1912-1913 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 25

17 een analoog chemisch proces ten grondslag ligt. De verschillen tusschen de contractie van een insectenvleugelspier en de sluitspier van een mossel, en de amoëboide bewegingen van pigmentcellen en amoeben zijn quantitatief, slechts schijnbaar qualitatief verschillend. De eenheid ligt in de ons verborgen grondeigenschappen der contractiele stof, welke op verschillende wijze reageert „zich aanpast" aan nieuwe toestanden ! Op talrijke wijze komt echter dit gelijke, als grondslag der groote verscheidenheid, voor den dag. De invloed van temperatuur en O2, van zuren en alcaliën zijn voor alle contractiele organen analoog. Calcium zouten geven versnelling der amoëboide bewegingen van witte bloedcellen (HAMBURGER) evenals extreme versnelling van de contractiesnelheid van spieren van lagere dieren, zooals ik gelegenheid had te Napels vast te stellen. De cellen, welke in ons bloed circuleeren, moet ^^^^ ^j^ Q^„^^Q^ opvatten ; immers hunne functie

^ is het, de uitwisseling der gassen tusschen weefsels en buitenwereld te bewerken. Beschouwen we een rood bloedlichaampje nader, zoo zien wij, dat deze (evenals vele andere orgaancellen) de eigenschap mist om zich te deelen. De stofwisseling is tot een minimun geworden (WARBURG), contractievermogen, prikkelbaarheid, geleiding van prikkels zijn afwezig. Daarentegen bezitten de roode bloedlichaampjes de eigenschap, zuurstof te binden, wanneer ze zich in een zekere spanning van dit gas bevinden; deze af te staan, wanneer de zuurstofspanning der omgeving gering is. Deze eigenschap is aan een chemische stof gebonden ; toch kan deze stof alleen niet de functie der erythrocyten vervangen. Zij bezitten onder meer de „doelmatige" eigenschap bij een grooter koolzuur-spanning in het serum, sneller (en vollediger?) de O., af te staan. Deze doelmatigheid werd echter oorzakelijk tot een uitwisseling van ionen teruggebracht (HAMBURGER). Men kan terecht beweren, dat van geen organen de levensverschijnselen zoo volledig physisch-chemisch te overzien zijn, als van deze roode bloedcellen. Minder gelukkig is de physische verklaring der geleidbaarheid in de zenuw gelukt. Het oude „kernleitermodell" (HERMANN) heeft jarenlang onze voorstelling omtrent de zenuwgeleiding in bepaalde banen gedrongen, tot langzamerhand de voorstanders (BORUTTAU, ry rocy en zijn organen.

Orgaan.

2

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen