Natuur en geest in de geneeskunde - pagina 35

- de dokter? de predikant? de familie? Over het algemeen hebben de medici het er steeds voor gehouden, dat ze niet over een uurwerk beschikken, waarop men Gods tijd kan aflezen, alvorens de klok slaat. Weet niet iedere dokter van enige ervaring van gevallen, waarin hij zich in de bepaling van 'Gods tijd' deerlijk vergist zou hebben, gevallen waarin zijn uitzichtloos schijnende behandeling toch een waardevolle spanne tij ds aan het leven van een oude-van-dagen zag toegevoegd? Toch spitst de problematiek van de schijnbaar zinloze verlenging van sommige levens zich in onze tijd toe tot scherpe dilemmata. De nieuwe mogelijkheden om bewusteloze verkeersslachtoifers met onherstelbare hersenbeschadiging door kunstmatige beademing en andere maatregelen jaren en jaren in het leven te houdeni, ten koste van enorme inspanning van moeizaam bijeen te houden werkploegen en ontzaglijke financiële uitgaven, roepen vragen op, waaraan men niet vanuit een dogmatische overtuiging kan ontkomen. En wat te zeggen van reanimatie in gevallen, waarin een mens stierf en een ontmenselijkt lichaam werd teruggeroepen tot een zuiver vegetatief leven op benedenmenselijk peil? Meer dan ooit is de arts in zijn vroegere zekerheden geschokt. Het vasthouden aan de stugge strijd voor het leven malgré tout, het eindeloze terugtochtsgevecht, het uitvoeren van technische kunststukjes aan volkomen gedepersonaliseerde overblijfsels van een mens, aan natuur zonder geest, zou een overspanning kunnen zijn van het beginsel van de eerbied voor het leven - maar wordt daartegenover het staken van zulk een strijd door velen niet gevoeld als een zonde tegen de geest der geneeskunst, die het merk is van haar noblesse? Grensgevallen scheppen grenssituaties, waarin het zich moeilijk is, en het oordeel hachelijk. Hier wordt de arts teruggeworpen op zijn laatste verantwoordelijkheid en zijn laatste vrijheid van gewetensvol handelen^. Maar hier mag geen langzame erosie beginnen, het zou in elk geval onjuist zijn vanuit dergelijke uitzonderlijke situaties algemene regels af te leiden of te relativeren. En voorts is het, waar Thomas van Aquino aan de theologen voorhield: gratia non tollit naturam^, voor de medici ^ L. A. Boeré en negen anderen, De verlenging van het leven. Ned. GespreksCentrum (Kok, Kampen 1964). (anoniem) Decisions about Life and Death (Church Information Office Westminster 1965). ^ Over wets-ethiek of situatie-ethiek, zie o.a. hoofdstuk iii van L. Monden, Vernieuwd geweten (Desclée de Brouwer, Brugge-Utrecht 1964). '' Cf. J. V. de Groot, Het leven van den H. Thomas van Aquino (2de druk, Utrecht 1907), blz. 343, noot 2. 31

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen