1919 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 32

22

begrepen en verklaard worden. Het is nu niet mijne bedoeling door de mededeeling van meerdere dergelijke ziektegevallen de klinische opvatting van JELGERSMA, dat de kiempsychosen onderling niet scherp te scheiden zijn, te bewijzen; ik wil daarvoor enkele andere bewijsgronden aanvoeren, die de tegenwoordige stand der psychiatrie ons biedt. Hoewel JELGERSMA met deze klinische opvatting der onderlinge onafgrensbaarheid der verschillende kiempsychosen een vrijwel geïsoleerde positie inneemt in de psychiatrie zijn er toch wel uitingen in de litteratuur van de laatste jaren, die in een zelfde richting wijzen. SPECHT, STRANSKY

KLEIST, WILLMANS, HOCHE,

BINSWANGER, BLEULER,

e: a. (ik citeer uit mijn herinnering) deelen in meerdere of mindere mate zijn opvattingen. Op een vergadering van den „Deutsche Verein für Psychiatrie", enkele jaren geleden te Kiel gehouden, is dit in een discussie tusschen KRAEPELIN en HOCHE duidelijk aan het licht getreden. HOCHE noemde het pogen, om van toestandsbeelden tot de kennis of vorming van scherp omlijnde ziektebeelden te geraken, een najagen van phantasmen. KRAEPELIN wierp hem voor de voeten, dat zijn standpunt een achteruitgang was in de psychiatrie, daar hij geen scherpe diagnosen stelde, maar slechts toestandsbeelden aanwees. Ditzelfde is natuurlijk ook aan te voeren tegen JELGERSMA'S opvattingen ; een achteruitgang mag dit echter niet genoemd worden; niet de diagnose is van het meeste belang, maar de prognose en behandeling, zooals ik reeds terloops heb opgemerkt ; bij HOCHE en JELGERSMA treedt deze veel meer op den voorgrond dan de diagnose. Ook wil ik er nog op wijzen, dat JASPERS in zijn bekende „Allgemeine Psychopathologie" het zoeken naar ziektebeelden als wetenschappelijke taak in de psychiatrie eveneens ongunstig beoordeelt; hij noemt dit n.l. een diagnostisch vooroordeel. Op een andere plaats van dit geschrift voegt hij er nog aan toe, „dass es reale Krankheitseinheiten für die psychiatrische Wissenschaft tatsachlich nicht gibt". Een indeeling in scherp begrensde functioneele psychosen is een fictie volgens hem en heeft slechts didactische waarde. Het is niet alleen geen uitzondering, maar zelfs regel, dat een ziektegeval aan meerdere (kiem)psychosentypen zijn eigenaardigheid en karakter ontleent.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen