anders dreigt het gevaar, dat tal van zwakkere Kerken, die zelf niet in staat zijn een Dienaar te beroepen, zich evenzoo tot de Classis zullen wenden, met verzoek om ontbonden te worden. En daarmede zou de prikkel om op elke plaats een zelfstandige Kerk te hebben, verdwijnen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen